Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Холін адчуў раптам нейкую незразумелую трывогу. Не страх, а, менавіта, трывогу…. і, менавіта, незразумелую…

Сваёй рабочай жонцы Холін давяраў многае, але заходзіць у кабінет адной, без яго, і, тым больш, ноччу… Што ёй рабіць там у такі позні час?

Холін раздумваў, а ногі ўжо самі неслі яго па напрамку да кабінета. Дзверы туды былі крыху прыадчыненыя, але, калі Холін, заходзячы ў кабінет, вымушаны быў расчыніць іх яшчэ шырэй, дзверы раптам цягуча зарыпелі. Не надта гучна, але дастаткова для таго, каб іх пачулі знутры.

Рабочая жонка і сапраўды пачула, пэўна, гэтае рыпенне, таму што адразу ж азірнулася. Яна ў гэты момант стаяла каля стала, на якім былі разложаны артэфакты. Сейф у кутку пакоя быў, вядома ж, шырока расчынены…

Нейкі час Холін моўчкі глядзеў на жанчыну ля стала, яна гэтак жа моўчкі глядзела на яго. Дзіўна, але ў вачах сваёй рабочай жонкі Холін так і не змог разглядзець ні ценю наватспалоху, хоць яна не магла не разумець, што парушыла зараз адзін з асноўных законаўАграполіса.

-Што ты тут робіш? – строга прагаварыў Холін… потым ён зірнуў на расчынены сейф, на артэфакты на стале, і зразумеў, што задаў зусім не тое пытанне. – Навошта ты іх узяла? – яшчэ больш строга спытаўся ён, падыходзячы бліжэй да стала.

Рабочая жонка нічога яму не адказала, і гэта таксама было дзіўна і незразумела, бо адказваць на кожнае пытанне мужа жонка павінна абавязкова, і казаць, пры гэтым, яна магла праўду і толькі праўду, і нічога акрамя праўды…

Падыйшоўшы да стала ўшчыльную, Холін паглядзеў на артэфакты, якія былі раскладзены там у нейкім пэўным парадку... прычым, аднаго з іх там чамусьці не хапала.Дзіўна, але аніякай злосці ці нават раздражнення супраць самавольных дзеянняў сваёй рабочай жонкі Холін чамусьці не адчуваў. Павінен быў адчуваць, але не адчуваў. Магчыма, прычынай гэтага была непаўторная ноч, якую ён толькі што правёў з гэтай жанчынай…

Але навошта ёй артэфакты?

- Табе загадалі дастаць іх з сейфа? – здагадаўся, нарэшце, Холін. – Хто?

-Я! – пачуўся раптам за спіной Холіна чыйсьці жаночы голас. – І не загадала нават, а папрасіла…

Рэзка азірнуўшыся, Холін убачыў непадалёку ад сябе маладую, занадта маладую нават жанчыну… дзяўчыну, хутчэй…вельмі прыгожую, залатавалосую, апранутую ў нейкае чорнае, бліскучае адзенне. Адзенне шчыльна прылягала да цела дзяўчыны, яшчэ больш падкрэсліваючы яе бездакорныя формы.

-Ты – Маргана! – сказаў Холін без усялякага нават здзіўлення. – Яна ж – Мэры, былая рабочая жонка фермера Нікаля Сарджэна. Я не вельмі памыліўся?

-Не вельмі, - сказала дзяўчына. – Ты, наогул, занадта здагадлівы для…мужчыны,і аднойчы гэта для цябе кепска скончыцца…

-Аднойчы, гэта значыцца, не зараз! – Холін паціснуў плячамі і, крыва ўсміхнуўшыся, дадаў: - Што ж, прыемна чуць! Але бачыць цябе тут, у маім кабінеце, тым больш, у дзве гадзіны ночы – не вельмі прыемна. Дарэчы, а як ты, наогул, змагла апынуцца ў маёй кватэры?

- Пры дапамозе вось гэтага!

Маргана ўзняла руку з артэфактам. Спачатку Холіну здалося, што гэта той самы прадмет, якога не хапае на стале, але ён адразу ж зразумеў, што памыліўся. Гэта быў артэфакт з дваццаць першага аддзялення...

-Ну, што ж, - спакойна прагаварыў Холін, апускаючыся ў крэсла, - я, чамусьці, так і падазраваў. Прынцып работы гэтага прадмета ты мне ўсё роўна не растлумачыш. Ці ўсё ж растлумачыш?

-Прынцып работы ты ўбачыш і сам, - паабяцала Маргана, таксама падыходзячы да стала. – Крыху пазней. А зараз я забяру ўсё гэта. Ты, спадзяюся, не будзеш супраць?

-Я буду супраць! – сказаў Холін. – Але ж табе глыбока напляваць на маё меркаванне, хіба не так?

Маргана нічога на гэта яму не адказала. Замест гэтага яна падыйшла да рабочай жонкі Холіна, якая працягвала стаяць на ранейшым сваім месцы і толькі пераводзіла позірк з Марганы на Холіна і наадварот.

- Яе я таксама забяру з сабой!

-А вось супраць гэтага я буду пратэставаць і самым рашучым чынам! – сказаў Холін, устаючы з крэсла. Потым ён паглядзеў на свой доўгі халат, мяккія пантофлі на нагах, і дадаў: – Ты дазволіш мне пераапрануцца?

Зноў нічога яму не адказаўшы, Маргана ў нейкім задуменні прайшлася па пакою. Стараючыся не выпускаць яе з поля зроку, Холін павярнуўся да жонкі.

-Ты і сапраўды хочаш пакінуць мяне? – спытаўся ён нечакана мякка і нават спагадліва. – Я што, кепска да цябе адносіўся?

- Справа не ў гэтым…

Не адразу нават дайшла да Холіна уся незвычайнасць гэтых самых звычайных слоў рабочай жонкі.