Кастусь Акула - За волю

— Няважна спальні! Калі яшчэ ня глуміць цябе сон, давай пасядзім крыху, — сказала Вера.

— Прапановы якія? — сеў на канапе каля яе Алесь.

— Перш за ўсё: гэнае сьвятло занадта яркае.

Алесь ськінуў чаравікі, зьдзеў шкарпэткі і адну зь іх нацягнуў на электрычную лямпу, што вісела на сьцяне. Пакой акунуўся ў паўзмроку.

— Цяпер лепш? — спытаўся дзяўчыну.

— Ты добра выдумаў з тэй шкарпэткай.

Вера прысунулася да Алеся і апынулася ў ягоных абдымках. Адчула прысьпешаны пульс сэрца калі вусны ейныя да Алесевых прыльгнулі. Нешта расплывалася. Гэта было новае, раней нязьведанае. І брэнды яна ледзь-ледзь, зусім нямнога выпіла. Але, калі-бы поўнасьцю хлапцу аддацца, дык вось цяпер, якраз пад такі настрой.

— Алесь, — шапнула.

— Ну што?

— Скажы мне, ты запраўды мяне кахаеш?

— Кахаю цябе поўнасьцю й бязь ніякіх засьцярог. А ты мяне?

— Я кахаю цябе, my darling! Тых пару тыдняў мне цяжка было. Я пераканалася, што безь цябе не магу, як рыба без вады.

— Я патрабую цябе таксама, цаца мая. Выбачай, што так сталася.

— Гэта мая віна.

— І мая таксама.

— Я цябе так моцна люблю, мне аж дыханьне займае.

Другі пацалунак куды больш юрлівы. Алесь гладзіў яе. І пры дакрананьні ягонае рукі стан яе поўніўся дрыжаньнем.

— Алесь, прашу, цяпер…

У паўзмроку, ён пазіраў у ейныя вочы. Сумлеву няма. Пажаданьне. Нагрэтае да расплыву, гарачае зялеза на кувадле. Цяпер якую хочаш хворму яму. А гэтта, у Алесевых абдымках — жывое, юрлівае, што першага семя жадае.

— Алесь, я ніколі раней ня мела сэксу. Прашу цябе, darling!

Шэпт, якому не адмовіш, калі ён ад такой гожай спакусьніцы.

— Алесь, чаго ты так? Давай!

Яна зноў гвалтоўна, як п’яўка, прыльгнула да ягоных вуснаў. Пад такім напалам доўга ня вытрымаеш. Алесь вырваўся зь ейных абдымкаў.

— Не, Вера! — сказаў з націскам. — Я не магу, ня мушу, гэта ня ёсьць…

— Ня ёсьць што?

— Ня ёсьць так, як трэба… Не магу табе гэтага зрабіць!

— Чаму-ж не? Мы-ж кахаемся. Ці-ж гэтага мала?

Алесь бачыў, што дзяўчына гарачылася, магла кінуцца ў гістэрыку. У такім стане, як яна знаходзілася, адсутнічаў розум-стораж.

— Праўду кажаш.

— Дык чаму?

— Цяжка гэта вытлумачыць, мне здаецца.

— Ты дурань. Што з табой? Я сама лезу да цябе, а ты мяне адкідаеш.

Алесь адсунуўся. Вера дрыжачымі рукамі адшпільвала сваю блюзку.

— Вера, перастань! Я ня буду…

— Ты будзеш! Я цябе змушу!

У гэтых, гарачым дыханьнем выказаных, словах таілася такая магутная сіла й перакананьне, што Алесь амаль здаўся.

— Вера, будзь добрая, перастань выдурняцца!

— Алесь, чаму ты адкідаеш мяне? Ты-ж ведаеш, што я зь нікім раней ня была.

— Якраз таму й не магу.

— Як гэта так?

— Чакай, мая дарагая, паслухай! Ці-ж ты думаеш, што я цябе не хачу? Павер мне: цяпер я нічога іншага на гэтым сьвеце не хачу так моцна, як зьліцца з табой у адзін арганізм. Так. Ты мне не памагаеш, каб устрымацца перад спакусай. Наадварот. Ты мяне атакуеш, спакушаеш. Але тут, — ты трымайся далей!

Ён зноў адсунуўся ад дзяўчыны.

— Ты, мая мілая, мусіш і мяне зразумець. Дык паслухай уважна. Я ў сваім жыцьці ўжо меў не адну дзяўчыну, гэта пераважна з такіх, што пагуляць адно любяць. Гадамі я шукаў кагосьці такога, як ты: чыстую і прыгожую сумленную і скромную, арыгінальную і несапсутую. Яшчэ абавязкава, каб і пабожную, каб дзетак умела добрымі хрысьціянамі выгадаваць! Ты якраз вось такая, якую я так доўга і ўпарта шукаў. Павер, у мяне сілаў няма, каб устаяць перад тваёй спакусай, бо апроч усяго ты — надзвычайная прыродная і няштучная прыгажосьць. Як у нас дома казалі: вельмі-ж вельмі пекная! Дык вось як! А ўстаяць перад спакусай я мушу. Цяпер табе скажу чаму гэта так.

Алесь устаў, закурыў, стануў перад ёю, зацягнуўся густым дымам і прадаўжаў:

— Я не хачу ўжо цябе паставіць сярод тых, у якіх можна лёгка сэкс выкарыстаць. Мне хочацца, — павер мне, даражэнькая, — захаваць у цябе чыстую і незасьмечаную прыгажосьць. Глянь сюды, дзяўчына! Магчыма, што я і дурань, магчыма — ведаю я такія аргумэнты, — скажаш, што сэкс ёсьць найчысьцейшым яднаньнем жывых і кахаючых сябе людзей. Але, гэта ня ўсё яшчэ. Я — веруючы ў Бога чалавек. І пры тым вялікі грэшнік, бо адзін Госпад бязгрэшны. О так, я ня зьдзіўлюся, калі ўбачу на тваім твары сьляды іроніі… Магчыма ў тваіх вачох я і ёсьць дурань, можа я і паэтычны нават дурань, але я табе ўжо сказаў: для мяне важная чыстая краса, незакранутая кветка. Пазіраю на цябе і так намагаюся кантраляваць жывёльныя гоны. Яй Богу! У канчатковым аналізе для мяне большая ўцеха ад сьведамасьці таго, што ты ёсьць незакранутая, ніколі ня была гвалчаная, чымся ўзяць цябе цяпер… Бачыш, я шчыра, ад сэрца гавару. Спадзяюся, што зразумееш мяне. Калі мы маем мець сэкс, дык няхай гэта станецца накш, у адпаведным месцы й часе. Навошта псаваць гэта цяпер? Зразумела ты мяне?