Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

“Я таксама мог бы застацца ў баку, - падумалася раптам Холіну. – І ніхто б мяне за гэта асабліва не папракаў, бо рэзідэнту зусім не абавязкова самому ўзначальваць дэсантную аперацыю. А і сапраўда, чаму я тут? Што я тут забыўся?”

-Шлюбка нумар адзін да бою гатова! – пачулася ў дынаміку. – Шлюбка нумар два да бою гатова! Шлюбка нумар тры…

“І ўсё ж мы зноў прайграем! – падумалася раптам Холіну і, не слухаючы болей бадзёрыя гэтыя рапарты, ён як мага зручней уладкаваўся ў крэсле і стомлена заплюшчыў вочы. – Не ведаю, як гэта адбудзецца зараз, але мы зноў пацерпім фіяска! Толькі вось чаму так адбываецца? Чаму мы ўвесь час прайграём? Таму, што гуляем чорнымі? А, можа, мы не ведаем нават, што ж гэта такое – гульня белымі фігурамі…”

-Аб’ект у зоне візуальнага назірання! – перарваў ягоныя думкі голас Зіберта. –Падрыхтаваць плазменныя пушкі!

“Там, знізу, зараз знаходзіцца і Максіміляна! – прыйшла раптам Холіну ў галаву новая нечаканая думка. – Адзін залп… і яе ўжо не стане! Калі толькі… калі толькі белыя не падрыхтавалі на наш, такі прадказальны ход, свой эфектыўны ход у адказ? Хоць… які эфектыўны ход дапаможа абараніцца ад плазменных залпаў? Хіба што, схавацца ў лесе? Магчыма, яны так і зрабілі… ці не, такое проста немагчыма! “Дзікія кошкі” ніколі не пойдуць на такое! Тады што? Максіміліяна загіне? Чаму я так спакойна аб гэтым разважаю? Бо я ж магу яшчэ ўзяць кіраванне аперацыяй у свае рукі, магу нават павярнуць шлюбкі назад… Магу? Ці гэта ўжо не ў маіх сілах, зрабіць такое?”

- Аб’ект у зоне паражэння! – голас Зіберта гучаў амаль весела. – Атака!

Зладжана, нібыта на манёўрах, дэсантныя шлюбкі пачалі разварочвацца ў лінію. І амаль адразу ж сцебанулі па паветру дзесяткі доўгіх блакітных маланак… потым яшчэ і яшчэ. Успомніўшы, што зрабілі калісьцігэтыя маланкі з будынкам дваццаць дзевятага аддзялення, Холін міжволі заплюшчыў вочы, каб не бачыць самайапошняй агоніі старажытнай гэтай пабудовы…

Аленічога так і не адбылося. Зусім нават нічога. Дзесьці, на вышыні некалькіх дзесяткаў метраў над будынкам маланкі нібыта натыкаліся на нейкую нябачную, але,тым не менш, незвычайна трывалую перашкоду… натыкаліся і адразу ж бясследна знікалі…

- Што гэта значыць? – закрычаў Зіберт, паварочваючыся да Холіна. – Нічога не разумею!

Холін толькі моўчкі паціснуў плячамі. Ён і сам нічога не разумеў.

А шлюбкіўсё працягвалі і працягвалі сваю бескарысную страляніну…

- Спыніць агонь! – загадаў Зіберт і, крыху памаўчаўшы, дадаў: – Падрыхтаваць ракеты класа “паветра-зямля”з ядзернымі боегалоўкамі!

Нейкі час на шлюбках маўчалі, усведамляючы новы загад.

-Тады нам самім трэба адыйсці крыху падалей, - падаў слушную парадухтосьці з пілотаў. – Ядзерныя зарады, яны…

- Не разважаць! – голас Зіберта зноў сарваўся на крык. – Выконваць загад!

Холін ужо спакойна і з пэўнай доляй іроніі глядзеў, як пайшлі ўніз ракеты. Яны не спрацуюць, - чамусьці ўжо ведаў ён, - не павінны спрацаваць…

І ракеты сапраўды не спрацавалі, хоць і прйшлі безперашкодна нябачны гэты бар’ер над будынкам. Яны проста стукаліся аб ягоныя сцены і ламаліся, нібыта запалкі. Альбо не ламаліся, а проста адскоквалі ад сцен…

- Што зараз? – спытаўся Холін у Зіберта.

Нічога на гэта не адказваючы, Зіберт глядзеў на экраны. Глядзеў так, нібыта не верыў таму, што толькі што адбылося…

- Што зараз будзем рабіць? – паўтарыў Холін. – Атака дэсантнікаў?

Зіберт перавёў позірк з экрана на свайго непасрэднага начальніка.

- Дэсантнікі, - паўтарыў ён павольна і неяк нерашуча… - Вы так лічыце, сэр?

-А вы? – у тон яму казаў Холін і, нахіліўшыся да пульта, дадаў: - Гэта Холін! Усім кіраўнікам дэсантных груп! Падрыхтавацца да высадкі!

-Першага група да выдадкі гатова! – зноў пачуліся з дынамікабадзёрыя адказы. – Другая група да высадкі гатова! Трэцяя група…

Холін дачакаўся заканчэння рапартаў гатоўнасці, зірнуў на Зіберта.

- Гэта наш апошні козыр, - сказаў Зіберт ледзь чутна. – Калі мы і яго страцім…

-Атака на ферзевым флангу! – Холін змоўк, паглядзеў на Зіберта і дадаў: - Мы ў цэйтноце, зразумеў?

Здаецца, Зіберт так нічога і не зразумеў: ні сэнсу гэтых слоў Холіна, ні, нават, агульнага сэнсу фразы.

-Шахматная тэрміналогія, - патлумачыў Холін. – Была калісьці такая цікавая гульня. На Барсуме, дарэчы, яна і зараз шырока распаўсюджана…

-На Барсуме? – перапытаў Зіберт, па ранейшаму нічога, здаецца, не разумеючы. – Дык што з дэсантнікамі?