Максім Клімковіч - Янкі, альбо Астатні наезд на Літве

-- На месцы пана Янукевіча я б узяў грашыма, -- закаціў вочы разважлівы Навум-бізнесовец.

Недарэчнае з’яўленне маленькага Сруля перапыніла летуценныя мроі кампаньёнаў. Нават пастава Фабрыканта-малодшага здраджвала, што ён моцна зляканы. Дрыготкі палец паказваў наперад.

-- Там... там... такое!

-- Што ты лямантуеш, як старая Цыля напярэдадні пагрому? -- паблажліва пасміхнуўся Пярдолэк. -- Што ты там пабачыў: перыскоп нямецкай субмарыны ці казацкія чаўны Налівайкі?

-- Чалавечая постаць за бортам, -- дрыготка прашаптаў маленькі Сруль.

-- Можа, нехта з паноў піякаў вырашыў сысці па-ангельску, не расплаціўшыся? -- спахапіўся Навум Фабрыкант.

-- Пайшлі глядзець, -- Янукевіч каўтнуў з рыльца і лянотна падаўся на нос кананеркі.

Водны краявід прымусіў былога жандара ачмурэла лыпнуць. Проста на карабель несла чалавечую постаць, але ж не з чыстага золата. Плынь выцягнула на нёманскі фарватар знаёмы Пярдолку кілім, з якога выторкваліся генеральскія боты.

Гэта быў труп адстаўнога генрала Дэфензівы Міколы Хаперніка.

-- От, Мурашова, курва старая, пашкадавала на шыю суседу свой прас павесіць! Пэўна, пра Герасіма і Муму не чытала! І рабі пасля гэтага дабро людзям, -- прасычэў Янукевіч.

Зубкі маленькага Сруля стукалі ў такт з карабельнай машынай.

-- І шт-то цяп-пер раб-біць?

Слушныя ідэі наведваюць галовы не толькі вялікіх навукоўцаў і не толькі ў сне.

-- Багор! -- рашуча загадаў Пярдолэк, не раўнуючы, як той хірург патрабуе ў асістэнта скальпель.

Нябожчык быў вылаўлены з першай спробы. На шчасце Янукевіча і Фабрыкантаў, яснавяльможныя піякі ўжо дайшлі да крытычнай рысы, пасля якой іх не збянтэжыла б з’яўленне на палубе нават здохлага сямігаловага цмока.

Моўша з Гіршам спрытна раскруцілі мокры кілім. Ссінелы твар Хаперніка быў добра ўжо пашчыканы нёманскімі насельнікамі. Тонкая шваечка з эстэтным маціцовым дзяржальнам, што выторквалася з вачніцы нежывога астранома-вычварэнца, паспела ўзяцца іржою. Калі вада крыху сцякла, з кішэняў палезлі ракі -- пуцаценькія, што тыя парсючкі ў дбайнага гаспадара. Але ж здольныя вучні Навума Фабрыканта не далі разпаўзціся членістаногім па рэстарацыі -- ракаў спрытна паскідалі ў выварку і занеслі на кухню.

-- Кілімам яшчэ можна каюту аздобіць. А што з мерцвяком рабіць? -- Навум задуменна пачухаў патыліцу. -- У гаспадарцы без дай патрэбы. Які з яго нам навар будзе?

-- Я ўжо ведаю, які, -- Пярдолэк мройліва смактаў губу. -- Ты “Горкі яблык” дзе купляеш?

-- Фурманка штораніцы з фабрычнай гуртоўні прывозіць.

-- Вось і добра. Трэба падкінуць мерцвяка ў фурманку, ды так, каб гэтага фурман не заўважыў.

-- Гэта можна!

Моўша з Гіршам перазірнуліся, пасміхнуліся адзін аднаму і пацягнулі нябожчыка ў карабельную лядоўню.

27.

Вось ужо колькі дзён уся Гародня шапталася пра геройскую перамогу жменькі тутэйшых хлопцаў-янак над бездухоўнымі дыпламатамі-пярэваратнямі. Падбіты, перакулены танк “Рэно” па-ранейшаму ляжаў на прывакзальнай плошчы, і настаўнікі вадзілі да яго школьныя экскурсіі. Абсмалены цэпелінападобны голаў Шалёнаса Халераса, што тырчэў з люка, выклікаў у дзетак-беларусаў нездаровую цікаўнасць, і на другі дзень мёртвага тэрарыстага жмудзіласа прыбралі ў трупярню.

Бітва пры заапарку стала самай папулярнай тэмай і ў кабінетах Дэфензівы, і на гарадскім рынку, і ў хатах нёманскіх рыбакоў, і нават у бардэлях Раскошы. Слава хлопцаў-янкі раздзьмулася да памераў аэрастата і імкліва панеслася ў хмарнае крэсовае неба.

Янка Лабановіч, як прызнаны лідэр грамады, упэўнена кіраваў гэтым паветраным сродкам. Ён ведаў, што яго яшчэ напаткаюць і ілжывыя арыенціры, і перуны з маланкамі, і нават здрадніцкія зенітныя абстрэлы з зямлі. Але ж вера ў юнацкія ідэалы свабоды, роўнасці і братэрства надавала яму рашучасці і ўпэўненасці ў перамозе дабра над ліхам. Дый жыццёвы досвед паважанага беларускага гангстэра Хроснага і яго слыннай маці-адраджэнкі шмат чаго быў варты.

Жыццё кацілася звыклай каляінай.

Працоўны дзень Лабановіча быў распісаны па хвілінах. Сустрэчы са скарумпаванымі мытнікамі і паліцыянтамі, інспекцыі канапляных палеткаў, яблыневых садоў і бураковых плантацый забіралі ўвесь светлавы дзень.

Іван Брыль сабраў з мясцовых хаблоў першую на Крэсах бейсбольную каманду. Хуткіх перамог ад яе ніхто не патрабаваў. У вольны ад гульняў і трэніровак час бейсбалістыя, узброеныя бітамі, ахоўвалі фабрыку. Буржуазны спорт, пачэсная праца і някепскі заробак пакрысе перавыхоўвалі нават самых зацятых хаблоў.