Анатоль Казлоў - Горад у нябёсах

Антак моўчкі хітнуў галавою ў знак згоды і выцяўся лбом аб бакавое шкло машыны. Таксоўка якраз паварочвала з цэнтральнай трасы ў завулак, дзе і месціўся шматпавярховік з ягонай кватэрай.

«Пераначуем — болей пачуем», — сам сабе прамовіў Перуновіч. Павярнуўшы галаву, ён убачыў побач пустое месца. Гэта Антака ніколькі не здзівіла. Таксоўка спынілася перад пад’ездам. Хлопец разлічыўся з вадзіцелем. Мяцеліца поўнасцю ўшчукла. Толькі пакінула пасля сябе сумёты паўз сцены будынкаў, каля машын на стаянках, каля забавак на дзіцячых пляцоўках. Неба праяснела. Ускінуўшы галаву, Антак згледзеў жменьку зорак між касмылля растрапаных хмар.

* * *

Прабіцца па картцы «Деловая сеть» у сусветнае павуцінне не так і лёгка. Зрывы ды збоі. Ці не на дзесятую спробу камп’ютэр Перуновіча прарваўся ў Інтэрнет. У сваёй віртуальнай скрынцы Антак знайшоў сем новых лістоў. Вісеў і ліст ад Светкі Літоўкі. Навёўшы курсор на пасланне, ён шчоўкнуў мышкай: праз некалькі секунд на экране засвяціўся тэкст. Усяго адзін радок. «Горад у нябёсах — у нашай свядомасці». І бясконцае шматкроп’е...