Кастусь Акула - За волю

Пры згадцы пра «красату» Капшуновы юрлівыя вочы ўважна аглядалі спакусьліва-прыгожую дзяўчыну. Галава-кукіш налілася нейкай агрэсыўнай паўнатой. Пачырванеўшы, Вера абцягнула дол спадніцы ніжэй каленяў. Напружаньне. Патрэбны хуткі разрад.

— Можа вы вып’еце? — асьмелілася дзеўка.

— Чаму-ж не…

— Я зараз прынясу, — устала дзяўчына й зьнікла ў кухні. Нініна пляшка гарэлкі тры чвэрткі поўная. Добра. Трэба будзе ёй адудзячыцца. Вера наладавала міску лёду з халадзільніка, паставіла бутэльку з гарэлкай і яшчэ адну з джынджэр-эйл-вадой і шклянкі на паднос ды вярнулася ў сьвятліцу. Грыша хадзіў па пакоі. Калі яна стаўляла паднос з напіткамі на столік, ён спыніўся, зблізу зазірнуў ёй у вочы, а на твары-кукішы паказалася грымаса, быццам усьмешка.

— Эх, чтобы я был так лет двадцать моложе! — уздыхнуў Капшун.

— Ну й што, каб быў? — Вера адыйшла пару крокаў назад.

— Яшчэ спрашываеш, — наблізіўся мужчына да Веры. — Да ты-жа, мол, толька і будто бы сама ляціш у аб’яція…

Пры такіх словах ён ушчыкнуў дзяўчыну за грудзі.

— Ну што вы, Грыша, пазваляеце сабе! — стукнуўшы па касматай выцягнутай руцэ адскочыла Вера.

Пасьля нязручнае хвіліны Капшун усеўся на канапе, наліў палову шклянкі гарэлкі, адным махам перакуліў яе ў шырока адчынены рот, укінуў у шклянку лёд, наліў джынджэр-эйл і запіў гарэлку.

— Як далёка ты, дзеўка, зайшла зь Якімовічам? — спытаўся.

На твары ягоным распаўзлася чырвань, а вочы наліліся шэрасьцю.

— Дык вы й пра яго ведаеце?

— Ну да, канечна.

— В чем дело? Я-жэ зь ім… у яго работаю.

— Я не имею время за тобой насматривать, но хотел бы узнать затащил он тебя уже в кровать или нет.

Грышаў голас завайстрыўся. Можа гарэлка дзее? Узрушэньне пераключала яго на расейскую мову.

— Што за вапросы! — пачырванела Вера. Румянцам загарэўся твар дзяўчыны. Такія пытаньні чалавека з колкімі вачмі, у якіх раней гаспадарыў прыліў юрлівасьці, прыносілі небясьпеку. У скроні ўдарылі малаточкі. Капшун наліў амаль палову шклянкі гарэлкі сабе і Веры.

— Я гарэлкі ня п’ю, — станоўчым голасам сказала дзеўка.

— Ну, ничего, пригубить можешь! — ён падаў Веры шклянку з гарэлкай. — За наше сотрудничество! Окей? — спытаўся ў яе, стукнуўшы сваёй шклянкай у ейную.

— Окэй, — нясьмела адказала Вера. «Хто яго ведае, што ён далей пачне вытвараць. Лепш асьцярожна зь ім», — меркавала дзяўчына.

— За твае ўсьпехі! — прадаўжаў Капшун. Ён выпіў гарэлку, запіў вадою, а Вера адно памачыла вусны.

— Буду старацца, — адказала. — Але чаму пытаецеся нашчот Якімовіча? Што ён?

— Да он один с этих… понимаешь, наших объектов… фашистских колаборантов, сволочь!

— Ён хто?

— Я-ж сказаў: ён адзін з тых крыміналістаў, фашысцкі калабарант!

Дзяўчына анямела, адчыніла ад зьдзіўленьня рот. Што гэта такое чуе яна ад гэтага чалавека? Усьведамленьне сказанага ім прыходзіла паволі. Нешта быццам кальнула ў сэрца. Алесь… Што гэта такое? Адно тады стукнула ёй у галаву, якая ўжо неабыякавая яна да гэтага чалавека! Куды больш — закаханая. А гэтта вось кажуць, што ён з той крымінальнай групы, можа дзе нявінных людзей забіваў! Зь вялікім намаганьнем старалася ўтрымаць раўнавагу. Грыша трымаў на ёй свае колкія, але крыху ўжо засмужаныя гарэлкай вочы.

— Калі йдзе пра Якімовіча, я да яго… як вам сказаць? — няпрывязаная, — сказала з ваганьнем у голасе дзяўчына.

— Да. Харашо. Хачу табе наказаць: ніколі не разрэшай чтоб тваё пэрсанальнае жыцьцё было заградай у іспалненьні ўзятых табой абавязкаў. Не положено, понимаеш?! Якімовіч гэта адзін зь іх большых тузоў на нашай лісьце. Другі ёсьць Антон Шпак, ізьвесны фашысцкі бебурнацкі пісацель, таксама зьдзесь пражывает. Но ёсьць і другія. Такім нужно адабраць голас. Панімаеш? Чтоб это зьдзелаць, нужна полная інфармацыя. От как… Мы заінцерэсаваныя іх слабасьцямі, навыкамі, сваякамі, якіх маюць дома, значыцца ў Саюзе Савецкім… Каротка гаворачы, трэба іх ізучыць: чым яны дыхаюць, чым жывуць, што робяць. Неабхадзіма паэтаму ўліцца ў іх обшчаства. Самае важнае — грунтоўнасьць і точнасьць, значыцца дакладнасьць. Промаху нам не положено делать. Понимаешь? Ведаю, што ня маеш практыкі ў такім напраўленіі… Ці згаджаешся такой работай заняцца?

— Га? Чаму-ж не… окэй! — паспяшылася з адказам Вера.

— Прежде всего и самое главное, — устаў Грышка з канапы, — советую тебе точно и усердно заняться Якимовичем… Калі ня будзе іншага выхаду, можаш навет пусьціцца поўным образам… абы толькі ўлезьці ў ягоны круг обшчаства. Панімаеш? Патом я табе скажу што далей рабіць.