Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Адкідайце ўбок сваё рыззё! – зараз жа скіравала Ірума, падыходзячы да жанчын. – Апранайце пакуль што вось гэта! Яно будзе вам крыху велікаватым… але нічога, сыйдзе на першы час.

Узрадаваныя тым, што зноў ёсць хтосьці, хто будзе аддаваць ім загады і каму можна зноў падпарадкоўвацца, арфісткі пачалі хуценька разбіраць мужчынскае адзенне. А Свенсан зноў падыйшоў да Ірумы.

-Не ведаю, магчыма, у цябе і былі важкія прычыны, каб забіць іх усіх… - сказаў ён суха. – Але распранаць забітых… гэта ўжо…

Не паварочваючы нават галавы , жанчына проста зірнула на яго праз плячо. Спакойна і крыху насмешліва.

-Супакойся, я іх не забівала!

- Не забівала? – Свенсан перавёў недаўменны погляд на аголеных жанчын у кутку. – Ты хочаш сказаць, што гэта зрабілі яны?! Па твайму загаду?

- І яны нічога не рабілі!

Ірума нарэшце павярнулася да Свенсана. Нейкі час моўчкі глядзела на яго.

-Язачыніла іх у склепе. Там шмат віна, так што яны хутка суцешацца… – Яна памаўчала крыху і дадала, усё з той жа насмешкай у голасе: - Супраць таго, што я прымусіла іх крыху распрануцца, ты, спадзяюся, не будзеш пярэчыць?

-Не буду, - сказаў Свенсан, адчуваючы сябе чамусьці поўным ідыётам. – Тым больш, што гэта яны самі параздзіралі адзенне на жанчынах…

Потым погляд Свенсан нечакана ўпаў на крывавае пляма на падлозе, і ён зноў спахмурнеў.

Ірума, здаецца, перахапіла гэты ягоны позірк.

-Ну, так, аднаго з іх мне ўсё ж прыйшлося забіць! – паспешліва і з нейкай нават прыкрасцю ў голасе сказала яна. – Па-першае, ён першым пачаў страляць у мяне з плазмера, па-другое…

-Па-другое, ты хацела паказаць усім астатнім, што ні кропелькі не жартуеш? – закончыў за яе Свенсан.

-А што мне заставалася рабіць? – Ірума абыякава паціснула плячамі. – Спадзяюся, супраць аднаго забітага ты нічога не маеш супраць?

-Супраць аднаго не маю, - нечакана нават для сябе самога сказаў Свенсан. – Асабліва супраць гэтага!

-Вось бачыш! – Ірума раптам весела рассмяялася. – Тым больш, што распранаць гэтага недамерка мы не сталі, хоць ягонае адзенне ідэальна падыйшло б адной з гэтых няшчасных жанчын …

- Яны і сапраўды былі няшчасныя, - згадзіўся Свенсан. – А зараз ты хочаш зрабіць іх шчаслівымі, ці не так?

- Магчыма!

Ірума зноў павярнулася да арфістак, якія паспелі ўжо пераапрануцца ў занадта вялікае для іх мужчынскае адзенне, і, вядома ж, павінны былі выглядаць у гэтым адзенні крыху нават смешнавата…

Толькі смешнавата Свенсану не было… хутчэй,страшнавата... Бо ён зразумеў раптам, што перад ім знаходзяцца дзесяць новых “дзікіх кошак”.Патэнцыяльных, праўда… пакуль што гэтыя жанчыны і самі аб гэтым яшчэ не здагадваюцца…

Нават не дзесяць, а адзінаццаць, калі прылічыць сюды яшчэ і Еву…

Дарэчы, дзе ж яна?

Напэўна, Ірума падумала аб тым жа самым…

- Ева! – паклікала яна, адначасова ласкава і ўладарна. – Ты дзе, дзяўчынка?

- Я тут, прынцэса!

Еваз’явілася ў зале не адна. Яна падтрымлівала пад руку Адама, праўда, убачыўшы Іруму, неяк міжволі адсунулася ад яго.

-Ты куды, Ева? – спытаўся Адам устрывожана… тут ён заўважыў Іруму і адразу ж прыняў баксёрскую стойку. – Не падыходзь, папярэджваю!

Папярэджанне было залішнім, бо Ірума пакуль і не думала да яго падыходзіць. Праўда, яна з нейкай нават цікаўнасцю глядзела зараз на маладога фермера… але гэта была, хутчэй, цікаўнасць дзіцяці, якое ўбачыла перад сабой незнаёмую мошку…

-У склеп! – сказала раптам Ірума халодным уладарным тонам. – Да астатніх. Ці не, спачатку здыміадзенне! Верхняе…

-Што?! – не адразу зразумеў Адам. Потым усё ж зразумеў і аж пачырванеў, ці то ад злосці, ці то ад сораму. – Адзенне?! Як бы не так!

Не ўступаючы з маладым фермерам у палеміку, Ірума зрабіла крок наперад. У Свенсана неяк нядобра заныла ў грудзях, ён нават адвярнуўся… але ў гэты час жонка Рыка, сама таго не ведаючы, выратавала небараку Адама.

- Тут яшчэ засталося шмат адзення! – паспешліва прагаварыла яна. – Вось!

-Ну што ж… - Ірума паглядзела на Еву. – Ідзі, пераапраніся! А ты… - апошнія словы зноў прызначаліся Адаму, - марш у склеп! Ці табе дапамагчы?

- Папярэджваю! – малады фермер зноў выставіў перад сабой кулакі. – Я тры гады займаўся боксам! Я нават быў калісьці чэмпіёнам Аграполіса па боксу сярод юніораў у сваёйвагавой катэгорыі!

- Ты – ідыёт! І чэмпіён па ідыятызму Аграполіса ва ўсіх вагавых катэгорыях! – сказаў яму Свенсан стомлена. – Супраць “дзікай кошкі” ты і хвіліны не пратрымаешся!

- Яна – “дзікая кошка”?