Margit Sandemo: Nie Dla Mnie Miłość

Johannes także już nie był w stanie nad sobą zapanować. Rzucił gazetę na podłogę i niepewnie objął dziewczynę ramieniem.

– Myślałaś o przeprowadzce… do mnie? Czy zamierzasz znowu tkać?

– Tak – szepnęła, bo i jej głos się załamał. – Ale…

– Wiem, co chcesz powiedzieć – uśmiechnął się. – Uznaj to za oświadczyny!

Spuściła wzrok i dygnąwszy odpowiedziała:

– W takim razie się zgadzam.

Jej usta były dokładnie takie miękkie, jak sobie wyobrażał, a ona sama subtelna i onieśmielona, jak się spodziewał.

Rzucił spojrzenie na drzwi wychodzące na strych.

– Ellen… Ty nie widziałaś tego, co ja. Wiesz, wolałbym zabrać cię ze sobą do domu jeszcze dziś wieczór. Zapakuj od razu tyle, ile się zmieści do samochodu, po resztę przyjedziemy później.

Trochę ją zaskoczył, wszystko stało się tak nagle. Zgodziła się jednak, bo doskonale go rozumiała.

– Świetnie! Przeniosę cię przez próg i z całego serca powitam, bo tęskniłem za tobą od lat.

– Ja także tęskniłam, Johannes – szepnęła Ellen, opierając głowę na jego ramieniu. – Nareszcie zrozumiałam, dlaczego tak bardzo rozpaczałam z powodu utraconej przyjaźni.

– To już minęło, Ellen. Wszystkie koszmary z naszego życia wreszcie zniknęły.