Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

-Адкуль ты ведаеш, што яна загінула? – здзіўлена запыталася Ірума, і адразу ж адказала сама сабе: - Ну, вядома ж… раз я – прынцэса, то маёй маці ўжо не павінна быць у жывых! Нашай маці… - адразу ж паправілася яна.

- Як даўно яна загінула? – перапытаў Холін. – І дзе?

-Ужо восем гадоў прайшло, - сказала Ірума спакойна, як аб чымсьці будзённым. – Дзе – не ведаю…

-Ну што ж… - Холін уздыхнуў, памаўчаў крыху і дадаў: - “Дзікія кошкі” не павінны паміраць сваёй смерцю, хіба не так?

- Яны і не паміраюць!

Ірума ўзняла раптам руку, чыста жаночым жэстам паправіла прычоску.

- Яны гінуць!

Яна павольна прайшлася па зале, спынілася каля чорнага круга ў цэнтры.

- Па-ранейшаму не жадаеш наведаць Барсум, брат?

- Не жадаю, сястра, - сказаў Холін. – Гэта цяпер не маё!

- А Максіміліяна?

Свенсан, спадцішка назіраўшы за Холінам, заўважыў, як таргануўся раптам ягоны твар. Нібыта ад удару.

-Гэта забаронены прыём, сястра! – прагаварыў Холін ціха, ледзь чутна. Потым ён таксама падыйшоў да чорнага круга, узыйшоў на яго. – Калі хочаш дапамагчы мне, адпраў мяне зараз на Медэю-2. Хачу наведаць могілкі сваіх прыёмных бацькоў…

Цяпер ужо здрыганулася сама Ірума… хоць Свенсан так нічога і не зразумеў з кароткай іх слоўнай дуэлі...

-Гэта таксама забаронены прыём, брат! – ціха прагаварыла, прашаптала нават Ірума. –Мама тут ні пры чым! Я таксама! А ў рэшце рэшт, твая справа…

Імгненнае змяненне колеру круга з чорнага на чырвоны… і Холін таксама знік. У дзіўнай гэтай зале засталіся толькі сам Свенсан і Ірума…

Прынцэса Ірума…

Жанчына ягонай мары…

- Цікава, якімі яны былі? – раптам прагаварыла Ірума. – Такімі, як мы?

-Хто? – не адразу зразумеў Свенсан… потым да яго дайшло, што Ірума мае на ўвазе старажытных будаўнікоў усіх гэтых праходаў і парталаў. – Наўрад яны былі такімі, як мы… Скажы лепш, як вы ўсім гэтым кіруеце? І як яно дзейнічае?

Ірума адказала не адразу. Нейкі час яна проста глядзела на Свенсана доўгім уважлівым поглядам.

-Як кіруем – не скажу! Як дзейнічае – не ведаю! – прагаварыла яна нарэшце. – І ніхто з нас пакуль гэтага не ведае. Ніхто, акрамя…

Не дагаварыўшы, яна змоўкла.

- Акрамя Сарджэна, - закончыў за яе Свенсан. – Акрамя Нікаля Сарджэна. Ён для вас зараз – знакавая фігура, ці не так?

Ірума нічога на гэта не адказала.

- Цікава, калі ён захоча пакінуць вас – гэта яму ўдасца? Ці жывым яму з Барсума не вырвацца?

-Яны хутка вернуцца, - сказала Ірума, думаючы аб нечым сваім. – Сюды, на гэту планету. І будуць жыць тут разам… ён і Маргана…

- Мэры! – паправіў яе Свенсан. – Ён і Мэры…

-Ці ты чакаў чагосьці іншага?

-Ды не, чагосьці падобнага я і чакаў! – сказаў Свенсан. – Скажы тады хоць, што будзе з астатнімі жыхарамі Аграполіса? Бо іх, як ніяк, трыццаць мільёнаў!

-З жыхарамі Барсума-2, ты хацеў сказаць? – паправіла Свенсана Ірума. – І іх, да твайго ведаму,не трыццаць мільёнаў, а ўсе шэсцьдзесят! Ты што, таксама не лічыш гэтых жанчын за людзей?

Свенсан адчуў раптам, што чырванее. Сапраўды, як ён мог ляпнуць такое?! Ці гэта служба ў ФІРМЕ так на яго падзейнічала, што ён і на самой справе пачаў лічыць мясцовых жанчын звычайнымі рабочымі жывёлінамі…

-Я проста меў на ўвазе мужчын, - прмармытаў Свенсан вінавата. – Бо я нават упэўнены, што з жанчынамі тут усё будзе добра! Яны стануць “дзікімі кошкамі”…

-Не ўсе! – сказала Ірума. – Працэнтаў пяць, не больш… Астатнія ж… яны проста застануцца свабоднымі грамадзянкамі Барсума-2…

-А мужчыны? – спытаўся Свенсан. – Яны таксама застануцца свабоднымі грамадзянамі Барсума-2?

Замест адказу Ірума толькі ціха засмяялася.

-Чаму ты смяешся? – недаўменна спытаўся Свенсан. – Я што, сказаў штосьці смешнае?

-Ты сам вельмі смешны зараз! – прагаварыла Ірума. – Ты робіш выгляд, што цябе вельмі хвалюе лёс усіх гэтых мужчын, у той час, як сам…

Не дагаварыўшы, яна змоўкла.

- У той час, як сам… - машынальна паўтарыў Свенсан. – Што, сам?

-У той час, як сам толькі і марыш аб тым, як бы зацягнуць мяне ўложак… - Ірума раптам ушчыльную падыйшла да Свенсана і, узяўшы яго за руку, паклала яе сабе на грудзі… і Свенсан адразу ж адчуў праз тонкую тканіну камбінізона тугія гэтыя грудзі.- Ці, можа, я памыляюся?

-Не памыляешся! – прашаптаў Свенсан, нейкім, раптоўна асіплым голасам. – Я і сапраўды толькі аб гэтым і думаю ў апошні час…

- Ну і чаму тады маўчыш?

Адступіўшы на крок, Ірумаўважліва і з нейкай наватцікаўнасцю паглядзела на Свенсана.

- Абдымі мяне! – раптам сказала яна. – Вось так! Ці не,пачакай крыху!Скажы лепш, я табе вельмі падабаюся?