Bernard Werber - Tanatunauci

Osoby nastawione wrogo do religii uniosły się gniewem, twierdząc, że to tylko propagowanie ciemnoty.

W grę wchodziły teraz sprzeczne interesy, świętości i wszelkiego rodzaju tabu. Amandine, Stefania, Raoul i ja wiedzieliśmy, że majstrujemy przy bombie, która w każdej chwili może nam wybuchnąć prosto w twarz. Już „incydent" z Jeanem powinien być dla nas poważnym ostrzeżeniem.

Ciekawość jednak zawsze jest najsilniejsza. Tak bardzo przecież chcieliśmy się dowiedzieć, co się kryje za Moch 2.

Stefania opowiadała nam o tym po każdym locie. Dotknęła osławionej drugiej granicy, ale na razie nie była w stanie pokonać jej. Brakowało jej jeszcze czegoś, czego nie potrafiła wciąż zdefiniować.

Nie była w tym zresztą jedyna. O ile bowiem inni buddyści tybetańscy, a po nich mnisi taoistyczni, wirujący derwisze, zaratustrianie, Świadkowie Jehowy, trapiści z Mont-Louis, jezuici z opactwa Saint-Bertrand przekroczyli bez większego trudu pierwszą barierę komatyczną, o tyle dotąd nikomu nie udało się pokonać drugiej.

Odwiedziliśmy różne miejsca kultu i dowiedzieliśmy się dużo na temat obrzędów. Wszystkie religie zachowały w pamięci techniki odlotu. I nieistotne było to, czy nazywano je „wieczną modlitwą" czy „kontaktem z boskim światem".

Chcąc się rozwijać, ludzki los musi przejść przez dwanaście znaków zodiaku. Według niektórych wschodnich wierzeń należy wcielić się co najmniej dwanaście razy w każdy ze znaków, to znaczy ogółem sto czterdzieści cztery razy. To minimum. W ten sposób człowiek obejdzie wszystkie ascendenty każdego znaku i pozna dostępne w trakcie ludzkiego życia osobowości. Aby stać się czystym duchem, należy przetestować wszystkie charaktery i formy egzystencji.

Jednakże sto czterdzieści cztery reinkarnacje nie wystarczają większości ludzi. Budda miał ich poznać pięćset, zanim zrozumiał świat, a zdecydowana większość spośród nas jest gdzieś między tysięczną i dwutysięczną ludzką reinkarnacją.

Astrologia zapewnia, że dwanaście znaków zodiaku porównywalnych jest z dwunastoma godzinami na tarczy zegara. Jedna ze wskazówek odnosi się do naszego znaku, a druga, minutowa, wskazuje nasz ascendent. Razem określają one umowę, jaką mamy zrealizować w trakcie obecnego wcielenia.

Którą mamy zatem godzinę w naszym „całkowitym życiu?

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

Lucinder odwiedził nas i poradził, żebyśmy na razie zachowywali się dyskretnie. Wielu kapłanów było teraz w stanie euforii. Papież, podobnie zresztą jak niektóre wspólnoty integrystów, spoglądał nieprzychylnym wzrokiem na ingerencję tanatonautyki w sferę życia zakonnego.

Kiedy Raoul zaprotestował, mówiąc, że nie maczaliśmy w tym palców, prezydent odpowiedział mu, że mimo wszystko około setki duchownych różnych wyznań odeszło z tego świata, ponieważ chcieli kontynuować rozpoczęte przez nas doświadczenia. Mój przyjaciel stwierdził z kolei, że powinni byli zająć się głębiej aspektami naukowymi odcieleśnienia, zamiast zaufać wyłącznie swojej wierze. Lucinder przyjął ten argument do wiadomości, ale wyczuwaliśmy, że najwyraźniej absorbuje go coś innego.

Czy to możliwe, żeby w połowie XXI wieku obawiał się władzy duchownych?

Na tanatodromie w Buttes-Chaumont pracowaliśmy zawzięcie nad tym, by starty stały się jeszcze bezpieczniejsze. Stefania stwierdziła, że start jest lepszy, gdy jest wyprostowana, trzyma plecy sztywno, podbródek przyciśnięty do klatki piersiowej i ma odsłonięte ramiona. W związku z tym opracowaliśmy tron, który imitował kształtem szwedzkie siedziska, które wymuszają przyjęcie takiej właśnie ergonomicznej pozycji.

Wokół fotela zainstalowaliśmy szklaną bańkę izolującą tanatonautę od świata zewnętrznego. Istotnie bowiem spora liczba wypadków następowała wówczas, gdy ktoś przez nieuwagę przeszkodził tanatonaucie w trakcie lotu. Srebrna pępowina zaskoczonego pilota pękała, zanim zdążył ją skrócić. Niespodziewany dzwonek telefonu, drzwi zamykające się pod wpływem zwykłego przeciągu i zejście gotowe! Nie igra się z takimi sprawami.

Żeby jeszcze bardziej usprawnić odlot, wprowadziliśmy najwyższej jakości system polifonicznego udźwiękowienia, ażeby dusza wznosiła się przyjemnie przy dźwiękach muzyki liturgicznej lub sakralnej.

Pewien słynny projektant mody i naukowiec elektronik pracowali wspólnie nad koncepcją naprawdę wygodnego kostiumu.

Od tej pory uniformem tanatonauty nie będzie już ani dres, ani smoking. Będzie przypominał strój płetwonurka. W Paryżu wybraliśmy do tego celu biały materiał.

Pomysł bardzo się spodobał. Moda przyjęła się na różnych rozsianych po świecie tanatodromach. Japończycy opowiedzieli się za czarnym kolorem, Amerykanie za fioletem, Brytyjczycy wybrali czerwień. Fotograficy prasowi byli zachwyceni: wreszcie mieli atrakcyjny wizerunek do dyspozycji.

Logicznie rozumując, po kostiumie musiał pojawić się herb. Nasz przedstawiał Feniksa, który przebija się przez coraz mniejsze ogniste kręgi.

Każdy tanatodrom miał własną specyfikę religijną i kulturową. Afrykanie wyruszali w strojach, w jakich zazwyczaj uczestniczą w obrzędach, a towarzyszyły im dźwięki tam-tamów. Ich herbem były słonie, gepardy i papugi. Jamajczycy woleli reggae i marihuanę. Rosjanie bardzo wysoko cenili pieśni prawosławne i wódkę. Peruwiańczycy żuli liście koki i odlatywali przy urokliwych dźwiękach fletni Pana. Ich emblematem była pośmiertna maska Wielkiego Inki.

Międzynarodowi mistrzowie byli obecni na pierwszych stronach gazet. Każdy miał swojego faworyta. Obstawiano swoje typy u najlepszych londyńskich bukmacherów. Kto pierwszy przekroczy drugą barierę komatyczną? Na Hiszpana (emblemat z głową byka) stawiano dwanaście do jednego w pojedynku z Amerykaninem (emblemat przedstawiający głowę orła). Świadectwa i relacje z baniek-wspomnień napływały masowo, różniąc się między sobą, ale wszystkie były pasjonujące. Sprzedaż „Małego Tanatonauty Ilustrowanego" znowu poszła niesamowicie w górę.

W sklepiku matka z bratem wystawili na sprzedaż trony startowe made in Buttes-Chaumont oraz boostery (opracowałem nową formułkę placebo, łagodną dla wątroby i nerek), jak również zestawy czujników elektrycznych. Zewsząd spływały naprawdę duże pieniądze.

Nie dość, że tanatonautyka rozpowszechniała się na całym świecie, to jeszcze stawała się bardziej komfortowa, praktyczna i precyzyjna. Dzięki fotelowi z ochronną szklaną kulą i kostiumowi zaświaty wydawały się dostępne dla każdego.

Według mitologii Celtów Tuatha De Daan, lud bogini Dany, nadszedł z wysp na północy Świata, żeby zawładnąć Irlandią. Toczyli także boje z Fomorianami, bogami demonami o jednym oku i jednej ręce. Ci musieli ukryć się w głębinach, w jeziorach, przepaściach i studniach. Żyli w podziemnym równoległym świecie, który nazywali Sid (pokój) lub też Tir Na Nog (Ziemia Młodych). Stamtąd pomagali ludziom rozwijać się. Druidowi, który przybył do nich po poradę, dali cztery magiczne talizmany: kocioł Dagdy, od którego nikt nigdy nie odchodził głodny, włócznię Luga, która uśmiercała nawet wtedy, gdy jedynie musnęła przeciwnika, miecz Nuada, który czynił niezwyciężonym tego, kto trzymał go w ręce, i wreszcie kamień Fail, który poprzez swój „krzyk" potwierdzał królewskość tego, kto na nim położył stopę.