Прыблізна так усё выйшла: на прыпынку было няшмат людзей, але яны з дзяўчынай доўга адзін аднаго “ня бачылі” і толькі, калі паказаўся тралейбус (ён трывожна падумаў: а раптам яе?) – яна сама павярнулася да яго і прыязна, як знаёмая, усьміхнулася... І добра, бо ён, мажліва, так і не адважыўся б падыйсьці да яе, а тут – не было куды падзецца і ён усьміхнуўся ў адказ...
На тралейбусе яны весела гамонячы (самі сябе заводзячы – так бывае ад узаемнай сімпатыі) даехалі да яе дому, выйшлі, селі на лаўку і ніяк не маглі разьвітацца. Ён быў, як ніколі, гаманкі, яму хацелася спадабацца дзяўчыне, ён распавядаў і распавядаў, абы не маўчаць, а яна слухала, з хітрынкай зазіраючы ў вочы, быццам верачы і ня верачы пачутаму... Ён быў старэйшым за яе гадоў на пяць і сёе-тое ў жыцьці пабачыў, яшчэ больш вычытаў з кніжак, і, калі не саромеўся, – быў цікавым суразмоўцам. Іншая справа, што звычайна быў ён, ціхмяным, запаволеным, замаруджаным, да таго ж меў адзін істотны недахоп, з якога, дарэчы, і вырасла большасьць ягоных комплексаў: калі хваляваўся, пачынаў заікацца. Але гэтым разам – ад хваляваньня! – ён забыўся пра сваё заіканьне і за вечар ні разэчку не запнуўся нават...
Хвіліны беглі шпарка і радасна, бы разьняволеная, талая вада ўвесну, і трэба ўжо было разьвітвацца, і варта было б дамаўляцца на новую сустрэчу, а як? Ён ня ўмеў.
Па-праўдзе, гэта было ягонае першае спатканьне з дзяўчынаю. Вось так – жыў, жыў і неяк зусім ня думаў – не было калі! – што ёсьць на сьвеце іншае жыцьцё, што можна жыць іначай, цікавей, зьмястоўней… Што можна мець сябра… сяброўку, з якой так добра проста быць побач… Цікава: а ці ёсьць у яе “сябар”? Пэўна ж – ёсьць... Такая прыгожанькая ня можа быць, адною...
“У цябе ёсьць тэлефон? – пачуў ён скрозь думкі. – Дай мне нумар – я табе патэлефаную”.
Ад нечаканасьці ён забыўся свой нумар і доўга, напружана, згадваў яго. Нарэшце, назваў.
“А ў цябе?”
“Я сама патэлефаную табе...”
“Ну, добра...”
Разьвіталіся: ён па-вучнёўску патрымаў яе руку ў сваёй... Ах, якая то была рука… Тонкая, белая, бязважкая, прахалодная – так і хацелася падняць яе і сагрэць вуснамі…
Ён ішоў дамоў, несучы ў сабе памяць пра руку дзяўчыны – лёгкую, белую, мілую… згадваў яе постаць, плячук побач, тонкі, асаблівы пах валасоў, які так хваляваў яго, маленькае вушка з нясьмелым рабаціньнем на ім... і быў шчасьлівы тым, што нарэшце зразумеў, чаго ў жыцьці яму не хапала. Маці, згадаў ён, так, разумніца-маці, ня раз пра тое яму казала, і намёкам, і наўпрост, у лоб: займеў бы ты сабе дзяўчыну… А яму не да таго было, усё выдумляў сабе нейкія заняткі: дуду, вершы… і ня слухаў маці: пэўна, да гэтага ён павінен быў прыйсьці сам.
З “Дзёньніка” Аляксандра К.
“Учора быў на мітынгу. Па горадзе, нават на пад’езьдзе майго дому, віселі аб’явы-запрашэньні, і я пайшоў.
Мітынг быў каля опернага тэатру – між ім і помнікам Багдановічу. Уся гэтая прастора была занятая натоўпам, шмат людзей стаяла пад дрэвамі, проста на траве.
Выступоўцы разьмясьціліся на прыступках. Запомніўся незашпілены прарэх у аднаго з іх, з якога віднеліся сінія трусы... Усе бачылі гэта, але ніхто яму таго не падказаў…
Пра што казалі? — казалі праўду, пра жыцьцё і пра дыктатуру. Але мяне не зачапіла. Відаць, як і большасьць прысутных, якія чакалі чагосьці іншага, а чаго, як і я, мусіць і самі ня ведалі… Калі так і далей пойдзе, то хутка на гэтыя мітынгі зусім ніхто хадзіць ня будзе, апроч саміх выступоўцаў…
Пайшоў да прыпынку, адыйшоў дзясятак метраў – якая дыктатура? Людзі мітусяцца – жывуць, як звычайна: хто з крамы, хто ў краму, хто з працы, хто на працу, а хто і ў бальніцу, што насупраць, адведаць хворага, якому таксама пляваць на дыктатуру, дыктатара і ягоную зьнерваваную ды невядома чым заклапочаную апазіцыю...
Бо ўсе гэтыя размовы пра свабоду, незалежнасьць, а тым болей культуру, мову – толькі забаўка для інтэлегенцыі, студэнтаў, а народ здаўна жыве іншымі праблемамі.”
Ён плыў дамоў у паўзабыцьці, у смузе сьвядомасьці, плыў згадваючы пра што яны з дзяўчынай гаманілі, што патроху-патроху расказвала яна пра сябе: гэтак асьцярожненька, нібыта хвалілася. Значыць, таксама хацела быць лепшай, чымсьці ёсьць насамрэч, значыць, хацела спадабацца яму... Добра... Гэта добра… Вельмі добра...
І толькі цяпер дайшло яму, што ён жа ня ведае нават, як яе завуць... Сыйшліся на прыпынку быццам знаёмыя, казалі ўвесь час адно аднаму “ты”, а як каго завуць – не назваліся, быццам бы ведалі з таго чытаньня вершаў... Яна то, можа, яго імя і ведае, запомніла, бо чытаў вершы тады апошнім, але ж ён – прыгадаць ня мог, хоць і памятаў, што на тым паседжаньні яе называлі па імені і прозьвішчы. Як?.. Галя? – не... Сьвета? – не... Нейкае зусім простае, звычайнае імя. Іра – не... Таня – не... Не-не-не... Яе там, здаецца, называлі поўным імем: Галіна... Сьвятлана... Тацяна... Алеся… не...
Читать дальше