Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

І такое становішча не магло працягвацца бясконца. У дзесяць год у дзяўчынак пачынаюцца ўжопершыя вайсковыя зборы, і там, на гэтых зборах, Холін ніяк не мог разлічваць і далей захоўваць сваю тайну. Да таго ж Ірыдыя да гэтага часу зноў змаглазацяжарыць… і лёс яе дзесяцігадовага сына быў вырашаны…

Хлопчыка вывезлі на Медэю-2, куды часцей за ўсё і адпраўлялі хлопчыкаў з Барсума. Прыёмных бацькоў яму знайшлі даволі хутка, гэта была забяспечаная пажылая сямейная пара Холінаў… і ў хлопчыка пачалося новае жыццё на Медэі, так не падобнае на ягонае жыццё ранейшае.

Дзяўчынкі на Барсуме атрымоўваюць больш поўныя і грунтоўныя веды,чым іх равеснікі на іншых планетах, таму Максіміліяна (так яго цяпер пачалі называць) накіравалі адразу ж у восьмы клас мясцовай гімназіі, дзе ў асноўным вучыліся падлеткі старэйшыя за яго гады на тры-чатыры.

Норавы на Медэі-2 заўсёды былі крыху крымінальныя, і школы не былі выключэннем з гэтага агульнага правіла… і таму ў першы ж дзень заняткаў, на першым жа перапынку да Холіна падыйшлі чатыры ягоных аднакласнікі і запатрабавалі грошаў. Не шмат, так, больш для знаёмства… А пасля катэгарычнай адмовы Максіміліяна гэта зрабіць, малалетнія рэкеціры адразу ж паспрабавалі яго адлупцаваць…

Праўда, спроба гэтая аказалася няўдалай для нападаючых.Удзельнічаць у дзіцячых бойках Холін проста не ўмеў… і злашчасная чацвёрка адразу ж апынулася на бальнічных ложках са шматлікімі і даволі сур’ёзнымі ўнутраннымі пашкоджаннямі. Але для самога Максіміліяна гэты непрыемны інцындэнт меў яшчэ больш сур’ёзныя вынікі. Нягледзячы на ўсе намаганні прыёмных бацькоў, хлопчыка накіравалі ў выпраўленчую калонію тэрмінам на адзін год… дзе таксама яму адразу ж прыйшлося адстойваць сваё права ні ад каго не залежыць і нікому са старэйшых падлеткаў не падпарадкоўвацца…

Гэтае сваё права ён паспяхова адстаяў, а праз некалькі месяцаў проста ўцёк з калоніі і, не вярнуўшыся ўжо да прыёмных бацькоў, пачаў самастойнае жыццё, уладкаваўшыся юнгай на адзін з трансгалактычных лайнераў…

І толькі праз шмат гадоў выпадкова даведаўся, што падпісаў гэтым смяротны прыгавор сваім прыёмным бацькам, бо “дзікія кошкі” не ўмеюць дараваць, і слова “міласэрднасць” ім таксама амаль невядомае…

- Ты ведаеш, маці часта ўспамінала пра цябе, - прагаварыла раптам Ірума, адрываючы гэтым Холіна ад ягоных невясёлых успамінаў. – Яна шукала цябе… яна, а потым і я…

- Навошта? – ціха, без усялякага выразу спытаўся Холін. – Навошта вы шукалі мяне?

Ірума нічога не адказала . Замест гэтага, яна прайшлася па вузкаму праходу шлюбкі, якая даўно ўжо апусцілася на зямлю… прайшлася, спынілася каля пульта кіравання… нейкі час моўчкі яго разглядвала…

- Прымітыў, - прагаварыла яна, націскаючы адну з кнопак. – Які ўсё ж прымітыў! Але на першы час сойдзе, ці не так, Маргана?

- Я пайду, - сказала Маргана, нахіляючыся над люкам. – Пагутарце без мяне!

Яна спрытна слізганула ў люк, адразу ж знікаючы з вачэй. А Ірума, праводзячы яе поглядам, зноў павярнулася да Холіна.

-Калі б ты нарадзіўся дзяўчынкай, - сказала яна ціха і з нейкім нават болем у голасе, - то ў мяне б была старэйшая сястра… І мы б маглі сябраваць… ведаеш, як гэта важна на Барсуме– мець старэйшую сястру?!

- Ведаю, - сказаў Холін. – Але б ты не была тады прынцэсай! Прынцэсай быў бы я!

- Ішто?

Ірума раптам усміхнулася.

- Пайшлі! – сказала яна, паказваючы на люк. – Ты першы!

- Куды? – Холін павольна падыйшоў да люка, зазірнуў у яго. – У палон?

- Пакуль у госці! – Ірума зноў усміхнулася. – А потым… будзе бачна…

* * *

Напэўна, у кожнага здзіўлення ёсць свая мяжа, і Свенсан гэтую мяжу даўно ўжо пераступіў. Таму зараз ён без усялякага інтарэсу наватглядзеў, як, літаральна ніадкуль, з пустэчы, працягвалі ўзнікаць у цэнтры ярка-чырвонага круга ўсё новыя і новыя фігуры ў чорных камбінізонах і з плазмерамі ў руках. Тыя, першыя “дзікія кошкі”, якія з’явіліся тут крыху раней і вялі затым жорсткі паветраны бой з космадэсантнікамі, даўно ўжо адбылі кудысьці на захопленых шлюбках. Зараз жа жанчыны-воіны Барсума накіроўваліся да таго ці іншага круга, якія былі размешчаны па перыферыі акруглай гэтай залы і таксама свяціліся зараз яркім чырвоным святлом. Жанчыны пачаргова ступалі ў гэтыя кругі і зноў знікалі, як быццам іх і не было тут…

Свенсан ведаў – Ірума яму растлумачыла – што вялікі круг у цэнтры звязаны зараз з Барсумам, а гэтыя малыя кругі вакол яго маюць “выхады” ў самых розных месцах Аграполіса, дакладней, у розных месцах стэпавай ягонай часткі. Захоп планеты працягваўся… дакладней, ён быў амаль ужо завершаны… і прайшла чарговая баявая аперацыя Барсума проста бліскуча…