Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

-Ну што ж, - павольна прагаварыў Холін, з цяжкасцю варочаючы ў роце такі непаслухмяны зараз язык. – Цікава будзе паглядзець, як вы збіраецеся зараз непрыкметна выбрацца з кватэры…

-Паглядзі, паглядзі! – згадзілася Маргана. – Нам гэта ўжо не пашкодзіць, а табе… - яна змоўкла на імгненне, паціснула плячамі і дадала: - Што ж, ты, напэўна, заслужыў права такое ўбачыць! Першым, сярод усіх жыхароў гэтай планеты, калі не лічыць вось яе…

Яна паказала на жонку Холіна, потым павольна ўзняла рукі, у якіх былі заціснуты артэфакт: адзін – ранейшы, другі – з сейфа Холіна, той, якога і не хапала на стале… яшчэ імгненнеі Маргана правяла менавіта гэтым артэфактам па паветры: спачатку злева направа, потым зверху ўніз…

- Глядзі! Толькі ўважліва глядзі! Бачыш?

Прма на вачах ўсё яшчэ нічога не разумеючыга Холіна ў паветры ўзнікала штосьці… дзіўнае, незразумелае штосьці… Яно, гэтае “штосьці”, усё павялічвалася і павялічвалася ў памерах, і нарэшце Холін зразумеў, што перад ім… нейкае своеасаблівае акно. Праўда, з такім жа поспехам гэтае акно можна было назваць і дзвярыма…

Немаведама адкуль, немаведама як… але прама ў паветры размяшчалася зараз вялікая адтуліна, у якую можна было кудысьці пралезці…

Толькі вось куды?

-Партал, – ледзь чутна прашаптаў Холін. – І вядзе, напэўна, у джунглі? На базу той даўняй экспедыцыі?

-Ты і аб гэтым здагадаўся? – без усялякага нават здзіўлення прагаварыла Маргана. – Ну правільна, інакш чаму б табе было зараз планаваць вайсковую аперацыю супраць закінутай базы…- Яна змоўкла, паглядзела на Холіна і дадала: - Толькі яна вам нічога не дасць, гэтая вайсковая аперацыя…

- Ты так лічыш?

Адтуліна ў паветры дасягнула ўжо такіх памераў, што ў яе не трэба было наватлезці. Можна было проста ўвайсці туды… ну, можа, крыху нахіліўшы толькі галаву…

- Ды ты і сам гэта ведаеш…

Маргана падыйшла да парталаўшчыльную, спынілася каля яго.

-Ведаеш, у чым твая асноўная бяда? – зноў павярнулася яна да Холіна. – У тым, што ты гуляеш чорнымі! Гэта шахматная аналогія… ты чуў што-небудзь пра шахматы?

Замест адказу Холін толькі ледзь прыкметна кіўнуў. Сіл на размовы ў яго ўжо не было аніякіх.

-Ты няблага гуляеш, - працягвала між тым Маргана, але ўся бяда ў тым, што ў цябе зараз чорныя фігуры. І таму ты вымушаны абараняцца, а не нападаць. І ўсе твае хады, магчыма, самі па сабе і не благія,і нават адзіна правільныя… гэта ўсё ж толькі хады ў адказ. І адзінтвой памылковы ход здольны сапсаваць усю партыю…

-А вы, значыцца, гуляеце зараз белымі? – прашаптаў Холін, крыху прыўзнімаючы галаву. – І не робіце памылковых хадоў?

Здаецца, параліч паступова пачынае праходзіць. Але ж хіба ў гэтым зараз справа.

-Мы заўсёды гуляем белымі! – сказала Маргана. - І памылковых хадоў у нас проста не бывае! Ніколі не бывае!

Яна ўзяла ў жонкі Холіна сумку з артэфактамі і, пераступіла праз адтуліну, апынулася раптам далёка адсюль, вельмі далёка…

І ў той жа час яна была пакуль зусім побач. Яна стаяла з таго боку партала, і глядзела праз яго сюды, у кватэру Холіна. Яна нібыта чакала кагосці… і Холін добра разумеў, каго яна так цярпліва чакае…

Рабочая жонка Холіна… дакладней, былая рабочая жонка Холіна падыйшла да свайго былога мужа, нахілілася над ім.

-Бывай, мой гаспадар! – прагаварыла яна з нейкай нават пяшчотай. – Успамінай мяне хоць зрэдку…

Яна пацалавала Холіна ў вусны, і той палка адказаў ёй на гэты пацалунак, шкадуючы аб тым толькі, што не можа зараз узняць анямелых рук і абняць жонку. Абняць, прытуліць да сябе… і не адпускаць больш… нікуды больш не адпускаць…

А жанчына ўжо ішла прэч ад яго, ішла ў новае сваё жыццё… і ў гэтым новым яе жыцці месца для Холіну не было аніякага… і ён сам выдатна разумеў гэта …

- Пачакай! – хацеў крыкнуць, але на самой справе толькі прашаптаў ён непаслухмянымі вуснамі. – Скажы хоць сваё імя! Ранейшаесваё імя… ты ж памятаеш яго зараз…

Жонка азірнулася, але нічога не сказала. Замест яе адказала Маргана.

- У яе хутка будзе новае імя! Яна сама яго сабе выбярэ. Пажадана – на літару “эм”…

-Тады лічы, што я яго ўжо выбрала, - нечакана прагаварыла былая жонка Холіна. – Маё імя будзе -Максіміліяна.

Сарджэн убачыў перад сабой такую знаёмую акруглую залу ў той самы момант, калі ўжо страціў усялякую надзею яе адшукаць.

З палёгкай уздыхнуўшы, ёнвыбраўся з калідора і… адразу ж спыніўся, нібыта аслупянелы.

Непадалёку ад яго стаяла Мэры. Стаяла і глядзела на Сарджэна… дзіўна неяк глядзела, не так, як заўсёды. Да таго ж, яна была тут не адна. Побач з Мэры стаяла яшчэ адна жанчына, чымсьці няўлоўна падобная на яе… і не толькі адзеннем, хоць апранутыя абедзьве жанчыны былі зусім аднолькава: у нейкія чорныя пераліўчатыя камбінезоны.А крыху збоку ад іх стаяў яшчэ нейкі высокі мужчына ў пакамячаным кіцелі адказнага работніка ФІРМЫ… знаёмы такі мужчына, толькі вось дзе і калі Сарджэну давялося з ім страчацца?