Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

-Яны аб’явілі цябе ва ўсепланетны вышук? – здзівілася Ірума.

- Не мяне! – сказаў Свенсан. – Нас! Нас усіх!

–Я аб гэтым не ведала!

Ірумапамаўчала крыху і дадала:

-Выходзіць, яны так і не паверылі ў тое, што мы загінулі?

- Гэта Холін…

Казаць пра Холіна Свенсану было чамусьці вельмі няпроста… чаму – ён і сам не могзразумець...

-Холін – сур’ёзны праціўнік! – без цені нават іроніі сказала Ірума. – А сур’ёзных праціўнікаў мы паважаем!

-Вось нават як? – Свенсану раптам успомніліся артэфакты… і жахлівае разбурэнне дваццаць дзевятага аддзялення… - Скажы, калі вы захапілі тое аддзяленне, вы ведалі, што артэфактаў там ужо не было?

Ірума зноў усміхнулася. Але не весела, а сумнавата, хутчэй…

-Артэфакты былі ў Холіна, - сказала яна. – Яны і зараз у яго. У тым аддзяленні нампатрэбен быў менавіта “Крот”.

- Я аб гэтым здагадаўся тады, - сказаў Холін. – Крыху запознена, праўда…

- Але ж ты нікому не сказаў аб гэтай сваёй здагадцы, - сказала Ірума. – Чаму?

-Што ж ты не пытаешся аб тым, чаму я крыху пазней дапамог вам выратавацца? – сказаў Свенсан. – А навошта вам быў “Крот”? Што вы шукаеце пад зямлёй?

- Што шукаем? – Ірума паглядзела на Свенсана. – Ну вядома ж, скарб!

- Скарб – гэта артэфакты? –спытаўся Свенсан. – Так?

Ірума нічога не адказала.

- Ты ведаеш, навошта яны патрэбны? – не адставаў Свенсан.

Нічога зноў яму не адказаўшы, Ірума толькі ў чарговы разусміхнулася, ці то Свенсану, ці то нейкім сваім патаемным думкам.

-Не жадаеш казаць – не трэба! – буркнуў Свенсан крыху пакрыўджана. – Скажы тады: тыя артэфакты, што зараз у Холіна… яны вам што, не патрэбны?

- Яшчэ як патрэбны!

Уважліва паглядзеўшы на Іруму, Свенсан заўважыў, што яна ўсё працягвае ўсміхацца…

- Мы зараз ляцім да яго?

- Мы ляцім на поўдзень, - напомніла Ірума. – У джунглі.

-Мы ляцім у джунглі, ведаючы, што Холін і ягоныя артэфакты дзесьці зусім непадалёку? – прагаварыў Свенсан праз зубы. – Калі ў вас… калі ў нас яшчэ, - адразу ж паправіўся ён, -будзе такі выдатны шанц завалодаць імі!

Ірума адказала не адразу. Нейкі час яна толькі моўчкі вяла кацер, і загаварыла толькі тады, калі Свенсан ужо і чакаць перастаў адказу…

-Артэфакты Холіна будуць у нас, - сказала яна. – Ужо сённяшняй ноччу яны будуць у нас…

* * *

Холін прачнуўся нечакана, нібыта ад штуршка. Ён сам не мог зразумець, штояго ўсё ж разбудзіла, бо вакол працягвала панаваць яшчэ глыбокая ноч, і паўзлі, набягаючы адзін на адзін, па белай столі жоўтыя, зялёныя, блакітныя цені і адценні.

Нейкі час Холін моўчкі і ўважліва назіраў за гэтай беспарадкавай зменай колераў над сваёй галавой, потым ён пазяхнуў і раптам успомніў учарашні вечар.

Ён напіўся ўчора… упершыню за шмат гадоў напіўся! І гэта яшчэ не ўсё!

Ён напіўся учора разам са сваёй рабочай жонкай, што катэгарычна забаранялася Правіламі эксплуатацыі рабочых жонак. А потым… потым яны правялі разам цудоўную ноч… у Холіна ніколі яшчэ не было такой ночы з жанчынай… і чамусьці яму здалосяўчора, што побач з ім ляжыць не рабочая жонка са сваім убогім,абмежаваным гіпнакадыроўкай інтэлектам, а самая звычайная жанчына… дакладней, незвычайная жанчына: абаяльная, загадкавая… і, таму пэўна, яшчэ больш жаданая…

“Гэта, пэўна, ад віна? – падумалася Холіну. – Не трэба было так шмат піць… тым больш, паіць жонку… Дарэчы, а дзе ж яна зараз?”

У ложку, побач з Холінам нікога не было, але, памацаўшы рукой тое месца, дзе павінна была ляжаць рабочая жонка, Холін адчуў пад рукой праемную цеплыню. Значыцца, жонка ягоная ўстала з ложка ўсяго некалькі хвілін таму, і, пэўна, якраз гэта і разбудзіла Холіна сярод ночы. Што ж, мала куды магла пайсці ноччу жанчына, асабліва пасля такой вечаровай дозы спіртнога…

Холін адчуў раптам, што і самому яму няблага было б наведаць тое ж самае месца. Ён устаў, накінуў сабе на плечы халат, засунуў босыя ногі ў пантофлі і спешным парадкам рушыў у калідор. І раптам спыніўся, нібыта аслупянелы.

У ягоным кабінеце чамусьці гарэла святло.

Нікога чужога ў кватэры быць не магло, бо ўваходныя дзверы запіраліся ноччу на кодавы замок і ніхто, акрамя самога Холіна, не змог бы іх адчыніць. Праз вокны ў кватэру таксама ніхто не здолеў бы патрапіць: па-першае, таму што знаходзілася гэтая самая кватэра аж на дзесятым паверсе, па-другое, усе вокны ў ёй практычна не адчыняліся, а выбіць звыштрывалае аконнае шкло было магчыма толькі тэарэтычна…

І ўсё ж у кабінеце Холіна хтосьці знаходзіўся зараз, і гэтым “хтосьці” магла быць толькі ягоная рабочая жонка…