Вячеслав Адамчик - Чужая бацькаўшчына

Раптам пад грудзьмi тугiм клубочкам стукнулася нешта жывое. Раз, потым другi.

«Ах, божа, я ж гублю не толькi сябе. Божа, даруй усё!» — яна хапiлася рукамi за валасы, пачала iх драць, але болю ўжо не чула. Чула толькi, як пяклi, засланяючыся слязьмi, вочы. Яна абсунулася на шпалы, збiваючы аб вострыя раструшчаныя каменнi свае каленi i локцi.

Па рэйках нешта цюкала. У iхнiм нутры плыў востры тугi звон.

«Ён — поезд! — нейкая ўжо гарачая звар’яцелая радасць паднялася ў ёй. — Няхай ужо скарэй! Хай прыйдзе збавенне! Хай ужо не будзе нiчога: нi граха, нi жыцця…»

Зноў у рэйцы паплыў тугi звон. Але грукату не было. Нешта чужое, падазронае ўчула яна. Нехта бiў у рэйку малаточкам. Алеся спалохана падняла голаў, убачыўшы, як перад ёю пакалыхваўся жоўты агоньчык лiхтара. Пад чужымi нагамi пахрумствала вострае, насыпанае мiж шпалаў каменне. Нехта высокi памаленьку iшоў палатном чыгункi: з рэйкi на рэйку перабягала жоўтае скупаватае святло лiхтара.

I раптам набегла на яе, засляпiла вочы.

Пеленгняркi — медсёстры (польск.).

Хвала айцу i сыну i духу святому.

Адкуль вы?

Ведаю, ведаю, гэта вёска п’янiц i зладзеяў, мясцовае ядро цемнаты.

А вы што, доўга былi дзяўчынаю.

Я нiчога: кожны дбае пра сябе, толькi бог пра ўсiх.