Bernard Werber - Tanatunauci

Freddy wciąż mnie zaskakuje. Podąża bez żadnych kompleksów ku granicy, której dotąd nie przekroczył żaden człowiek. Z bardzo mocno naprężoną pępowiną sunie śmiało do przodu, ja zaś wlokę się za nim. Jestem już trochę znużony niespodziankami, jakie sprawia nam śmierć. A jednak wyczuwam, że tam, po drugiej stronie, ukryta jest tajemnica, ostateczna tajemnica śmierci.

Poznam wreszcie najbardziej tajemną z tajemnic. Kto bowiem doprowadził do większej liczby ofiar niż… śmierć? Tutaj za zasłoną kończą się wszystkie thrillery i wszystkie powieści o miłości. Tutaj za tą kurtyną science fiction łączy się z fantastyką, a wszystkie mitologie świata tworzą jedność z naukami ścisłymi.

Najpierw moment wahania, po czym rzucam się przed siebie.

Oto wyłania się ostateczne terytorium Ostatecznego Kontynentu.

Widzę to.

Na chwilę zapominam o Rose. Widzę teraz tajemnicę tajemnic, nigdy ludziom nie objawioną. Widzę cię, czuję, słyszę. Tutaj jest kres. Tutaj jest cmentarzysko słoni. Tutaj umiera światło, wszelkie światła, dźwięk, wszystkie dźwięki. I dusze, wszystkie dusze. A także idee, wszystkie idee.

Jestem w Raju.

Miliony niebiańskich brzmień rozsadzają mi głowę. Odpryski gwiazd mile się ze mną żegnają. Umierająca gwiazda i umierający człowiek pokonują tę samą drogę. Zmierzają do Raju.

Idę we mgle, stąpając na miękkich nogach po cennym terytorium. Moje przezroczyste ramiona unoszą się, jakby szukały zbawienia. Kolana uginają się pode mną. Składam pocałunek na tej rozmytej ziemi.

Przez pomyłkę albo z miłości znalazłem się w Raju. Jakże tu pięknie! Piękniej, niż wyglądają wszystkie idealne wizje z szóstego terytorium. One były tylko powieleniem i imitacją. Rzeczywiste piękno Raju przerasta je wszystkie.

Raj jest moim jedynym krajem, moją jedyną ojczyzną, jedynym obiektem mojego bezkrytycznego uwielbienia. Jestem tutaj. Wydaje mi się, że zawsze znałem to miejsce, zawsze wiedziałem, że stąd pochodzę i że muszę tu powrócić. Na ziemi, tam w dole, byłem tylko przejazdem. Jakby na wakacjach. Jestem ektoplazmą i nigdy tak naprawdę nie byłem Michaelem Pinsonem. Jestem ektoplazmą w czystej postaci. I nigdy nie byłem tym smutnym głupawym Michaelem Pinsonem.

Ten facet jest taki głupi, podczas gdy moje prawdziwe „ja" jest takie… lekkie. Lekkość, oto najważniejsza cnota. Moją ambicją jest pozostać myślącym oparem. Byłem przywiązany do ziemi i do ciała. Błędy młodości.

Widzę teraz Rose i kocham ją bardziej, niż kochałem na ziemi. Po co mielibyśmy wracać do wymiętej skóry, do cierpiących ciał i do mózgów nafaszerowanych bezsensownymi troskami? Jest nam dobrze tutaj we dwoje. Nie boimy się już czasu. Nie boimy się niczego.

Nie obchodzą mnie nic a nic tanatonauci, którzy czekają na mnie u wrót Raju. To głupcy, skoro wciąż tam stoją. Odnalazłem mój kraj i mój świat. Objawienie objawień. Jestem u źródła. Widzę prawdziwe słońce. Obok to drugie słońce, słońce Ziemian, wydaje mi się żółtawe. Biel, prawdziwa biel, czysta biel może istnieć tylko w Raju.

Jestem w Raju. Przybyłem, żeby ochronić Rose, co za głupota!

Mgła rzednie. Pode mną ukazuje się długa kolejka zmarłych. Tworzy rzekę, która gdzieś w oddali wygląda, jakby się rozdwajała. Schodzę niżej, by przyjrzeć się temu zjawisku z bliska. Rzeczywiście rzeka dusz rozdziela się dalej na cztery odnóża, a pośrodku ludzkich dusz widzę teraz dusze zwierząt, a nawet dusze roślin. Pewnie do Raju prowadzą też inne wrota, przez które one się dostały. Są tu morskie anemony i algi, niedźwiedzie i róże. Rośliny też mają duszę. Wiem o tym, bo teraz wszystko już zrozumiałem.

Absolutny synkretyzm. Wszyscy jesteśmy solidarni i na ziemi wszyscy razem cierpieliśmy. Trzeba żyć, unikając wszelkiej przemocy. Nie stosować przemocy wobec innych, kimkolwiek lub czymkolwiek są, i nie stawać się samemu przemocą. Ta zasada egzystencji przenika mnie aż po czubki palców u nóg. A zatem byłem tylko nic niewiedzącą istotą ludzką, która pewnego dnia miała unieść się do Raju, żeby zdać sobie sprawę z własnej ignorancji.

Rzeka, z której aż wylewają się dusze ludzi, zwierząt i roślin, tworzy cztery odgałęzienia. Które z dzieł zgromadzonych na biurku Raoula wspominają o krainie przecinanej przez cztery rzeki? Mówili o tym hindusi, a także żydzi. Przychodzą mi na myśl zdania z pracy naukowej Raoula: „MITOLOGIA HEBRAJSKA Raj znajduje się w siódmym niebiańskim kręgu. Prowadzi doń dwoje drzwi. Tam czeka nas taniec i radość. Widać cztery rzeki, jedną płynie powietrze, drugą miód, trzecią wino, a czwartą dym kadzideł…”. „Raj oblewają cztery rzeki" – tak jest również napisane w Koranie.

Starożytni na całym świecie wiedzieli i posłużyli się metaforą, żeby opisać ten sam pejzaż.

Cztery rzeki. Cztery podzbiory. Cztery rodzaje dusz, nie tylko dobro i zło, a raczej cztery rodzaje dźwięku: niskie, średnie, wysokie i bardzo wysokie. Cztery sposoby bycia duszą.

Podążając za Rose, Freddy i ja posuwamy się w górę czterech rzek wypełnionych zmarłymi.

I nagle widzę anioły.

„Błogosławieni ujrzą wtedy jasno rozwiązanie tajemnic, których prawdziwość potwierdzał na ziemi rozum, z pokorą podporządkowując się wierze. Trójca, wcielenie, odkupienie, ukryte prawa Opatrzności rządzące duszą, rządzące światem i oddziałujące na narody, których historia jest dla nas często zagadką lub skandalem. Będzie im dane poznać nadprzyrodzoną moc wyroków Boskich dla uświęcenia Wybranych i nieskończenie cudowną istotę Boskości".

Arcybiskup Élie Méric

Fragment rozprawy śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

Z daleka wyglądały jak robaczki świętojańskie.

Anioły.

Od razu wiem, że to właśnie one.

Rajskie anioły.

Podróż warta była tego widoku.

Freddy chwyta mnie za ramiona i potrząsa mną jak śliwą. Krzyczy do mnie, że przyrzekliśmy sobie sprowadzić Rose do świata żywych, a nie że zostaniemy z nią na kontynencie umarłych. Błaga, żebym nie zapominał o naszej misji. Wychwycił wszystkie myśli, które wcześniej przyszły mi do głowy. Tak szybko można się porozumieć, będąc ektoplazmami!

Rabin mówi coś, próbuje przemówić mi do rozumu. Szaleństwo się skończyło. Śmierci, pokonałem cię już, gdy ukazywałaś mi się pod postacią kobiety w białych atłasach, nigdy nie uda ci się mnie uwieść, nawet gdy pojawisz się jako Raj.

Freddy jest zadowolony. Zdaje sobie sprawę, że przywrócił spokój w moim umyśle. Nawet Raj nie będzie tak potężny jak moja wola. Wiem, kim jestem. Czystą duszą i materialnym ciałem, które przynajmniej na razie nie zostały od siebie oddzielone. Jestem duchem i materią, a duch musi być silniejszy od materii. Muszę zachować równowagę między sercem i rozumem.

Wiem, kim jestem. Wiem, kim jesteśmy. Nie dwiema duszami pośród innych, lecz dwoma wykonującymi misję tanatonautami. Nie jesteśmy zmarłymi, ale żywymi, którzy są w stanie zbadać Ostateczny Kontynent i stamtąd powrócić. Jesteśmy tu po to, żeby uratować Rose.

Podążamy odgałęzieniem „miód" odchodzącym od rzeki zmarłych. Wmieszaliśmy się między nich. Zmarli obserwują nas oszołomieni, ponieważ nadal mamy pępowiny. Nie wiem, dlaczego jeszcze nie pękły, w każdym razie trzymają się mocno.

Te cztery kolejki są bardzo długie. Można by pomyśleć, że jesteśmy przed stanowiskiem odpraw na przepełnionym lotnisku w okresie wakacji.