Максім Клімковіч - Янкі, альбо Астатні наезд на Літве

Янукевіч выдатна бачыў, як “Студэбекер” віртуозна развярнуўся каля варонкі перад тэатрам Тызенгаўза. Як доўгі браніраваны “Пакард” крыху запаволіўся, каб аб’ехаць перакуленую брычку. Як кулямётная руля, што выторквалася з акна легкавіка, выплюнула агонь. Як амерыканскі грузавік са свістам падсеў на пашматаванае кола, але паспеў-такі ірвануць на плошчу, упэўнена пратараніў каваную браму гарадзенскага заапарка і знік пад шатамі.

Былы жандар разумеў выдатна: шанцаў у ўцекачоў няма. Уся прылеглая да тэатра тэрыторыя была надзейна ачэплена спрактыкаванымі ў тэрарызме чакістамі. Дый Хросны са сваімі памагатымі напэўна выправіліся ў оперу без зброі.

-- Зараз вы, мужыкі-хамы-быдла, за ўсё адкажаце! -- з асалодай прамовіў Пярдолэк і ўліп у бінокль вачніцамі.

22.

“Студэбекер” гнаў па вечаровым заапарку, нібы падранены белавежскі зубр. Пашматаванае кола шалёна лапатала, і пах палёнай гумы шлейфам цягнуўся за грузавіком. Вецер свісцеў у разбітым бакавым люстэрку. Жудасныя скавытанні ваўкоў і істэрычныя енкі шакалаў дадавалі краявіду змрочнай сімвалічнасці.

Наведвальнікаў не было, заалагічная ўстанова зачынілася з паўгадзіны таму. “Студэбекер” імкліва праскочыў галоўную алейку, знёс бамперам краты каля копанкі з кракадзіламі і спыніўся насупраць мураванага дамка з надпісам “SERPENTARYUM”.

А пераследнікі былі зусім побач. Доўгі браніраваны “Пакард” асцярожна сунуўся з боку стравусіных вальер. Працяглая кулямётная чарга бязлітаснай касой зрэзала бэз каля серпентарыя, і на алейку паляцела галлё.

Хросны, Спагеці і хлопцы спрытна пасыпаліся з машыны і кароткімі несіметрычнымі зігзагамі кінуліся да серпентарыя. Гэта было зроблена вельмі своечасова: наступная куляметная чарга, нібы нажом, успарола брэзентавы тэнт.

Але ўцекачы ўжо паспелі зачыніцца ў змяіным дамку.

У вялізных шкляных тэрарыумах скручваліся, слізгацелі і сычэлі размаітыя гады, сабраныя з усіх куткоў свету. Бязлітасныя кобры, незадаволеныя стралянінай, раз’юшана раздзімалі пярэстыя капюшоны. Стракатыя анаконды лянотна ўздымалі галовы і мерна разгойдваліся нібы метраномы. Флегматычныя пітоны звісалі з дэкаратыўных бярвёнаў і задуменна пазіралі маленькімі ільдзянымі вочкамі ў вокны, за каторымі ўжо мільгацелі твары мудзілаў відавочна чакісцкага паходжання.

На серпентарый абрынуўся шквал агню. Нападнікі не ашчаджалі набоі: аўтаматныя стрэлы заглушалі баявую чакісцкую лаянку, ценьканне ваконнага шкла і спалоханы лямант жывёлаў у вальерах.

-- Ну, і што цяпер рабіць? -- разгублена спытаў Лабановіч.

-- Поўны накаўт! -- сумна канстатаваў Брыль.

-- Я б нават сказаў -- каюк, -- азваўся Кільмандовіч.

-- Была б у вас зброя… -- мовіў Фінберг са скрухай.

Хросны пытальна паглядзеў на Карла Спагеці. Той сціпла пасміхнуўся і спакойна расшпіліў старамодны пінжак: з-за паса пагрозліва выторкваліся пісталеты і рэвальверы самых размаітых канструкцый, памераў і прызначэнняў.

-- Prego, signior! -- сіцыліец добразычліва працягнуў названаму беларускаму брату вялізны чорны пісталет. -- Прашу выпрабаваць гэтую машынку. Браўнінг 45-га калібра, моцна дапамог мне ў пятнаццаці банкаўскіх рабунках і ў дзевяці налётах на паштовыя цягнікі.

-- Viva mafia! -- узрадваўся Янка Лабановіч. -- А што б вы парэкамендавалі былому настаўніку?

-- Да вашага шляхотнага фрака, сіньёр, больш пасуе вось гэта! -- сіцылійскі мафіёзі гжэчна прапанаваў Янку зграбны ладны рэвальверчык, аздоблены срэбрам. -- Гэты кольт 38-га калібра мне спрэзентаваў сам сіньёр Аль Капонэ. Ён уласнаручна застрэліў з яго пяцёх шэрыфаў, трох федэральных суддзяў, двух прафсаюзных босаў і яшчэ тузін драбнейшых мудзілаў.

-- Адразу відаць, што ў пана сіцылійца вытанчаны густ! -- Лабановіч удзячна ўзважыў у руцэ кольт і паціху пасунуўся да вакна.

Нападнікі, пісьменна хаваючыся за дрэвамі, альтанкамі і вальерамі, паволі набліжаліся да серпентарыя. Янка асцярожна выткнуў рулю кольта ў вакно і стрэліў. Высокі мудзіла, які падкрадаўся з боку слановай загарадкі, схапіўся за плячо і са скавытаннем пакаціўся ў зарасці. Але аконную раму адразу ж разнесла ў трэскі чакісцкімі кулямі. Хросны з дакорам паківаў Лабановічу пальцам, сам злаўчыўся стрэліць з аднаго вакна, імгненна перакінуцца да другога, а хвігу нападнікам паказаць ужо з трэцяга.

-- Во дзядзька Хросны скочыў, як той сабака! -- у захапленні прамовіў Брыль.

-- Хіба можна так казаць пра Хроснага? -- абурыўся Янкель. -- Ну, скочыў сабе і скочыў. Поц на іх.