Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

У гэты час дзверы пакойчыка самі шырока расчыніліся і нейчая цёмная, непраўдападобнашырокая чалавечая фігура з’явілася раптам у асветленай дзвярной выемцы. Кароткі, амаль няўлоўны для вока ўзмах рукі… і Адам нібы падкошаны ўпаў на падлогу. Шырокая фігура зрабіла яшчэ адзін крок… потым у пакоі асляпляльна ўспыхнула святло… і Свенсан зразумеў, што перад ім жанчына ў дэсантным скафандры, але без шлема…

У першае імгненне яму здалося, што гэта Ізіда. Але ж яна ў коме… няўжо за гэтыя некалькі гадзін яе стан паспеў так палепшыцца?

І тут Свенсан зразумеў, што перад ім не Ізіда. Гэта была…

- Ты?! – не верачы сваім вачам, прашаптаў Свенсан. – Жывая?!

Нічога яму не адказаўшы, жанчына падыйшла да Свенсана ўшчыльную, нахілілася… і праз адно кароткае імгненне той зразумеў, што лоўчай сеткі на ім ужо няма…

Цудоўная рэч, гэты дэсантны скафандр! Якое мноства самых разнастайных прыстасаванняў у яго ўманціраванае!

- Як ты? – спыталася жанчына, дапамагаючы Свенсану ўстаць на ногі. – Ісці можаш?

Не адказваючы, Свенсан толькі моўчкі кіўнуў галавой, уважліва азіраючыся па баках.

Фермер Адам нерухома ляжаў на падлозе каля ўваходу. Арфістка з “вясёлага дому”, якую ён назваў Евай, спалохана забілася ў куток і з жахам глядзела цяпер адтуль на жанчыну ў дэсантным скафандры.

-Усё ў парадку! – нечакана мяккім голасам прагаварыла жанчына, падыходзячы да Евы і нахіляючыся над ёй. – Я – Ірума, прынцэса “дзікіх кошак”. Спадзяюся, мы станем сяброўкамі!

“Ірума! – падумалася Свенсану. – Дык вось якое яе сапраўднае імя! Ірума! Прынцэса “дзікіх кошак”… “

-Я дам табе новае імя, замест згубленага!

- У мяне ўжо ёсць новае імя! – сказала арфістка ціха. - Я – Ева!

- Ева?

Уважліва і з нейкім нават здзіўленнем Ірума паглядзела на сваю субяседніцу.

-Ты хочаш стаць “дзікай кошкай”, Ева?

- Не ведаю!

Ева павольна ўзнялася з падлогі, падыйшла да нерухомага Адама, павольна апусцілася каля яго на калені.

- Адам! Ты жывы, Адам?

Нейкі час яна прагна ўглядвалася ў твар маладога фермеры, нібыта спрабуючы адшукаць там хоць якія прыкметы жыцця, потым з адчаем павярнулася да “дзікай кошкі”, якая стаяла побач і з халоднай абыякавасцю за ўсім назірала.

- Ты забіла яго, Ірума!

Яна так спакойна прагаварыла гэтае імя, якое пачула ўпершыню ў жыцці… а Свенсан, з нейкім недаўменнем нават, уцяміў, што яму вельмі не хочацца называць гэтую жанчыну Ірумай. Лепш ужо тады– прынцэсай…

-Называй мяне лепш прынцэсай, Ева, - сказала Ірума. –Ва ўсялякім разе, пакуль мы не пазнаёмімся бліжэй… Дамовіліся?

- Дамовіліся, - прашаптала Ева. – Навошта ты забіла яго, прынцэса?!

“І ўсё ж я буду называць яе проста Ірумай! – нечакана змяніў свой пункт гледжання Свенсан. – Прынцэса… яшчэ чаго не хапала!”

-Табе яго шкада? – абыякава, без усялякай нават цікаўнасці спыталася Ірума. – Шкадамужчыну?

Ева нічога не адказала, замест яе адказаў Свенсан.

-Гэты мужчына адносіўся да яе з вялікай пяшчотай і разуменнем… а яшчэ ён так жадаў дапамагчы мне…

- Я гэтага не ведала!

З той жа абыякавасцю Ірума паглядзела на нерухомае цела маладога фермера ля сваіх ног.

- Ён хутка ачуняе.А нам час рухацца. Ідзем!

Яна выйшла першай, і Свенсан паслухмяна рушыў следам.

У зале, дзе зусім нядаўна ішла вясёлая гулянка, зараз было пуста. Толькі жанчыны-арфісткі спалохана ціснуліся каля сцяны, спрабуючы хоць неяк нацягнуць на сябе тыя запэцканыя лахманы, якія засталіся зараз ад іх, некалі беласнежных хітонаў. Стол быў павалены набок, рэшткі розных страў валяліся па ўсёй падлозе. А ў адным месцы на падлозе мелася яшчэ івялікая чырвоная пляма, падазронна нагадваючая кроў…

- Дзе яны ўсе? – спытаўся Свенсан, адчуваючы раптам, як раптам перасохла ў роце, як нейкі цягучы непрыемны халадок паступова запаўняе грудзі. – Можа, табе не было неабходнасці забіваць іх усіх… яны ж ні ў чым асаблівым не вінаватыя…звычайныя фермеры…

У гэты час у пакоі з’явілася яшчэ адна жанчына, у якой Свенсан з цяжкасцю пазнаў рабочуюжонку Рыка. Яна нібыта стала маладзейшай гадоў на пятнаццаць… што ж так магло змяніць яе знешнасць усяго за некалькі гадзін?

Можа, тое, што яна ішла зараз, высока ўзняўшы галаву? Ці адсутнасць хоць нейкіх прыкмет страху і прыгнечанасці, якія раней ніколі не пакідалі яе твару?

У руках жонкі Рыка(былой жонкі Рыка?) меўся зараз вялікі скрутак разнастайнагамужчынскага адзення, які яна і вываліла на падлогу прама каля ног спалоханных арфістак.