Вячеслав Адамчик - Чужая бацькаўшчына

Здесь есть возможность читать онлайн «Вячеслав Адамчик - Чужая бацькаўшчына» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Город: Мінск, Год выпуска: 2009, ISBN: 2009, Издательство: Мастацкая літаратура, Жанр: Современная проза, на белорусском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Чужая бацькаўшчына: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Чужая бацькаўшчына»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

У рамане "Чужая бацькаўшчына", які ўваходзіць у вядомы пісьменніцкі цыкл празаічных твораў, адзначаных Дзяржаўнай прэміяй Беларусі імя Я. Коласа, Вячаслаў Адамчык стварыў вобраз заходне-беларускай вёскі ва ўмовах даваеннай польскай дзяржавы. Празаік зарэкамендаваў сябе як выдатны псіхолаг, знаўца чалавечае душы і традыцый вясковага побыту.

Чужая бацькаўшчына — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Чужая бацькаўшчына», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

— Што гэта з табою?

— Нiчога, Iмполька, нiчога, пройдзе гэта. Бабскае ўсё…

А калi трохi адлягло, калi перад вачыма паяснеў свет, яна, седзячы на возе i спусцiўшы праз ляскi ногi, злавiла Iмполеву руку, паклала сабе на высокi жывот, каб i ён учуў, як там бiлася галоўкаю, ужо турзалася дзiця.

— Што гэта? — не распазнаўшы, здзiвiўся ён.

— Сын твой.

— Няўжо?

— На яго загадала. Хачу, каб быў падобны да цябе.

— Смяешся?

— Не, праўду кажу, вот убачыш… — i зноў схапiла яго за руку. — Паслухай, як трапечацца. Велькi ўжо, якраз твайго роду.

Iмполь сарамяжлiва пасмiхваўся, мусiць, не надта верыў. Адарваў руку, спытаў, нешта прыгадаўшы сваё:

— А куды гэта ты бегала?

— Хiба ж не казала табе? Да знахара, — насцярожылася Алеся, цiкуючы на яго глухую шырокую спiну, што закрывала яе ад раптоўнага схаладалага ветру — там, над Верасавам, паднiмалася, заклубiўшыся, як вялiкi дым, сiвая хмара. Залатым ясным абадком край яе закрываў сонца. Сумная, цяжкая, як увосень, хмурнасць апала на зямлю. Пацямнелi далёкiя груды.

— Цi я сам не ведаю, — Iмполь не павярнуўся, толькi задраў голаў — на зашмальцаваны тлустым накiпам поту каўнер растапыранаю страхою лезлi яго даўно не стрыжаныя валасы. — Але ты нешта ад мяне як тоiш?

— Вот яшчэ выдумаў, — яна сцялася ўся, ужо не ведаючы, прызнацца яму цi не. I не рашылася — нашто, каб ён ведаў. — Вунь чэмеру ўзяла — прусакоў труцiць буду.

Ён, нiбы не паверыўшы, як са злосцю, ляснуў над галавою пугай, падганяючы каня. Зарыпеўшы гужамi, конь iрвануў з месца, хiснуў назад Алесю. Цярушачы на дошкi сыры жаўтлявы мел, на возе пакочвалiся цяжкiя дзiравыя кошыкi.

— Во, мел парассыпаеш! — закрычала Алеся, ловячы iх за абслiзганыя ялаўцовыя лучкi.

Учуўшы лёгкую дарогу, затрос кульбачкаю конь. Скоранька блiзiлася сiвенькая, засланая адсырэлым мохам лагчына. Перад пясчанай дарогай расступiлiся маладыя, шырокiя ў падолах хвоечкi. На каляiны ўпарта лезлi знявечаныя i абшморганыя коламi пруткiя лапы ялаўцу.

У Алесiных вушах свiстаў тугi вецер, сiвая сцяна дажджу ўжо вiсела над маладняком. Закалоўшы ў вочы, блiснула маланка. Цяжкаю дубоваю кадушкаю загрукаў i рассыпаўся гром. Як лёд у тугi мароз, недзе расколвалася на вострую няроўную шчылiну неба — выкацiўшыся, недзе на край зямлi сплываў водгалас.

Iмполь, ляснуўшы пугай, зноў падварушыў каня — цвёрды воз пачало падкiдваць на камянiстых каляiнах.

— Не ганi, растрасеш мяне, — папрасiла Алеся.

— Дождж во захвацiць, — не азiрнуўся Iмполь.

— Не цукеркi, не растанем.

Дабегшы да выспы жоўтага пяску, конь нiбы ўважыў, спынiўся сам — мякенька зашалясцелi, топячыся ў сыпкiм пяску, колы. Воз плаўна, як па вадзе, паплыў праз лясок. Па Алесiнай спiне пачалi сцёбаць першыя кроплi. Пабiты чорнаю воспаю дажджу, застракацеў жоўты пясок.

Пакалыхваючы калматыя лапы густых, не падцярэбленых яшчэ хвоечак, па лесе густа зашамацеў, блiзячыся, рахманы дождж. Закурыўся густым туманом на дарозе. Зноў зашыпела, уткнуўшыся як нагрэтай да чырванi пiкай у ваду, ясная маланка. Коратка ляснуў гром, здэцца, увагнаўшы гэтую пiку ў зямлю.

— Кепскi знак — грымiць на голы лес, — Алеся падсунулася блiжэй да Iмполя, баючыся гэтага першага грому: чула нават спiною, як зараз увойдзе ў яе гэтая гарачая доўгая пiка, праткне навылет.

Але дождж, пашумеўшы двума перагонамi, пачаў радзець. Хмару як нагнала, так скоранька пранясло. Недзе над Верасавам адсланiлася яснасць — у разарваных, што завiлiся нiзкiмi клубамi, воблачках зiркнула чыстае, як перагароджанае нанава, сiненькае неба.

Дарога вышмыгнула з густога аброшанага маладняку, стрымгалоў пакацiлася ў лагчыну на замуравелае ўжо балота. Яснай чырванню блiскала на порсткай маладой траве раса.

Алеся абцерлася рукавом, зiркнула цераз плячо на Iмполя: у яго на кончыку носа, набегшы, дрыжала цяжкая кропля дажджу.

— Вой, якi ты смешны, як той Зэлiк, што збiрае анучы, — яе працяла радасць i смех. — У яго якраз во так пад носам кропля дрыжыць.

— Стой, куды цябе нясе! — ён, мусiць, зазлаваў, раптам шморгнуўшы рукою па твары, i закрычаў ад гэтай злосцi на каня, напiнаючы мокрыя лейцы. Конь, трасучы кульбачкаю i дугою, ляцеў пад жаўтлява-зялёныя, яшчэ рэдкiя над галавою парасоны старых вербаў.

На шурпатых камлях жоўтымi расплясканымi кветачкамi цвiў лiшай. З разамлелых на першым вясновым сонцы вострых дзюбкаў почак лезлi мяккiя жаўтлявыя язычкi лiсця i сiваватыя галоўкi каткоў.

Недзе ў гэтых парасонах, выбiраючы вiлаватую лапу, дзе можна было б утаптаць звiты з леташняе травы каўпачок гнязда, квахтаў дрозд.

Читать дальше
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «Чужая бацькаўшчына»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Чужая бацькаўшчына» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.


Вячеслав Шалыгин - Чужое наследие
Вячеслав Шалыгин
libcat.ru: книга без обложки
Вячеслав Адамчик
libcat.ru: книга без обложки
Вячеслав Адамчик
libcat.ru: книга без обложки
Вячеслав Подкольский
Вячеслав Кумин - На чужой войне
Вячеслав Кумин
Вячеслав Перегудов - Чужие воспоминания
Вячеслав Перегудов
Вячаслаў Адамчык - Чужая бацькаўшчына
Вячаслаў Адамчык
Отзывы о книге «Чужая бацькаўшчына»

Обсуждение, отзывы о книге «Чужая бацькаўшчына» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.

x