Максім Клімковіч - Янкі, альбо Астатні наезд на Літве

Лабановіч зноў выставіў кольт у вакно і стрэліў у чакістага, што сядзеў на кукішках перад клеткай з гарыламі. Куля прасвістала ў нейкім сантыметры ад галавы мудзілы, і замок ад закратаванай дзвёркі паляцеў у траву.

Зрэшты, абложаным не давялося шкадаваць пра змарнаваны набой…

Металёвая дзвёрка вальеры з тужлівым рыпеннем прачынілася. Вялікі прыгожы самец гарылы асцярожна вылез са свайго дамка, зацвердзіўся на магутных нагах і штурхануў краты. Шляху на волю не замінала нішто. Пачварная малпа ўдарыла ў валасатыя грудзі кулаком і агаласіла паветра дзікунскім лямантам Кінг-Конга. Узброены пісталетам чакісты не стаў для гарылы вялікай перашкодай. Пасля нямоцнага ўдара ў вуха ён адляцеў метраў на дзесяць і сцішыўся.

Неўзабаве на волю выйшла ўся чалавекападобная сямейка: жонкі, дзеці, унукі, дзядулі і бабулі, цешчы і сваты. Праз колькі хвілін разумныя прыматы спрытна рассыпаліся па дрэвах.

Янка глядзеў на малпаў зачаравана, пэўна так назіраў за гаспадарамі Белавежскай пушчы лаціністы Мікола Гусоўскі, калі складаў сваю “Паэму пра зубра”. У галаве былога настаўніка плыў ціхі незямны гул: падобны стан ён упершыню зведаў у пятнаццаць гадоў, калі ўпершыню пакаштаваў бурачковага первака.

-- Хлопцы, -- пранкнёна сказаў ён, -- а я ведаю, што трэба рабіць!

23.

Аблога серпентарыя доўжылася ўжо з гадзіну, пакрысе набываючы рысы класічнай пазіцыйнай вайны. Біплан По-2, на які так спадзяваліся чакістыя, не мог даць рады; Хроснага планавалася браць толькі жыўцом.

-- Таварыш Баян! Таварыш Баян! -- пачулася ў навушніках скуранога пілоцкага шалома, -- тут нейкі паласаты шланг у кустах. Ой паўзе, ой паўзе!..

Таварыш Баян прыціснуў да горла ларынгафон:

-- Таварышы, вы што, зноў п’яныя? Хіба шлангі поўзаюць? Гэта супярэчыць…

-- Паўзе! Паўзе! Проста на нас! І сіпіць! А-а-а-а!..

На крык наклаўся загадкавы шоргат, нешта храбуснула, і ў навушніках запанавала злавесная ціша.

Таварыш Баян загадаў кіроўцу біплана знізіцца і закласці над заапаркам кола. Прыкрая неспадзяванка чакала чакістых і з другога боку. Да брамы ад чыгуначнага вакзала паціху сунуўся замаскаваны маладымі бярозкамі і сасонкамі танк “Рэно” -- лаплены-пералаплены ветэран імперыялістычнай вайны. З люка выторкваўся цэпелінападобны голаў Шалёнаса Халераса. Напэўна, лідэр тэрарыстычнай групоўкі “Лабусы” дазнаўся пра непрыемнасці, што напаткалі “папскага легата” і мужна рушыў на дапамогу. Некалькі грузавікоў з ковенскімі баевікамі кацілі следам.

-- Што ты вылупіўся на класавых ворагаў?! -- голас Баяна перакрыў роў прапелера. -- Бамбі!

Кіроўца азартна ашчэрыў жалезныя зубы і ў крутым віражы прайшоўся па-над прывакзальнай плошчай. Бомба ладным чорным парсючком мільганула ў паветры. Выбух раскрыўся чароўнай тыгровай лілеяй акурат перад танкам. Жалезную спаруду падкінула, нібыта пустыя начоўкі, і перакуліла пузам дагары. Таварыш Баян развярнуў кулямёт і з асалодай лупануў па галаўному грузавіку жмудзіласаў. Дзве ацалелыя машыны сінхронна развярнуліся і палахліва паімчалі туды, адкуль і з’явіліся.

Калі наступ жмудзіласаў быў паспяхова адбіты чакістымі яшчэ на падыходзе, то сітуацыя ў самім заапарку рабілася проста крытычнай. Цяпер падступныя янкі знарок стралялі па замках вальер з самымі небяспечнымі драпежнікамі.

Крыважэрныя звяругі, адчуўшы волю, з аслодай помсцілі двухногім за шматлікія пакуты за кратамі і страчаную радзіму. Па алеях з хіжым гырчэннем насіліся тыгры, львы, ягуары і пантэры. Палеская рысь, якая скацілася з яблыні-райкі на карак сухенькаму чакістаму, глядзелася на іх тле дробным катком. Зляканыя тэрарыстыя шукалі паратунку на дрэвах і дахах, але там на іх ужо чакалі гарылы, павіяны, гібоны і арангутаны.

Некалькі пакусаных кінуліся ратавацца да ворагаў у серпентарый. Але ў іх неадкладна паляцела вялізнае змяючае кубло.

Раскудлачаны страус ганяў немаладога чакістага вакол фантана і метадычна дзёўб небараку ў бліскучую лысіну. Белы насарог са злоснымі чырвонымі вочкамі матляў скрываўленым рогам. Грыфы ўсёй сям’ёй абселі затаптанага мудзілу ў чорнай скуранцы і з асалодай выдзёўбвалі вантробы, не раўнуючы, як той каўказскі арол пячонку ў Праметэя. Разгром давяршыў афрыканскі слон; ён выбраўся з загарадкі, пераможна затрубіў, падчапіў хобатам “Пакард” і кульнуў яго на бок.

А заапарк тым часам ачаплялі паліцыянты з вайскоўцамі. Грандыёзны міжнародны скандал быў гарантаваны, і савецкі бок напэўна не здолеў бы высунуць нейкія апраўданні. Людскія рэсурсы і тэхніка аказаліся змарнаванымі безвынікова: ненавісныя янкі так і не былі знішчаны, а амерыканскі таварыш-камінтэрнавец Джон Сміт-Весон па-ранейшаму знаходзіўся ў іх у палоне.