Кастусь Акула: За волю

Дзяўчына падыйшла да Алеся.

— Магу служыць вам, спадару? — спыталася ў яго.

— Гм, здаецца мне…

Алесь захапіўся дзяціннай нявіннасьцю на гэтым немаляваным рознымі пудрамі ці памадамі твары, ён прыглядаўся пары блакітных прамяністых вачэй, якім ці льга было знайсьці параўнаньне. Дзяўчына із свайго боку добра трымала позірк. На твары — ласкавая ўсьмешка, а ў вачох — пытальнік. Ужо пасьля ў будучыні Алесь намагаўся прыгадаць ці ў гэну першую сустрэчу, вочы ў вочы, запалілася іскра, якая пасьля разгарэлася неабдымным полымем.

— Ёсьць у мяне вялікая праблема, якую я павінен неадкладна вырашыць, — гаварыў Якімовіч. — Можа-б вы памаглі?

Ён ледзь-ледзь усьміхнуўся.

— Калі гэта нейкім чынам адносіцца да маёй працы, — адказала дзяўчына ўпэўненым і лагодным голасам.

— Якраз вашыя веды могуць быць мне памочнымі. Я маю знаёмую і хачу купіць ёй, як вось, — ён паказаў рукамі на грудзі, — называюцца гэтыя жаночыя, што на грудзі йдуць?

— Ліфчыкі?

— Ага, яны…

— Дык у чым тая вялікая праблема?

Гэтта надыйшоў момант. Алесь цяпер надзвычайна ўважна аглядаў дзяўчыну, што стаяла ля яго амаль упрытык.

— Такая, ведаеце, паўстала ў мяне нязручнасьць. Ня ведаю ейнага разьмеру дый не выпадала пытацца. Спадзяюся, што вы можаце зразумець у якой шчапятлівай сытуцыі я апынуўся…

— Разумею, — распрамяніўся дзявочы твар шчырай усьмешкай. — Значыцца так, якога яна росту?

— Ооо, я-бы сказаў… — Алесь аглядаў дзяўчыну ад чубка валасоў, затрымаўся на яе поўных грудзях, што напэўна выгадна чуюцца ў ліфчыку «крос май гарт» пад белай блюзкай. — Я-бы сказаў, прыблізна вашага…

— У такім выпадку вам патрэбны ліфчык майго разьмеру.

Прафэсійны голас прадаўшчыцы. Алесю здалося, што лёгкі румянец каўзануў па ейным твары.

— Вы пэўныя? — спыталася ў яго дзяўчына, што прыглядалася ліфчыкам дзясятага разьмеру.

— Ну ведаеце, — завагаўся Алесь, — мусіць я гэтага самага, ня зусім. Можа мне лепш спытацца ў яе сяброўкі… Тады я зноў да вас загляну.

— Калі ласка. Я заўсёды да вашых паслугаў.

На ейным твары зьявілася ўсьмешка, якая, здалося, гаварыла: каго-ж ты, дзівак, зводзіш? Пасьля Алесь прыгадваў і ацэньваў тое першае пра дзяўчыну ўражаньне. Бяз сумлеву, яна належала да тых, якіх усе хлопцы трымалі-б у абдымках так, як добрыя бацькі сваіх перадшкольных гадоў дачушак. Дзяцінны й сьвежы выгляд. Дадай да гэтага бадзёрасьць. Мясцовыя спартовыя «балельнікі» такіх вось ахвотна рознымі спартовымі прыгажунямі (місамі) выбіраюць.

Алесь трымаўся старое мудрасьці, што недахопу прыгажосьці штучнымі сродкамі не ліквідуеш. Адно можна добра замаскавацца для падману чужога вока. І між касмэтыкай размаляваных масак, што нахабна дэманстравалі сваю штучную красу, проста захапляешся й славіш Богам створаную дасканаласьць, якая не на павадку разрэклямаваных гіганцкімі касмэтычнымі фірмамі тавараў. Алесю здавалася, што гэтая дзяўчына зьявілася нямаведама адкуль, каб быццам падкрэсьліць кантраст між штучным і прыродным. Трыфты Тоні быў перапоўнены і маскамі-тварамі, і штучнымі грудзьмі, і…

— Хочаш паглядзець як запраўды яна выглядае? Зацягні ў ванну, адмый усе тыя памады-шмінкі ды розныя мудрыя пудры! — жартавалі дзяцюкі.

Давід Зэлман быў гэнай раніцай усхваляваны. Толькі што скончыў доўгую гутарку з рыл-эстэйт агентам (рыл-эстэйт займаецца тут гандлем дамоў і зямлі), які таргаваўся з суседзямі. Трыфты Тоні патрабаваў новае тэрыторыі і будынкаў для экспаньсіі. Звыш дванаццаці суседніх дамоў ляжала на дарозе. Прасілі больш паўмільёна даляраў, — паводле Зэлмана, астранамічную суму, — і ані-ні ня спускалі. Пранюхалі ды й ведалі, што Зэлману няма выхаду, паскача, палаецца, а грошы знойдзе.

Купіўшы суседнія будынкі, Зэлман плянаваў іх разбурыць ды на прасторы вялікага кавалка зямлі пабудаваць шасьці ці васьміпавярховы будынак для свайго гандлёвага росту. Давід ня мог пагадзіцца з тым, што ўласьнікі прасілі амаль удвая вышэйшую цану чымся была ў гэтым раёне гораду. І які выхад? Усе казыры трымалі ў сваіх руках суседзі. Сама горш, што яны могуць запаволіць экспаньсію Трыфты Тоні. Зэлман круціўся як чарвяк на рыбным кручку.

— Што за людзі! Яны скуру зь мяне хочуць садраць! Так, скуру садраць хочуць! — хваляваўся, тупаючы па канторы Зэлман. — Ты толькі падумай: за дваццаць футаў шырыні фронту яны просяць па трыццаць тысяч даляраў. Гэта-ж немагчыма, мой бой! Я ведаю, што гэткая маёмасьць на сяньняшнім рынку не каштуе й паловы гэтага. Поўнае абдзёрства з боку гэтых ненажэрна прагавітых, вось яно што!