Bernard Werber - Tanatunauci

W taki oto sposób mistyczna karawana w sile stu dwudziestu tanatonautów po dotarciu, a następnie po przekroczeniu Moch 5 znalazła się na szóstym terytorium. Po powrocie jednak wydawali się bardziej może rozczarowani aniżeli podnieceni. Wcale nie wyglądali na szczęśliwych, że udało im się razem dokonać tak wielkiego postępu. Wręcz przeciwnie, ich przyjaźń, a przy okazji również ideę ekumenizmu dotknął bolesny cios.

Chętnie jednak zgodzili się odpowiedzieć na wszystkie nasze pytania.

Zaraz za żółtym terytorium – powiedzieli – pojawia się terytorium zielone. Zielone jak roślinność, jak liście na drzewach. Są tam również przepiękne kwiaty, cudowne rośliny zwieńczone wielobarwnymi gwiazdami. Zielona kraina, kraina absolutnego piękna.

– No więc na czym polega trudność? – zapytał Raoul.

– Ano właśnie, tam jest zbyt pięknie. Zielona strefa jest tak piękna, że nie można tego znieść – wyszeptał rabin.

– To wspaniałe – potwierdził jego słowa jakby wbrew sobie buddyjski mnich.

Już nic z tego nie rozumiałem. W jaki sposób absolutne piękno może być przykrym doznaniem? Freddy wyjaśnił:

– Jest tam tak cudownie, że traci się wszelką ochotę bycia istotą ludzką i pragnie się już tylko zostać kwiatem o przepięknie pachnącym kielichu. Człowiek zaczyna nienawidzić siebie, widząc tak niespotykany przepych. Chciałoby się połączyć z tą niezwykłą roślinnością i nie istnieć już w żadnej innej postaci. Owszem, konfrontacja z absolutną wiedzą jest ogromnym wyzwaniem, ale zetknięcie z najbardziej idealnym pięknem stanowi dla człowieka jeszcze trudniejszą próbę.

Niewidomy rabin sprawiał tym razem wrażenie naprawdę zagubionego. Siadł do fortepianu i zagrał kilka smutnych taktów sonaty Szopena.

– Ma rację – powiedziała spokojnie Stefania. – Kiedy zetkniesz się z pięknem w czystej postaci po tym, jak dostąpiłeś wiedzy, wtedy nie masz już zupełnie ochoty wracać na ziemię. Z trudem przyszło nam się z tym pogodzić. Na szczęście nasze pępowiny znów były mocno związane!

Raoul, Amandine, Rose i ja nadal jednak nie potrafiliśmy zrozumieć, w czym wizja piękna mogła być tak dalece bolesnym doświadczeniem, ale uzupełniliśmy, rzecz jasna, mapę Ostatecznego Kontynentu, przesuwając jeszcze dalej napis Terra incognita.

TERYTORIUM 6

– Lokalizacja: koma plus 47 minut.

– Kolor: zielony.

– Doznania: niezwykłe piękno, ale także odrzucenie samego siebie i własnej brzydoty. Obraz piękna jest okrutnym doświadczeniem.

Kończy się na Moch 6.

Zielona kraina miała więc dla wiernych gorzki posmak. Nie byli przygotowani na taką dawkę piękna. Najpierw jedni, potem drudzy, tłumacząc się takimi czy innymi obowiązkami, zostawili nas samych. Chcieli wszystkie te cudowności zatrzymać dla własnej parafii. Nie było już mowy o tym, żeby wypowiadać komukolwiek wojnę, jak za czasów asasynów, ale czas ekumenizmu minął i teraz obowiązywało raczej hasło: każdy sobie rzepkę skrobie. Wyścig się rozpoczął i niech zwycięży najlepszy!

Tylko Freddy i jego trzej uczniowie, którzy przeżyli wojny ektoplazmiczne, byli nam wierni i zdecydowali się pozostać z nami. Trzeba też powiedzieć, że dzięki sile uporu Amandine udało się zauroczyć starego ślepego mędrca. Para nie ukrywała swojej idylli. A pozostali strasburczycy tak się już przyzwyczaili do paryskiego życia, że nie mieli ochoty wracać do jesziwy, tym bardziej bez swojego mistrza.

Odloty podjęte zostały w chaotyczny sposób. Każde z wyznań liczyło na swoich zawodników. Każdy chciał być pierwszym, który odkryje „Boga" zaraz po przekroczeniu bariery piękna. Dla wielu wydawało się czymś oczywistym, że w głębi najpierw niebieskiego, potem czarnego, czerwonego, pomarańczowego, żółtego i w końcu zielonego tunelu może być jedynie „Bóg". Piękno było ostatnią przystanią, ostateczną granicą dzielącą od Raju.

Kogóż miał tam spotkać człowiek, kiedy już starł się ze wspomnieniami, doszedł do kresu lęku, zniechęciła go rozkosz, znużyło wyczekiwanie, przepełniła absolutna wiedza, przeraziło idealne piękno, jeśli nie Wielkiego Architekta Wszechświata?

Na swoich tanatodromach mnisi, czarownicy, imamowie, księża i rabini wyciągali ręce w jego stronę.

Kto dotrze do niego pierwszy?

NAUCZMY SIĘ SZANOWAĆ ZMARŁYCH

Nigdy nie wolno mówić o zmarłych źle. Zwłaszcza o tych, którzy niedawno odeszli. Mogą oni bowiem nadal być aktywni na naszym świecie. Umarli, którzy stoją w kolejce w pomarańczowej krainie, nie są bezczynni. Dyskretnie obserwują żyjących. Starają się komunikować z istotami, które kochali na ziemi. Jeśli wysyła się fale przyjazne dla drogiego nieobecnego, jego dusza może przybyć i wspierać nas w działaniach. Jeśli jednak odczuwamy do niego tylko pretensje, jego dusza nie może nam pomóc.

Tam, w górze, w pomarańczowej krainie, kiedy zmarły poddawany jest próbie cierpliwości, stara się nawiązać kontakt z tymi wszystkimi, których kochał i którzy go kochali. Tym się właśnie zajmuje. Ta komunikacja może się udać wyłącznie wtedy, gdy żywa istota odczuwa nadal miłość do zmarłego. Widzimy czasem, że zmarły oddziałuje na ukochaną istotę tak mocno, że i ona umiera. Mówi się wówczas, że ktoś „umarł z żalu". Nie jest to zresztą wcale czymś złym. Dusze dwojga zakochanych mogą się dzięki temu połączyć i razem czekać w długiej kolejce w pomarańczowej krainie.

Podręcznik do wychowania obywatelskiego, kurs podstawowy, 2. rok

Faza pod nazwą „niech w tym sprincie zwycięża najlepszy" okazała się średnio interesująca. Ponieważ tanatonauci wyruszali teraz najczęściej sami lub w niewielkich grupach, nie mając wsparcia w postaci piramidy, co pomogłoby im oprzeć się urokom poznania czy idealnemu pięknu, wielu z nich z własnej woli odcinało pępowinę, żeby pozostać tam, w górze.

Dominikanie – być może ze względu na popełnione w przeszłości błędy teraz najbardziej świadomi – pierwsi dotarli do Moch 6, wykorzystując przy tym jedną z figur, których nauczył ich Freddy. Mimo to nie udało im się pokonać tej bariery.

Tak samo sprawy potoczyły się z naszą ekipą.

Z czasem publiczność zaczęła okazywać coraz mniejsze zainteresowanie naszymi ekspedycjami i przestaliśmy się już pojawiać na pierwszych stronach gazet.

Dla większości ludzi stało się teraz czymś oczywistym, że tanatonautyka jest jedynie niekończącym się wyścigiem. Moch 1, Moch 2, Moch 3, Moch 4, Moch 5, Moch 6… A dlaczego nie Moch 124 albo Moch 2018 ze wszystkimi barwami tęczy, ze wszystkimi możliwymi utrudnieniami, i dlaczego nie miałby to być olimpijski triatlon?

„L'Osservatore Romano", organ prasowy Watykanu, skrytykował ostro rzekomych pionierów, którzy ośmielili się podać w wątpliwość nieskończoność niebios. „Tanatonautyka – ostatnie opium dla ludu", taki tytuł pojawił się w brytyjskiej gazecie „Times".

Tanatonautyka stała się obiektem żartów ze strony karykaturzystów, showmanów i spektakli z marionetkami w telewizji. Straciła cały swój sakralny charakter, stając się towarem takim jak inne.

W rodzinnym sklepiku sprzedaż spadała na łeb na szyję. Matka i brat na próżno proponowali nowe plakaty, T-shirty w najpiękniejszych barwach z zaświatów, czapeczki z wytłaczanym wzorkiem, sandałki ze skrzydełkami, obrazki fluorescencyjne, które świeciły tylko w ciemnościach, gotowe potrawy „zestaw tanatonauty" – klientów było coraz mniej. W porządku, za Moch 6 będzie pewnie Moch 7, no i cóż z tego?