Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

* * *

Апынуўшыся, нарэшце, у жылых памяшканнях, Сарджэн са здзіўленнем і з задавальненнем нават заўважыў там не менш двух дзесяткаў маладых прыгожых жанчын. Праўда, па іх паводзінах бачна было, што ніякія гэта не “дзікія кошкі”. Так, звычайныя рабочыя жонкі, прытым палова з іх была чамусьці апранутае ў мужчынскае адзенне, занадта для іх прасторнае…

Апрач жанчын, тут знаходзіўся і малады чалавек, знешнасць якога раптам падалася Сарджэну даволі знаёмай. Ён прыгледзіўся…малады чалавек таксама ўважліва на яго пазіраў…

- Нікаля? – спытаўся ён не зусім упэўнена. – Сарджэн?

- Адам?

Толькі цяпер Нікаля пазнаў, нарэшце, былога свайго аднакласніка. Узрадаваны, ён рушыў да Адама, каб пагаманіць…ды толькіМэры яго крыху апярэдзіла.

-Усім выйсці ў суседні пакой! – тонам, які не цярпеў аніякага пярэчання, загадала яна, але, калі і сам Нікаля паслухмяна рушыў услед за іншымі, Мэры адразу ж схапіла яго за руку. –А ты куды!

Акрамя Саржэна і Мэры у пакоі, вядома ж, засталася прынцэса, а з ёй і той прадстаўнік ФІРМЫ (альбо былы прадстаўнік ФІРМЫ), які некалі вёў допыт . Праўда, зараз ён палічыў за лепшае моўчкі назіраць з канапы за ўсім, што адбывалася. Допыт Сарджэна вялі “дзікія кошкі”, а, можа, і не допыт гэта быў зусім, а так… сяброўская размова…

-Колькі разоў ты праходзіў праз гэта… праз гэты праход? – спыталася раптам Мэры падманліва мяккім голасам. – Толькі не ўздумай мне маніць!

-А я і не збіраўся, - крыху пакрыўджана сказаў Сарджэн… потым ён задумаўся на імгненне. – Разоўпяць ці шэсць, здаецца…

-І маўчаў?! – схапіўшы Нікаля за адвароты кашулі, Мэры так трасянула яго, што ў небаракіСарджэна нават зубы лязгнулі і, вядома ж, прыкусілі яму язык. – Чаму ты не сказаў мне адразу ж?!

Не ведаючы, што ёй і адказаць на гэта, Сарджэн толькі моўчкі разяўляў і зноў закрываў рот…

-Чаму ты не сказаў мне, ідыёт?! – ужо амаль крычала Мэры, з усяе сілы трасучы Сарджэна. – Чаму?! Ты ведаеш, колькічасу я б змагла сэканоміць?!

- Хопіць!

На дапамогу Нікаля, як гэта не дзіўна, прыйшла раптам жанчына, якую Мэры назвала прынцэсай. Вырваўшы Сарджэна з рук Мэры (ці, хутчэй, Марганы), яна адшпульнула яго кудысьці ўбок… абняла сяброўку за плечы.

- Супакойся, Маргана!

-Ідыёт! – усё ніяк не магла супакоіцца Мэры. – Трэба ж быць такім ідыётам! Што гэта?

Нахіліўшыся, яна ўзняла з падлогі залацісты прадмет.

- Адкуль гэта?

-Гэта ў мяне… здаецца… выпала… - седзячы на падлозе прагаварыў Сарджэн дрыжачым ад перажытага хвалявання голасам. Потым ён павольна ўзняўся на ногі і дадаў:. – Я там сёння… ну, можа, і не сёння… змог адчыніць адны дзверы гэтым ключом…

Не дагаварыўшы, ён змоўк, заўважыўшы раптам, як пераглянуліся паміж сабой “дзікія кошкі”.

- І што? – спыталіся яны раптам у адзін голас.

Пасля аповеду Сарджэна аб сваіх нядаўніх прыгодах, жанчыны зноў пераглянуліся.

-Тры сонцы і адно з іх зялёнае… - задумліва прагаварыла Мэры. – Фіялетавая пустыня… Хутчэй за ўсё, гэта Саргон-3?

-Але ж яго няма на нашай карце, - запярэчыла прынцэса. – І да яго не менш чым дзесяцькілапарсек, так што…- Яна змоўкла, не дагаварыўшы, уважліва паглядзелана Нікаля. – Ідзем!

- Куды? – не зразумеў Сарджэн, але прынцэса ўжо схапіла яго за руку і пацягнула за сабой да праходу, які выводзіў у круглую залу.

- Дай яму адпачыць, Ірума! – сказала Мэры занепакоена. – Навошта ён табе зараз?

Прынцэса (яна ж, Ірума) нічога не адказала.

Апынуўшыся зноў у акруглай зале, Сарджэн заўважыў, што тут шмат чаго змянілася. Дакладней, змянілася амаль усё…

Шэрая бетонная сцяна залы паспела ўжо афарбавацца ўсімі колерамі вясёлкі, і яны, гэтыя колеры, увесь час змяняючыся, напаўзалі адзін на адзін.Сарджэну іх светлавая гама нечакана нагадала начное неба Аграполіса. І як любілі яны з Мэры сядзець вечаровым часам на прыступках уласнага дома і любавацца чароўным гэтым небам, і Мэры заўсёды трымала Нікаля за руку, і даверліва да яго прытулялася… а потым яна пачынала драмаць пад гэтыя каляровыя пералівы… і Нікаля асцярожна падхопліваў паўсонную Мэры на рукіі нёс яе на руках у ложак… і яна была такая кранальна безабаронная тады… а ён быў для яе не столькі ўладаром, колькіадзіным абаронцам на жорсткай, бязлітаснай гэтай планеце… абаронцам ад усіх няўзгод і няшчасцяў…

- Ідзі сюды!

Апрытомніўшы ад сваіх раптоўных успамінаў, Сарджэн з нейкім спалохам нават паглядзеў на прынцэсу.

- Не бойся, не ўкушу! – сказала яна.

Сарджэн падыйшоў, спыніўся побач. Прынцэса ў гэты час ўважліва разглядвала невялікую частку сцяны, якая чамусьці заставалася па-ранейшаму шэрай…