Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

– Нават не думай, – суразмоўніца пагразіла мне пальцам. – Зразумей, што гэта не толькі конкурс прыгажосці і талентаў, але і спаборніцтва патрыятычных пачуццяў. Як бы напышліва апошняе ні гучала, але нашы беларускія і, шырэй, усходнеславянскія патрыятычныя пачуцці ніяк не стасуюцца з творчасцю гурта Rammstein.

– А як з усходнеславянскімі патрыятычнымі пачуццямі стасуецца індыйскі танец, які збіраецца паказаць адна дзесяцікласніца? – не спяшаўся я ўздымаць белы сцяг.

– Ты ж разумееш, што такое для нашай гісторыі Індыя, а што Германія. Індыя для нас заўжды была нечым таямнічым, але нязменна родным, – пачала досыць дзіўна аргументаваць свой пункт гледжання яна. – Ад казак пра Індыйскае царства і захопленых апавяданняў купца Афанасія Нікіціна да шчырых слёз савецкіх жанчын аб лёсах герояў «Зіты і Гіты» і «Танцора дыска». А калі браць беларускую мову, то сувязей са старажытнай Індыяй увогуле процьма. Ты як гісторык і шчыры беларус павінен гэта ведаць. Але самае галоўнае, мабыць, тое, што з Індыяй у адрозненні ад Германіі мы ніколі не ваявалі.

– Прабачце, але ж і беларусы, і немцы – індаеўрапейцы, – стаў пярэчыць я. – А старажытная Індыя з’яўляецца нашай супольнай радзімай. Што да войнаў, дык іх паміж роднаснымі народамі ніколі ў гісторыі не бракавала. Тое, што мы не ваявалі з Індыяй больш звязана з геаграфічным становішчам абедзвюх краін. Той жа логікай можна сказаць, што лепшыя сябры беларусаў – гэта афрыканскія плямёны тутсі, бо мы ніколі міжсобку не ваявалі. Дык, можа, мне нараіць маёй вучаніцы выйсці танчыць нейкі традыцыйны танец тутсі? Але ж і я, і вы, і дзядзька Гаўрыла з Полацку разумеем, што гэта толькі паліткарэктная лухта, якой прыкрываецца адсутнасць інтарэсу моладзі да тутэйшай культуры.

– Дык ты вызначся, чаго ты ўрэшце хочаш: тутэйшай культуры ці нямецкага эпатажу! – усклікнула завуч.

– Я хачу тутэйшай культуры ў шчыльнай сувязі з агульнаеўрапейскай. І каб гэтая сувязь фліртавала з масавай культурай. Таму я за Rammstein на беларускай мове, – настойваў я.

– Ёсць у тваіх словах нешта барочнае, – заўважыла гаспадыня кабінета.

– Я б сказаў, постмадэрнісцкае. Зрэшты, барока і постмадэрнізм – браты-блізняты.

– Дапусцім, я пагаджуся з тым, што твая дзяўчынка запяе на конкурсе песню Rammstein. Але адкуль ты возьмеш беларускі тэкст?

– Ды ёсць адзін пісьменнік, які іх песні перакладае. А калі патрэбнага перакладу ў яго даробку не будзе, то я перакладу сам.

– Добра. Толькі, калі ласка, узгадні гэта са мной. Не хацелася б, каб гучала песня з прапагандай гвалту і вайны як галоўнага сродку вырашэння міждзяржаўных праблем.

– Мы выберам песню пра каханне. Можа, не зусім шчаслівае, але ўсё-ткі пра каханне, – паабяцаў я.

– Ну, і каб без элементаў парнаграфіі, – дадала жанчына. – А то навокал яе і так з лішкам хапае.

Убачыўшы на паліцы кніжнай шафы факсіміле Трэцяга Статуту Вялікага княства Літоўскага, я падняўся з крэсла, паклаў руку на важкую таміну цёмна-цаглянага колеру і пакляўся, што ў песні маёй канкурсанткі не будзе ні парнаграфіі, ні нават лёгкіх намёкаў на эротыку.

– Скамарох, – абазвала мяне Марына Нарымунтаўна і абвясціла аўдыенцыю завершанай.

54.

Наступныя дні ішлі пад знакам клопатаў падрыхтоўкі да конкурсу. Я дзвесце разоў карэктаваў патрыятычную прамову. Мне давялося перакласці на беларускую песню «Rosenrot» і пераканаць Вядзёркіну, што яна ўмее спяваць. Сама Кася брала на сябе падрыхтоўку танца і строю. Не тое, каб я насіўся вакол яе, як чорт з маляванай торбай, але і калегі, і вучні гэта заўважылі. Заўважалі і закалупвалі мяне чортавым тузінам пытанняў. Адчувалася па-ранейшаму і рэўнасць Алісы. Хаця ўспамінаючы стракаты шалік Дзімы, я патанаў у неразуменні прычынаў яе рэўнасці. Я ўзяў паўзу. Не дасылаў ёй sms’ак, не шукаў нагоды для размовы, не сустракаў і не праводзіў да школьнага парога. Але яна мне мроілася ў снах, ад якіх заставаліся толькі маленькія фрагменты, каторыя, не зважаючы на яскравасць, было цяжка запомніць, а яшчэ цяжэй паяднаць у нешта суцэльнае. Здавалася, што і Селязнёва забылася на нумар майго мабільнага. І высновы наконт яе рэўнасці я рабіў выключна па заўважаных дакорлівых поглядах, якімі дзяўчына шчодра адорвала мяне пры кожнай зручнай і нязручнай нагодзе ці нават за адсутнасцю ўсялякіх нагодаў. Для мяне гэта было вельмі цяжкім выпрабаваннем. З аднаго боку – клапатлівае увязванне шаліка на шыі раскаханага Дзімы, з іншага – абцугі рэўнасці, што шкуматалі маё сэрца. Я мусіў заплюшчваць вочы, сціскаць сківіцы і выклікаць да дошкі іншых тады, калі мая любімая вучаніца цягнула руку.