Кастусь Акула - За волю

— Зірні ты на яго, паляўнічага імпэратара! God save the king! — усьміхаўся Алесь, аглядаючы вялізнага Эдварда сёмага на бронзавым кані.

— А адкуль ён тут узяўся? — зьдзівілася Вера. — Такія пампёзныя помнікі імпэратарам стаўлялі перад будынкамі парламентаў ці на якіх важных сквэрах…

— А ты ня чула?

— Што?

— Ды як гэтага гэроя нашыя манархісты сьцягнулі зь Ню Дэлі?

— Калі гэта?

— Як Індыя сталася незалежная ды сваім розным Магатмам пачалі помнікі майстраваць…

— Дык тады гэтага імпэратара сюды?

— Хацелі яго дзесьці на якую галоўную Кінг вуліцу паставіць, але… ня тыя часы, ня тое пакаленьне. Бальшыня ў гарадзкой управе ўпёрлася… Дык вось яго сюды, у больш экзатычнае месца… Зрэшты, яго й тут галубы, як бачыш, для сваіх патрэбаў адаптавалі…

Прыгожае надвор’е хутка напаўняла парк і Алесь уздыхнуў з палёгкаю, калі яму ўдалося знайсьці вольнае месца для свайго Олдсмабіля.

— Окэй, даражэнькая, давай заглянем цяпер у дзіч, — прапанаваў Алесь дзяўчыне. — Знойдзем такое месца, куды яшчэ не сягнула сваёй прагавітай рукой цывілізацыя.

— А тут ёсьць такое?

— Пашукаем, — узяў Веру за руку Алесь. — Мне здаецца, што я павінен цябе сяньня рамонкам вялічаць: Miss Daisy.

Сукенка ў кветкі ізь цесным тулавам і шырокай спадніцай, прыгожа раськінутыя па бакох і ззаду валосы ды той нявінны дзяцінна-прывабны тварык із загадкавымі прамяністымі вачмі… Захапляўся дзяцюк і дзяўчынай, і прыродай: летняй чысьцінёй, сьвежасьцю, водарам наліваных поўнымі сокамі расьлінаў і кветак. А побач — поўная й пышная ў сваёй сьпеласьці й красе маладосьць. Дзяўчына, у Алесевым уяўленым параўнаньні, запраўды нагадвала рамонак на ніве цяпер далёкай, чужнікамі забранай зямлі. Але гэта дзяўчына ішла вось побач яго, яе сквапліва аглядалі сустрэчныя мужчынскія вочы.

Прыселі на лаўку пад вялікім дубам. Праз галіны дрэваў зьзяла люстра залітага сонцам возера й відаць быў лодачны прыстанак. Некалькі парачак у лодках марылі пра каханьне, а больш заавансаваныя практыкавалі яго ў пацалунках.

— Вось што я люблю, — сказаў Алесь, — мы жывём у дваццатым стагодзьдзі а паглядзі, як мы далёка ад яго, значыцца ад цывілізацыі ягонай, што ці не пайшла на злом галавы… Якое тут хараство! Адсюль, ад гэтай цудоўнай прыроды запраўды бліжэй да Бога…

Зачараваная прыродай дзяўчына, сама прыгожая ляля, маўчала. Алесь носам адчуў запах бэзавай парфумы, зірнуў на румяны тварык. Блізкасьць дзяўчыны гэтта, на ўлоньні прыроды, актывізавалася адным жаданьнем. Калі зірнуў на яе ўважна, спасьцярог нейкі выклік у ейных вачох. Поўныя ружовыя, зусім немаляваныя вусны, румяныя шчочкі, абяцаючыя вочкі — усё гэта на выклік. Магніт, якому няма супраціву. Сустрэліся ці не на поўдарозе. І спачатку вусны ейныя, быццам коркавыя, непаслухмяныя, як некалі гэны першы раз. Ды тут-жа адразу дзяўчына памякчэла, быццам ажыла, усім дрыготкім целам прыльгнула да яго, упілася ў ягоныя вусны. Хлапец ледзь трымаўся пры наплыве крыві, малаточкі стукалі ў скроні. Здавалася, што шпаркая хваля зусім затуманіла галаву, кінула цябе ў нейкі вір, дзе ўлада жывёльнага сьвету бярэ верх. Цябе ўсяго паглынае адно прагавітае імкненьне. І якраз тады, калі Алесь ужо цалкам апынуўся ў тым дзіўным ашаламленьні, Вера раптоўна адхінулася. У ейных вачох на імгненьне, — бачыў Алесь выразна, — прамільгнуў цень страху. Яшчэ п’яны нэктарам пацалунку, дзяцюк зьбянтэжыўся. Ды зараз-жа дзяўчына прыгарнулася да яго яшчэ шчыльней і проста зь нейкай канвульсіяй упілася ў ягоныя вусны. Алесь задрыжэў усім целам і цяпер ён першы адхіліўся. Рукой лагодна падняў Верын падбародак, заглянуў уважна ў закаханыя вочкі.

— Огоо! Умееш цалавацца! А мне раней здалося, што ты быццам ня ты, што ты тут зусім няпрысутная. Але-ж ты зусім ажыла, вярнулася! Дзякуй табе! — гаварыў захоплены Алесь.

І зноў патанулі ў соладзе вуснаў і абдымкаў, цяпер ужо бяз ніякага напружаньня, нэрваў, у вялікай роскашы. Усё зьлілося ў адно, тое, што вядзе да фізычных вытокаў, чым сьпявае й пульсуе ўсё жыцьцё ад часу стварэньня, калі імкнецца да завязі, што нясе новыя плёны. У гэным экстазе, калі два целы зьліваюцца ў адзін гарманічна пульсуючы сокамі жыцьця арганізм, рэальнасьць адыходзіць у нябыт, а міраж становіцца запраўднасьцю. П’яны хмель нэйтралізуе галоўнага вартаўніка — дасканалы апарат мозгу. І дзіва няма, што ў самы адказны момант, — калі галоўны вартаўнік-кіраўнік адсутнічае, — шырака адчыняюцца дзьверы для новых пакаленьняў. І вось гэтта, цяпер, у парку навосьцеж якраз адчыніліся такія дзьверы. Ды Вера раптоўна адпіхнула дзяцюка. Быццам рыба, выцягнутая з вады, Алесь лавіў паветра.