Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

А шлюбка ўсё працягвала і працягвала зніжацца, ніяк не реагуючы на адчайныя спробы Зіберта ўзяць кіраванне на сябе. Машына яго не слухалася, яна зараз слухалася кагосьці іншага і толькі гэтаму іншамузараз падпарадкоўвалася…

- Вось і ўсё! – прагаварыў Холін стомлена, ні да каго канкрэтна не звяртаючыся. – Як кажуць, шах і мат!

- Прапаную нічыю! – пачуўся раптам за ягонай спіной мяккі і мілагучны жаночы голас. – Але гэта толькі табе аднаму!

Холін азірнуўся.

Непадалёку ад яго стаялі дзве жанчыны ў чорных камбінізонах. Адна з іх была Маргана, другую ж Свенсан бачыў упершыню ў жыцці…

Зіберт таксама павярнуўся на голас, і таксама ўбачыў жанчын. І адразу ж прыняў рашэнне.

- Не трэба, Зіберт! – крыху запознена крыкнуў Свенсан.

У Зіберта была выдатная рэакцыя. Але рэакцыя Марганы аказалася лепшай. Зіберт толькі ускідваў яшчэ плазмер, як тонкая блакітная маланка ўдарыла яго прама ў лоб.

- Ну вось і ўсё! – сказала Маргана спакойна. Потым яна перавяла погляд на пілота і той ад жаху нават заплюшчыў вочы.

- Не трэба! – прашаптаў ён ледзь чутна. – Не забівай!

Схаваўшы плазмер гэтак жа імгненна, як і выхапіўшы яго перад гэтым,Маргана зрабіла хуткі, амаль няўлоўны для вока крок напераді, схапіўшы пілота за кіршэнь, проста выкінула яго ў адкрыты ніжні .люк шлюбкі. Да зямлі заставаліся ўжо нейкія тры-чатыры метры, так што нічога сур’ёзнага пры прызямленні небараку-пілоту не пагражала…

А Холін усё глядзеў і глядзеў на незнаёмую жанчыну, якая стаяла зараз перад ім. Яна таксама не зводзіла з яго ўважлівага свайго позірка.

- Ты – Ірума, прынцэса Барсума! – прагаварыў нарэшце Холін. – Дачка Ірыдыі… адзіная яе дачка… - Ён устаў з крэсла, зрабіў крок насустрач Іруме, зноў спыніўся. – Ну, прывітанне, сястра!

- Прывітанне, брат! – сказала Ірума.

Яна змоўкла… і зноў нейкі час абодвы яны, і брат, і сястра, працягвалі моўчкі стаяць і моўчкі разглядваць адзін аднаго. І Маргана стаяла побач з імі, і таксама моўчкі глядзела па чарзе то на Холіна, то на ІрумуГлядзела спачатку з недаверам,потым са здзіўленнем… і, нарэшце, з нейкім нават спалохам …

* * *

На планеце Барсум хлопчыкі нараджаліся рэдка.

Дзесьці, адзін да ста, а, можа, і яшчэ радзей…

І нараджэнне хлопчыка, калі і не ганьба, тым не менш – даволі вялікае няшчасце для кожнай“дзікай кошкі”.

Вядома ж, можна было на самай ранняй стадыі перарываць такую непажаданую цяжарнасць, але па даўняй і непарушнай традыцыі Барсума гэта катэгарычна забаранялася. І хлопчыкі ўсё ж нараджаліся зрэдку ў “дзікіх кошак”…

Лёс іх з самага пачатку быў незайздросным.

Не, іх не кідалі ў прорву адразу ж пасля нараджэння… яны не станавіліся з узростам мужчынамі-слугамі…У месячным, прыкладна, узросце гэтых хлопчыкаў тайна перапраўлялі на якую-небудзь з іншых планет, дзе яны і ўсынаўляліся потым. Пры гэтым, на імя кожнага з немаўлятак у мясцовым банку адразу ж адкладвалася пэўная, і даволі немалая сума мясцовых грашовых сродкаў… і роўна палову гэтай сумы прыёмныя бацькі хлопчыка маглі выкарыстоўваць па свайму разуменню да дасягнення ім паўналецця. Перад прыёмнымі бацькамі ставіліся толькі дзве неабходныя ўмовы: па-першае, хлопчыку павінна быць камфортна ў ягонай новай сям’і, па-другое, ён ніколі не павінен быў даведацца аб сапраўдным сваім паходжанні. І абодвы гэтыя ўмовы заўсёды выконваліся прыёмнымі бацькамі бездакорна, бо ставілі ўмовы, не хто іншы, як “дзікія кошкі”, а на прамы канфлікт з “кошкамі” мог рашыцца хіба толькі вар’ят ці патэнцыяльны самагубца…

Але адна з “дзікіх кошак” чамусьці так і не знайшла ў сябе сілы развітацца з маленькім сынам. Гэта было яе першае і адзінае на той час дзіця, прытым, дзіця доўгачаканае… і Ірыдыя, так звалі жанчыну, пайшла на адчайны крок. Яна зрабіла сына… дачкой, дакладней, пачала выдаваць яго за дачку… і маленькі Максіміліян, у якога тады было зусім іншае імя, аж да дзесяці гадоў выхоўваўся, як дзяўчынка. З яго рыхтавалі будучую “дзікую кошку”… і ні ў садку, ні потым, у пачатковай школе, ніхто нават не западозрыў у ім не дзяўчынку, а хлопчыка…

Але сам Холін заўсёды ведаў, што ён не такі, як іншыя. І адчайна камплексаваў з-за гэтага… і ніякія штовячэрнія суцяшэнні маці не дапамагалі. Яна любіла яго, няўдалае сваё дзіця, вельмі нават любіла… але нават мацярынская любоў не можа рабіць цуды…

Можна, вядома ж, было пайсці на аперацыю па змене полу… калі не на Барсуме, дзе такія аперацыі ніколі не рабіліся, дык на адной з іншых планет, але маці і на гэта не йшла чамусьці, за што Холін зараз быў ёй так удзячны. Тады ж ён амаль узненавідзеў яе за гэта…