Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Ты?! – нібыта не веручы сваім вачам прагаварыла Мэры, не рухаючыся з месца. – Жывы?!

Супраць гэтага сцвярджэння цяжка было пярэчыць, і таму Сарджэн толькі моўчкі і неяквінавата паціснуў плячамі. Але і гэтага кароткага жэста ягонага было дастаткова для таго, каб Мэры прыйшла, нарэшце, у сябе. Нечакана яна апынулася зусім побач з Сарджэнам… той, шчасліва ўсміхнуўшыся, працягнуў да яе рукі і… атрымаў аплявуху. Не з усяе сілы, вядома ж… так, хутчэй для прафілактыкі…

- Мэры! – умольна прашаптаў Сарджэн і адразу ж атрымаў другую аплявуху.

- Я – Маргана! – працэдзіла жанчына праз зубы. – А ты… я думала, што ты пайшоў у джунглі… шукала цябе там…чатыры дні шукала!

- Якія чатыры дні, Мэры?! – нясмела запярэчыў Сарджэн. – Тут і некалькіх гадзін яшчэ не прайшло…

- Ты яшчэ і здзекуешся!

І галава Сарджэна зноў тарганулася ад трэцяй па ліку аплявухі.

- Чакай, Маргана! – сказала раптам другая жанчына, падыходзячы крыху бліжэй і не зводзячы пры гэтым з Сарджэна свайго ўважлівага позірку. –Дык гэтаі ёсць твойбылы муж?

Мэры нічога не адказала, а Сарджэн раптам са здзіўленнем адзначыў, што яна крыху пачырванела…

- Ты ж завярала мяне, што ён загінуў некалькі дзён таму?

- Я сама так лічыла, - прагаварыла,нарэшце,Мэры. - Шэсць дзён таму ён нечакана знік, і я вырашыла, што гэты дурань зноў пацягнуўся ў лес!

- У лес? – спыталася другая жанчына здзіўлена. – Ён што, такі дурань? Праз лес адсюль нельга ўцячы…

- Ды ён і не ўцякаў! – Дзіўна, але Сарджэну здалося раптам, што Мэры яшчэ больш пачырванела. – Ён ужо аднойчы спрабаваў там бараніць мяне ад небяспекі, якую сам жа і прыдумаў. Праўда, тады я паспела своечасова яго ўратаваць. А шэсць дзён таму…

- Якіх шэсць дзён, Мэры?! – не вытрымаўшы, зноў запярэчыў Нікаля. – І некалькіх гадзін не прайшло…

Нейкі час абодвы жанчыны моўчкі глядзелі на Сарджэна. Мужчына таксама… і толькі зараз Сарджэн, нарэшце, пазнаў яго. Гэта быў адзін з двух супрацоўнікаў ФІРМЫ, якія праводзілі допыт… праўда, гэты трымаў сябе тады даволі стрымана і нават карэктна…

І вось дзе прыйшлося стрэцца зноў!

- Ён не хлусіць, - сказала раптам незнаёмая жанчына. – Ён і сапраўды ўпэўнены, што з часу яго знікнення прыйло ўсяго некалькі гадзін…

- Магчыма і так, прынцэса, - сказала Мэры. Яна ўжо крыху супакоілася. – У тэмпаральных тунелях усё магчыма…

- Якіх тунелях? – спытаўся Сарджэн.

Ніхто яму нічога не адказаў, але ён і сам зразумеў, што гутарка ідзе зараз пра гэтыя незразумелыя калідоры. Што ж, магчыма, слова “тунель” падыходзіць да іх сутнасці куды больш…

-Спытай яго, як ён, наогул, змог сюды трапіць? – сказала жанчына, якую Мэры толькі што назвала прынцэсай. – Хіба толькі праз наш ход?

-Як ён мог трапіць сюды праз наш ход, калі знік шэсць дзён таму, а ход мы прабілі не далей, як учора? – слушна запярэчыла Мэры.

Толькі зараз Сарджэн разгледзіў у акруглай сцяне залы незвычайную адтуліну, якая значна адрознівалася ад усіх астатніх уваходаў у калідоры. Бачна было, што яе, гэтую свежую адтуліну, і сапраўды прабілі і прабілі зусім нядаўна.. вакол былі раскіданы свежыя камякі зямлі і кавалкі бетона…

- Навошта гэта? – спытаўся Сарджэн, падыходзячы да адтуліны і кратаючы рукой яе край. – Адкуль гэта?

- З паверхні, адкуль жа яшчэ! – рэзка, але ўжо без усялякай злосці адказала Мэры. – Каб прабіцца сюды! А вось як ты сюды патрапіў, цікава было б даведацца?!

Не зусім яе разумеючы, Сарджэн паглядзеў на ўваход, якім ён звычайна карыстаўся. Жартуюць яны з яго, ці што?

Але, прыглядзеўшыся больш уважліва да Мэры, Сарджэн зразумеў раптам, што яна не жартуе. Яна не ведае пра ўваход… і гэта тым больш дзіўна, што вось жа ён, зусім побач!

- Ну, што ж ты маўчыш?! – Жанчына, якую Мэры чамусьці назвала прынцэсай, стаяла, наогул, каля самага гэтага ўваходу і, здаецца, таксама нават не падазравала аб самім факце ягонага існавання– Як ты трапіў сюды?!

- Праз уваход, - сказаў Сарджэн. – Вось праз гэты ўваход!

Ён паказаў рукой на цёмную выемку ўвахода ў сцене і ўсе прысутныя дружна павярнуліся ў той бок.

- Праз гэты вось!

- Там нічога няма! – сказала Мэры. Потым яна моцна схапіла Сарджэна за руку, пацягнула за сабой у бок увахода. – Пакажы нам яго! Дзе ён?!

- Ды вось жа!

Сарджэн зрабіў крок, другі… і толькі калі ён прайшоў праз гэты невялікі праход у суцэльнай сцяне залы,усе астатнія змаглі разглядзець яго. І не толькі разглядзець, але і прайсці праз яго ўслед за Сарджэнам. І трапіцьпрама ў жылыя памяшканні будынка …