Bernard Werber - Tanatunauci

Unosząc się bezpiecznie nad stolicą, rozsupłujemy pępowiny i towarzyszymy ektoplazmie Rose do samego szpitala Świętego Ludwika. Wbija się w dach tak, jakby to były mokradła. Żeby tylko ta nasza długa wyprawa nie pozostawiła u niej jakichś nieodwracalnych zmian!

My zaś wracamy na tanatodrom. I pomyśleć, że moje alter ego tutaj pozostało, siedząc sobie spokojnie, gdy tymczasem ja wykonałem tak wiele akrobacji!

Przenikamy przez dach, potem kolejne piętra, podłogi, aż wreszcie odnajdujemy nasze podatne na cierpienie ciała.

Moja ektoplazma i cielesna powłoka są teraz naprzeciw siebie. To co przeźroczyste i to co wielobarwne. Stałe i lotne. Lekkie i ciężkie. Teraz ważne jest, by połączyć je razem. Wracam do siebie jak do obszernego narciarskiego skafandra. Nikt nie nauczył mnie, jak wraca się do swojej starej skóry. Nic to, improwizuję. Na wszelki wypadek przechodzę przez górę czaszki, gdyż tędy przecież wyszedłem.

Spotkanie z materialnym ciałem nie jest aż tak przyjemne. Od razu odczuwam dawne bóle reumatyczne, pryszcze, zadrapania, próchnicę, jednym słowem wszystko to, co stale nas prześladuje.

A zatem znowu jestem połączony ze sobą. Jestem znowu tylko jedną, duszą i ciałem. W dużych palcach u nóg wyczuwam mrowienie.

Powoli unoszę powieki. Odkrywam na nowo „normalny" świat i w tym „normalnym" świecie pierwszą rzeczą, jaką widzę, jest monitor elektrokardiografu i wydawane przez niego dźwięki. Rytm serca stopniowo się podnosi.

Kiedy otrząsnęliśmy się z odrętwienia, od razu zadzwoniłem do szpitala. No tak, właśnie mieli do mnie telefonować. Lekarze są mocno podekscytowani. Cud, stał się prawdziwy cud! Rose nagle się obudziła. Odzyskała świadomość. Ma się dobrze.

Wróciłem do pozostałych otaczających ze smutkiem fotel, gdzie Freddy leży z rozchylonymi ustami, jakby powtarzał nam inicjały dziecka, w które się wcieli. F. M.

Jego szkliste niewidzące oczy były szeroko otwarte. Podszedłem bliżej, delikatnie zamknąłem mu powieki. W tym życiu nigdy się już nie zobaczymy.

Śmierć jest trzynastą kartą w tarocie. Nie ma ona żadnej nazwy. Jest właściwie jakby pauzą w całej serii obrazków tarota. Dwanaście pierwszych kart jest jak dwanaście pierwszych godzin dnia. Są to tak zwane „małe arkana".

Kiedy już jednak minie dwunasta, a więc południe, zjawia się śmierć i zanurzamy się w innym wymiarze, w „wielkich arkanach", to znaczy w dwunastu pozostałych godzinach dnia.

W głębokim ezoterycznym sensie trzynaste arkanum oznacza śmierć profana, który odrodzi się już jako wtajemniczony. Karta nie przynosi więc nieszczęścia.

Jeżeli nie uda się przekroczyć stadium śmierci, nie można dalej się rozwijać.

Znaczenie tarota marsylskiego

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

WIERZENIA NASZYCH PRZODKÓW

Sondaż przeprowadzony w Europie w 1981 roku (pod koniec drugiego tysiąclecia) dotyczący wierzeń mieszkańców; klasyfikacja według wyznań. (Źródło: Les Valeurs du temps présent, Jean Stoetzel, PUF, 1983).

Na 100 osób Katolicy Protestanci Niepraktykujący

wierzy w:

Życie po śmierci 52 38 13

Raj 45 43 8

Piekło 30 16 3

Reinkarnację 23 21 12

Oddzielenie duszy od ciała 66 56 24

Boga 87 75 23

Podręcznik szkolny, kurs podstawowy, 2. rok

– Mam uwierzyć w istnienie… aniołów? I w co jeszcze?

Tego akurat Rubikonu mój brat Conrad nie chciał przekroczyć. Jego sceptycyzm i wrodzony materializm i tak zostały już poddane ciężkiej próbie. Odmawiał pójścia o choćby jeden krok dalej we współczesnym szaleństwie, które nazwaliśmy tanatonautyką.

Prawdą jest, że anioły były cokolwiek trudne do przełknięcia. Zresztą gdyby ktoś powiedział mi wcześniej, że po śmierci podejmują nas aniołowie, tylko bym się obśmiał. Uczciwie mówiąc, nigdy nie byłem w stanie uwierzyć w połowę połówki jednej dziesiątej wszystkich tych rzeczy, które przeżyłem dzięki moim zmysłom.

Wszystko było bowiem tak bardzo zadziwiające.

Jednakże przyjęcie do wiadomości, że śmierć jest kontynentem, było dla nas najtrudniejszym z etapów, a mimo wszystko etap ten mieliśmy już za sobą. Zgodziliśmy się z tym, że mamy duszę, która potrafi podróżować. Zgodziliśmy się również z tym, że dusza ta jest niematerialna. I zgadzaliśmy się także co do tego, że jest ona przywiązana srebrzystą pępowiną do naszej cielesnej powłoki. A więc czemu miałoby nie być aniołów? W końcu wszystkie religie o nich wspominają w taki czy inny sposób.

Prezydent Lucinder poprosił nas, żebyśmy utrzymali w absolutnej tajemnicy ostatnie odkrycia. Na razie musieliśmy więc zachować dla siebie wiedzę na temat najdalszych zakątków Raju.

– A te anioły, co za historia! Jeszcze tego nam brakowało. Dlaczego nie miałby się pojawić Bóg, skoro już o tym mówimy?

Uważał, że znaleźliśmy się w posiadaniu bomby, której wybuch należy odsunąć jak najdalej w czasie. Prezydent wpadł potem w złość, dowiedziawszy się, że rabin Meyer został zamordowany przez Starca z Gór i jego najemników.

– Co on sobie myśli, ten facet w turbanie, który zna tylko język przemocy i wykluczenia? Czyżby chciał wypowiedzieć wojnę Niewiernym tam, w górze? Nie pozwolimy tym piratom zawładnąć Rajem.

– On już nie żyje – powiedział Raoul. – Odbył się okrutny pojedynek, ale Michael i Amandine zwyciężyli i zabili go.

– To nieistotne – huczał Lucinder zza mahoniowego biurka. – Mam już powyżej uszu tych wojen religijnych! Żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku, a nie w średniowieczu. Nie możemy bez przerwy tolerować nietolerancji. Pozwólcie mi działać.

„Człowiek dąży do uwolnienia się.

Powtarzanie mantry «Hare Kryszna» trzydzieści pięć milionów razy pozwala uwolnić się od najcięższych grzechów, którymi są:

– zabicie człowieka należącego do wysokiej kasty braminów;

– przywłaszczenie sobie czyjegoś dobra;

– ukradzenie komuś złota;

– stosunek z kobietą należącą do niskiej kasty pariasów. A gdyby nawet odrzucono wszystkie zasady Dharmy, w ten sposób i tak osiągnie się oczyszczenie i uwolnienie".

Upaniszada Kalisamtarana

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

Już tydzień później Jean Lucinder, prezydent Republiki Francuskiej, wygłosił przemówienie przed Zgromadzeniem Ogólnym Narodów Zjednoczonych. Położył szczególny nacisk na konieczność pokojowego zagospodarowania Ostatecznego Kontynentu właśnie teraz, kiedy tanatonautyka została powszechnie zaakceptowana. Po epoce majsterkowania, po erze medycyny, po erze strachu, pożądania, ekonomii, astronomii i po erze przemocy, nadszedł czas, by wejść w epokę prawa.

To legislatorzy muszą wziąć na siebie odpowiedzialność. Tanatonautyka powinna podlegać postanowieniom karty, być ujęta w odpowiednie przepisy prawne, należy ustanowić konkretne zasady i wprowadzić w życie kodeks etyczny, który musi być tam stosowany. W przeciwnym wypadku nad naszymi głowami rozciągać się będzie po wsze czasy Dziki przeciwnym wypadku nad naszymi głowami rozciągać się będzie po wsze czasy Dziki Zachód.