Уладзімір Дамашэвіч - Месяц у Раі, або Аддай сэрца людзям

— Прывітанне земляку, — абрадаваўся Ленкавец, падаў Янку руку, а Рагнедзе кіўнуў. — Даўно вас разам не бачыў. — Узняў вочы на шыльду «Рэстаран» ды сур’ёзна спытаў: — Мо зойдзем?

— 3 самага ранку? Трэба апетыт нагуляць, а тады ўжо можна, — адказаў Янка.

— Тады рэстарана пад рукою не будзе, — не згадзіўся Ленкавец. — Вы спяшаецеся? А то раскажу гісторыю за так, якая са мною была.

I тут жа пачаў расказваць, як ён са шваграм з Тальяці, ёсць такі горад на Волзе, выпілі па пляшцы «Экстры», а потым пайшлі пабачыць пляменніцу, даўно ў яе не былі. Праходзяць, вось як цяпер, міма рэстарана. Швагер угледзеў знаёмую шыльду ды кажа: «Мо зойдзем?» — і кіруе ў дзверы. Зайшлі, распрануліся, узялі па пляшцы піва, па сто пяцьдзесят гарэлкі і па дзвесце смятаны. Пачалі з гарэлкі, цягнуць сабе не спяшаючыся. Ды раптам як тузане яго швагра — бы са шланга — і проста на стол. — Тут ён просіць прабачэння за «натуралізму». — Ён, Ленкавец, проста як ашалеў, ускочыў на ногі ды ходу, на вешалку, хацеў забраць паліто ды змыцца. А тут не прапускаюць! Прыбяры, кажуць, шмат тут вас усякіх... А швагер ужо спіць за сталом як дома. Прыбраў ён як належыць штурхае швагра, а той і не думае прачынацца. Давялося яшчэ цягнуць яго дадому. Які ж вывад просіцца? А вельмі просты: не можаш — не бярыся. Або — ведай меру сваю.

Яны разам пасмяяліся трохі, а потым Янка кажа свайму земляку:

— Ты лепш раскажы, як ты на вепручку да ваенкома Фаміна заехаў і што з гэтага атрымалася. Вось хай Рагнеда паслухае.

Ленкаўца доўга ўпрошваць не трэба, ён заўсёды гатоў.

— Як час маеце, паслухайце. Гэта было яшчэ ў вайну, нас толькі вызвалілі, каб іх гром пабіў. Я з дваццаць сёмага, мяне ў войска могуць забраць. А ўжо адзін старэйшы з нашай сям’і недзе прапаў на вайне палякаў і немцаў, другі ўжо ў Чырвонай Арміі, недзе да фронту набліжаецца, а тут і мяне, маці адна-адна застаецца. Вось яна мне і кажа: з’ездзі ты да гэта­га ваенкома, я чула, што ён сяму-таму скідкі дае, як яму дасі што вартае. Вазьмі кабанчыка, што аддзелены ад свінак, ён ужо на пудоў пяць пацягне. Завязі ты гэтаму ваенкому, мо і злітуецца над намі... Так я і зрабіў: даведаўся, дзе ён жыве, ды ранічкаю прывожу яму кабанчыка. Ён не вельмі і здзівіўся, узяў, прозвішча мае запісаў, адрас. Кажа, будзе табе адтэрміноўка, праз тыдзень зазірні. А ён ужо такі важны стаў, з жывоцікам, у дарагім халаце мяне прымаў, нейкія хлопцы тым кабанчыкам займаліся... Ну мы дома супакоіліся, ды ненадоўга. Назаўтра ранічкаю нейкі вайсковец прыносіць мне позву — тэрмінова да ваенкома. Што там такое? Ажно бяда: кабанчык наш тэрмінова акалеў за ноч. Ад чаго — ніхто не ведае... I што ж? Фамін кажа мне: усё, пойдзеш ты, як міленькі, служыць, сушы сухары. Я дадому, расказаў матцы, яна пабожкала, паплакала, а потым і гаворыць: рабі, сынок, як хочаш, а я на тваім месцы не пайшоў бы ім служыць, хопіць што два ўжо служаць, невядома, ці жывыя вернуцца. Што ж, калі так, трэба падумаць... А ў мяне быў адрасок аднаго хлопца з Данбаса, ён там апынуўся не так даўно, пісаў, што можна ўладкавацца у вучылішча ФЗН шахцёрскага тыпу, нават мяне агітаваў. Ну, я за гэта ўхапіўся, як той тапелец за саломінку. Сабрала мяне маці, дала сідар вялікі, як падняць, я ў Баранавічы на прыгарадным, а адтуль прамою дарогаю ў Данбас, у той славуты Краснадон — Алег Кашавы, Любка Шаўцова і іншыя. Тады я іх яшчэ не ведаў — хто такія, гэта пазней... Праз які тыдзень прынялі мяне ў тое вучылішча, стаў на шахцёра вучыцца, у шахту спускацца, адбойны малаток цягаць, а ён цяжкі, халера, і вібрацыю вялікую дае, аж муціцца ў галаве. Хіба я думаў, што ад поля, ад лугу буду хадзіць пад зямлёю па той чорнай шахце, дзе вугальным пылам смярдзіць, а не нашымі лугавымі краскамі пахне. Ды што зробіш? А пра тую страшную гісторыю я ўжо тваёй жонцы не стану расказваць, яшчэ сніцца будзе. Бывайце здаровы! — і ён падаў сваю шырокую далонь-лапату — і пайшоў у свой бок.

— Цікавы ў цябе зямляк, — сказала Рагнеда. — Кім ён тут працуе?

— Ён шавец, у камунгасе робіць. Вось давай свае туфлі — са старых зробіць новыя. Ён рабацяга, з малых год цягнуў як вол, надрываўся. Зямлі мелі шмат, тры браты, раслі сіротамі, бацька памёр рана. За працаю свету не бачылі. А што цяпер? Ён уцёк ад калгаса, а браты там, маюць хаты, сем’і, абодва вярнуліся з вайны. Цяпер можна жыць, а спачатку капейкі лічылі... Але ён мне неяк казаў, што залатнікоў у іх было, як гузікаў, у куфры ў прыскрынку ляжалі — бяры жменяю. Гэта яшчэ пры панах было...

— А што ён гаварыў пра нейкую страшную гісторыю? — зацікавілася Рагнеда.