Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Цяпер Адам глядзеў на Іруму са страхам і нейкай своеасаблівай павагай. Адчуўшы гэта, Ірума ледзь прыкметна ўсміхнулася. У гэты час Ева, якая паспела ўжо пераапрануцца ў мужчынскае адзенне, зноў падыйшла да Адама, спынілася побач з ім.

-Дазвольце яму застацца са мной, прынцэса? – ледзь чутна прагаварыла яна. – Хоць на нейкі час… - Яна змоўкла, павярнулася да Адама. – Што ж ты маўчыш, Адам?! Папрасі яе, чуеш!

- Дазвольце, прынцэса! – пачаў, было, Адам, але збіўся і таксама змоўк…

Нейкі час Ірума толькі моўчкі глядзела на іх. Потым павярнулася да Свенсана.

-Мы зараз пойдзем да транспартніка. Тут ёсць адзін вялікі… той, на якім сюды даставілі жанчын. Ты з намі?

- А што, у мяне ёсць нейкі выбар? – пытаннем на пытанне адказаў Свенсан.

-Выбар ёсць заўсёды! - сказала Ірума, не зводзячы вачэй са Свенсана. – Таму яшчэ раз пытаюся: ты з намі?

- Я з вамі, - сказаў Свенсан і чамусьці ўздыхнуў.

- Тады пайшлі!

Усе разам, яны выйшлі з дому ў двор…у чароўную рознакаляровую ноч Аграполіса. На пасадачнай пляцоўцы стаяла не менш дзесятка рознакаліберных транспарнікаў, але вялікім з іх быў толькі адзін… да яго і накіравалася зараз Ірума. Спыніўшыся каля кацера, пачала чакаць астатніх.

Былая рабочая жонка фермера Рыка падыйшла да транспартніка апошняй. Спынілася, з нейкай асаблівай увагай аглядзелася вакол. З-за дому да іх нечакана данеслася громападобнае рыканне галодных кароў…

-Хай цябе гэта зараз не хвалюе! – сказала жанчыне Ірума, абдымаючы яе за плечы. – Гэта ўжо не тваё жыццё!

- Яшчэ маё! – з нейкай тугой нават адазвалася жанчына і першай палезла ў кацер.

Упэўніўшыся, што ўсе занялі свае месцы, Ірума села на месца пілота, Свенсану паказала на крэсла побач.Яшчэ імгненне і кацер мякка ўзняўся ў паветра.

- Там Ізіда! – успомніў раптам Свенсан. – Я пакажу шлях!

- Я ведаю шлях, - сказала Ірума. – Я было там перад тым, як… як наведацца сюды…

-Яна ў коме, - Свенсан вінавата ўздыхнуў. – Разумееш, я некалькі разоў спрабаваў вывесці яе з гэтага стану, але…

-Ты ўсё зрабіў правільна! – Ірума ледзь прыкметна ўсміхнулася, плаўна павялічваючы скорасць кацера. – Ты зрабіў для яе ўсё, што мог… менавіта дзякуючы табе яна змагла застацца ў жывых! Дарэчы… вывесці яе з комы самастойна ты б усё роўна не змог, дапамогі табе чакаць не было адкуль…так што…

Яна змоўкла, не закончыўшы фразы.

- Што? – спытаў Свенсан.

- Ты б мог проста пакінуць яе і пайсці. Тым больш, што лічыў мяне загінуўшай…

-Як ты сама змагла застацца ў жывых? – Свенсан паспяшаўся змяніць тэму. – Я думаў, што ты… што цябе…

- Табе было б мяне шкада? – нечакана спыталася Ірума. – Толькі шчыра!

Свенсан нічога не адказаў. Ён працягваў маўчаць нават тады, калі кацер плаўна апусціўся каля кукурузнага поля.

-Пачакай нас тут, - сказала Ірума і, павярнуўшыся да жанчын, дадала: - Мне патрэбна дапамога. Ева… і яшчэ хто-небудзь…

- Можна мне? – нечакана сказаў Адам. – Я не падвяду, праўда!

- Не сумняваюся нават у гэтым!

Калі ў словах Ірумы і была нейкая доля іроніі, Свенсан яе так і не змог адчуць…

Пасля таго, як Адам з Евай прынеслі нерухомую Ізіду і ўладкавалі яе ў хваставой частцы кацера, Ірума зноў ўзняла машыну ў паветра.

- Куды мы зараз? – крыху запознена пацікавіўся Свенсан.

- На поўдзень!

Ірума ўзнімала кацер усё вышэй і вышэй, павялічыўшы пры гэтым скорасць да амальмаксімальнай. Яны несліся над начной планетай, а знізу, пад імі, павольна праплывалі такія знаёмыя Свенсану аграрныя пейзажы: маленькія, нібыта цацачныя, домікі фермераў, вялізныя, да самага небакраю, кукурузныя альбо баваўняныя палі, яблыневыя сады з вінаграднікамі… Адзін раз спрактыкаванае вока былога космадэсантніка заўважыла ўнізе, злева ад іх курса шматпавярховы будынак аднаго з аддзяленняў ФІРМЫ…

- На поўдзень, гэта значыцца – у джунглі? – спытаўся Свенсан.

Замест адказу Ірума толькі кіўнула галавой у знак згоды.

- І што мы будзем рабіць у джунглях?

- Паляваць!

Ірума раптам весела рассмяялася.

- А калі сур’ёзна!

-А калі сур’ёзна… - І сапраўды, стаўшы нечакана сур’ёзнай, Ірума павярнулася ў бок Свенсана. – Скажы, чаму ты пайшоў на гэтую ферму? Што табе там было трэба?

Свенсан адказаў не адразу. Нейкі час ён толькі пацягваў моўчкі разглядваць начную паверхню планеты...

- Разумееш, у фермераў часам бывае самае разнастайнае і самае нечаканае медыцынскае абсталяванне, - прагаварыў ён нарэшце. – Вось я і падумаў: а раптам там знойдзеццаапарат для вывядзення з каматознага стану! Цяпер я разумею ўсю недарэчнасць гэтых маіх спадзяванняў… тым больш, што я ўжо ведаў пра ўсепланетны вышук…