Максім Клімковіч - Янкі, альбо Астатні наезд на Літве

У дзверы ўжо гупалі чымсьці важкім: храбусцелі дошкі, вішчэлі цвікі, сыпалася тынкоўка. Куля, пасланая Янкам у дзверы наўздагад, відавочна не дасягнула мэты. Гупанне толькі ўзмацнілася, і да яго далучылася какафонія шчырых чакісцкіх пажаданняў. Меламан Карла грэбліва скрывіў вусны.

Кільмандовіч з падзякай адмовіўся ад прапанаванага яму рэвальвера. Праўдзівы улан прынцыпова грэбваў агняпальнай зброяй. Ён сціснуў у руках доўгае дзяржальна касы-літоўкі, стаў насупраць дзвярэй жывым помнікам палеглым касінерам Касцюшкі.

-- Мо ім грошы прапанаваць? Адкупімся, -- Янкель ляпаў сябе па кішэнях. -- Дробных ні ў кога няма?

А чакістыя ўсё гупалі ў дзверы і брыдкасловілі.

-- Ты лепш яе прытрымай, -- Брыль ужо сціскаў пад пахай адзін канец дэкаратыўнага бервяна, з другога на яго пазірала яшчэ сонная, але надта ўжо незадаволеная анаконда.

Янкель спалатнеў:

-- Яна жа трафная, на ёй лускі няма! І ўвогуле, мне працаваць нельга. Сягоння субота!..

-- ... а заўтра нядзеля! Да якой нехта не дажыве. -- Іван строс анаконду ў вялізны шкляны куб, узважыў важкае бервяно і пакруціў ім над галавой.

Дзверы яшчэ раз здрыгануліся і ляснуліся на падлогу разам з кавалкам сцяны. У праём пасунуліся недарэчна вясёлыя мудзілы.

-- Бэнц! Гы! -- толькі і паспела прамовіць пыса аднаго з іх.

Каса са свістам расцяла паветра, і скрываўленае вуха гаваркога чакістага ляпнулася на надлогу. Кінутае з падваротам бервяно знесла за сабой аднавухага і ўсіх астатніх -- чыста, як і не было.

-- Іван акбар! -- сувора папярэдзіў нападнікаў ліцвінскі татарын.

Але радвацца не выпадала.

У перспектыве алейкі трывожна бліснула лабавое шкло “Пакарда”. Загырчэў рухавік, і фары пагрозліва запаліліся, нібы настольныя лямпы ў следчым кабінеце НКВД. Цяжкі браніраваны лімузін пакаціў да дамка. Следам, як пехацінцы за танкам, пабеглі чакістыя.

-- За Радзіму! За Сталіна! -- раўлі яны, як каго не парвала, і аўтамабільны клаксон пераможна трубіў палкавым горнам.

Янка стрэліў. Куля выкрэсліла вогненныя пырскі з браніраванага крыла лімузіна і прафуркатала ў кусты. Іван у адчаі сціснуў кулакі. Аянька выставіў наперад касу, нібыта збіраўся ўсадзіць яе ў круп варожага каня.

-- Як на парадзе ідуць, -- палахліва азваўся з-за шклянога тэрарыума Янкель.

Чакісцкая навала нахабна кацілася на змяіны дамок. Карла і Хросны красамоўна зірнулі адзін на аднаго, і сіцыліец шляхетна саступіў беларускаму гангстэру права дзейнічаць.

Хросны спакойна ўзняў цяжкі браўнінг і прымружыўся. Стрэл прагучаў у разварушаным заапарку ціха, быццам корак ад шампану шпокнуў. З прастрэленага радыятара “Пакарда” фантанам засвістаў кіпень. Абвараныя чакістыя забегалі, як прусакі на патэльні. Густая пара зацягнула алейку. З яе імпэтна выткнуўся доўгі капот са срэбнай фігуркай на радыятары, і лімузін садануўся ў дрэва. З шатаў, як наймічка з печы, ляснулася дробная малпачка.

Спагеці сціпла пасміхнуўся.

-- А цяпер, шаноўные сіньёры, глядзіце, як гэта робіцца ў нас на Сіцыліі!

З гэтымі словамі слынны мафіёзі выцягнуў з-за паса дзве абсалютна аднолькавыя аўтаматычныя “берэты”, спрактыкавана праверыў абоймы і мяккаю тыгрынаю хадою рушыў да высаджаных дзвярэй…

Стрэлы з абедзвюх руляў прагрукацелі, нібы куляметная чарга. Мудзілы, якія правільным ланцугом наступалі ад цэнтральнай брамы, адзін за адным пакаціліся ў копанку да кракадзілаў. Галодныя рэптыліі, падобныя да раздзьмутых маласольных гуркоў, як і мае быць, неадкладна заплакалі, хіжа расчарэпілі пашчы і шпарка паплылі да пачастунку. Неўзабаве вада ў копанцы афарбавалася ў пяшчотны ружовы колер.

-- Cao, bambino, -- сардэчна развітаўся з ворагамі Карла Спагеці.

-- Sorry, -- развёў рукамі былы настаўнік.

Стрэлы на нейкі час сцішыліся, пэўна, нападнікі не чакалі ад абложаных падобнага спрыту.

-- Bravo, Карла Спагеці! -- уразіўся Хросны. -- Паважаю прафесіяналаў!

-- Bravissimo! -- падхапіў Іван упэўненым басам.

Спагеці ганарліва прыўзняў “барсаліну”:

-- Мафія неўміручая!

-- А ці можна паўтарыць такое на біс? -- сціпла папрасіў Янкель.

-- Натхненне скончылася! -- вінавата ўздыхнуў сіцыліец. -- Дый набояў амаль не засталося.

Нечакана з гары данеслася басавітае выццё самалёта, і шалёным градам лупанула доўгая кулямётная чарга. У бляшаным даху будыніны зоркамі заззялі дзіркі. Стрэлам ушчэнт разнесла вялізную шкляную скрыню з каралеўскім баа канстрыктарам. Жахлівы даўжэзны гад незадаволена ўзняў голаў і з ціхім пагрозлівым шоргатам пасунуўся да разбітага вакна. Неўзабаве стракаты, нібы татуіраваны, хвост знік за падваконнем.