Максім Клімковіч - Янкі, альбо Астатні наезд на Літве

…Праз тры дні Пярдолэк ведаў пра хлопцаў-янак і пра Хроснага ці не ўсё. Тэлефаністы аказаўся таленавітым шпегам. Ён не толькі перахопліваў усе размовы, але нават злаўчыўся праслухоўваць кватэру Эміліі Вастрабрамскай праз тэлефонны апарат.

Агульная сума прыбыткаў ад продажу “Горкага яблыка” прымусіла Пярдолка зайздрасна счарнець, а інфармацыя пра колькасць ахвяраў беларускай адраджэнкі-снайперкі і яе цемнаскурай гадаванкі -- здрыгануцца. Але ж адно данясенне тэлефаністага адначасова насцярожыла і ўзрадвала Пярдолка.

Колькі дзён таму на кватэру да Эміліі Вастрабрамскай завітаў бадзяжны мніх-францішканец. Імем вялікага Сталіна ён загадаў хлопцам прывезці амерыканскага таварыша-камінтэрнаўца Джона Сміта-Весона на Пабернардынскія могілкі. Сустрэча мусіла адбыцца на золку роўна праз тыдзень. У выпадку нязгоды шалёны францішканец абяцаўся выклікаць з-пад Мінску эскадрылью дальняй бамбардыровачнай авіяцыі і разнесці ў друз фабрыку па вытворчасці “Горкага яблыка”.

Вядома ж, былы жандар адразу скеміў, кім насамрэч быў той мніх і як скарыстаць мяркуемую сустрэчу на сваю карысць. Але свята, якое даўно чакала ўся Гародня, прымусіла яго на нейкі час пазабыцца нават пра янкі.

26.

Былая кананерка, ганарліва пераназваная ў “CUD NAD NIEMNEM”, ледзь праглядалася пад рознакаляровымі гірляндамі, трапяткімі нізкамі сцяжкоў, вымпелаў, пацеркамі ды гронкамі электрычнай ілюмінацыі. Духавы аркестр на ўзбярэжнай ад самай раніцы няспынна граў танга і полечкі-трасухі.

Навум Фабрыкант, апрануты з нагоды ўрачыстасці ў святочныя лапсердак і ярмолку, стаяў перад трапам і прыязна зазіраў у вочы першым наведвальнікам карыснай для грамадства ўстановы.

-- Яснавяльможныя паны і шаноўныя падпанкі! Як звяры ведаюць норы свае, пчолы -- вуллі свае, птушкі -- гнёзды свае, рыбы -- віры свае, -- з інтанацыямі рэкламнага агента перакручваў ён на свой капыл Скарыну, -- так і чалавек, да таго месца, дзе кілішак кульне, вялікую ласку мае. Куляйце сабе на здароўе, добрым людзям на прыбытак і... пераконвайцеся!

Моўша спрытна сервіраваў сталы. Гірша цягаў з камбуза скрыні з “Горкім яблыкам”, абачліва падмацаваным скрадзеным графскім какаінам. Маленькі Сруль разносіў панівы са смажанымі курынымі ножкамі і зайздросна шморгаў носам.

Неўзабаве на палубе з’явіўся Віктар Янукевіч у белым стройчыку і капітанскай фуражцы. Бляску залатога якара на кукардзе маглі пазайздросціць усе гарадзенскія каты. Пярдолэк гасцінна агледзеў наведвальнікаў, пасміхнуўся і ўрачыста блямкнуў у навюткую масянджовую рынду.

Моўша з Гіршам спрытна зацягнулі трап на палубу. Маленькі Сруль адвязаў ад кнехта швартовы і кінуў канец на масткі прычала. У цемры трума цяжка зрушыліся бліскучыя поршні ў пырсках мінеральнага алею. Загрукатала машына, магутныя вінты пагналі ваду за кармой, і “CUD NAD NIEMNEM” рушыў у першае плаванне.

Пярдолэк прыклаў да вуснаў бляшаны рупар.

-- Вітаю паньства на выспе свабоды! -- з хабёльскай пыхай пасміхнуўся ён. -- На нёманскім беразе законы Рэчы Паспалітай скончыліся, а на нашай палубе дзейнічаюць адно законы свабоды, роўнасці і братэрства. Кожны вольны тут напівацца да ўсрачкі, быць роўным у гэтым свінні і лічыць сябе братам самому начэльніку дзяржавы. Паньства можа не пераймацца, вашых жонак тут ніколі не будзе. Жанчынам і валацужным сабакам уваход на нашу палубу катэгарычна забаронены. Вялікаму караблю -- вялікае плаванне! Усе адпачываюць!

Гучныя працяглыя воплескі накрылі апошнія словы рэстаратара. Мужчыны нецярпліва напаўнялі чаркі, келіхі і гранчакі. Неўзабаве паны і падпанкі апетытна жлукцілі ўлюбёныя напоі. Моўша з Гіршам не паспявалі забіраць парожнія пляшкі і ставіць поўныя.

Упэўнена грукацеў рухавік, пенілася вада за кармой, і руіны Старога замка паволі знікалі з вачэй. Навум Фабрыкант у адпрасаванай ярмолцы з прыколатымі да яе стужкамі ад матроскай бесказыркі круціў стырнавое кола і прымаў гераічныя позы. Напэўна, у гэты момант ён уяўляў сябе камандзірам флагманскага дрэдноута. Маленькі Сруль застыў на носе з марскім біноклем. Янукевіч раз-пораз прыкладаўся да рыльца пляшкі і на мігі падказваў асвінелым панам, што ванітаваць дазволена проста ў нёманскія хвалі.

А вадаплаўная рэстарацыя ўжо падыходзіла да Ласосны. Сонца крышылася ў пляшках і келіхах. Недарэчна цвярозыя маладзёны на беразе зайздросна ўслухоўваліся ў традыцыйныя застольныя спевы.

-- Ну што, пархаты жыд -- шаноўны Фабрыкант?! -- Пярдолэк азартна пацёр далоні, -- і гэта толькі пачатак! Неўзабаве такія караблі з’явяцца на ўсіх рэках, азёрах, стаўках ды копанках Рэчы Паспалітай. І ад мора да мора пойдзе пагалоска пра добрага яснавяльможнага пана Віктара Янукевіча, які з дапамогай пейсатага кагала робіць для чалавецтва карысную і пачэсную справу. І тады ўдзячныя піякі адліюць маю постаць з чыстага золата… ды паставяць перад самім Бельведэрам!