Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

-Хто тут? – уздымаючы галаву ад ложка, трывожным шэптам спытаў фермер, цяжка, з прысвістам дыхаючы. Потым ён змог разглядзець Свенсана на падлозе і дадаў, ужо больш спакойным тонам: . – А, гэта ты?!

-Паслухай! - праз сціснутыя зубы прагаварыў Свенсан, марна спрабуючы ўстрымацца, каб не застагнаць зноў. – Дапамажы, а?!

- Нельга! – буркнуў фермер , і Свенсан яго, нарэшце, пазнаў. Гэта быў ні хто іншы, як Кардзі. – Каб ты зноў мне кулаком па вуху!

- Прабач!

Боль стаў ужо такім нясцерпным, што Свенсан, не вытрымаўшы, зноў застагнаў.

- Слухай, Кардзі!

- Ну,што табе яшчэ?

–Скажы, каб крыху аслабілі сетку! Здохну… кукіш вам тады будзе, а не ўзнагарода!

Нейкі час Кардзі маўчаў, нібыта абдумваючы сітуацыю. Жанчына пад ім слаба заварушылася.

-Ляжы! – рыкнуў на яефермер, потым, зноў павярнуўшы галаву ў бок Свенсана, прабурчэў праз зубы: – Мне твая ўзнагарода да аднаго месца! Зразумеў?

Ён зноў наваліўся на жанчыну… але раптам брудна вылаяўся і з усяго размаху ўдарыў яе па шчацэ.

- Ляжыць, як бервяно! А ну, пайшла адсюль, дрэнь!

Тонкая жаночая фігурка нячутна выслізнула ў дзверы, Кардзі, згробшы сваё адзенне, панура падаўся следам за ёй.

-Што, зноў не атрымалася? – з нейкім помслівым зларадствам кінуў яму ў спіну Свенсан.

Але Кардзі, ці то не пачуў яго, ці то зрабіў выгляд, што не пачуў. Ва ўсялякім разе ён нават не азірнуўся. Проста выйшаў з пакоя і шчыльны прычыніў за сабой дзверы, так шчыльна, што нават вузкая палоска святла знікла…

А лоўчая сетка ўсё сціскала і сціскала Свенсана ў смяротных сваіх абдоймах. Ён ужо не адчуваў ні рук, ні ног… галаву ягоную завярнула ўбок так, што, здавалася, яшчэ крыху і не вытрымаюць шыйныя пазванкі. Свенсан зноў застагнаў, спачатку ціха, а потым і ў поўны голас.Ён разумеў, што можа памерці… і ён жадаў зараз памерці ці хаця бстраціць прытомнасць… толькі б пазбавіцца ад жудаснага гэтага болю. Свенсан разумеў цяпер, чаму ад моцнага болю людзі вар’яцеюць… ён сам быў зараз на мяжы вар’яцтва… і, то правальваючыся ў нейкае выратавальнаепаўзабыццё, то зноў вяртаючыся ў жудасную рэчаіснасць, Свенсан адчуваў, што паступова страчвае розум, што яшчэ крыху і ён страціць яго канчаткова…

А потым боль некуды знік, саступіўшы месца прыемнай прахалодзе ва ўсім целе. І Свенсан зноў адчуў рукі і нават змог крыху паварушыць пальцамі.

Можа, сетку з яго ўсё ж знялі?

Свенсан паспрабаваў прыўзняцца і зразумеў, што лоўчая сетка па-ранейшаму моцна трымае яго. Але чаму тады няма болю?

- Ну, як ты?

Расплюшчыўшы вочы. Свенсан нейкі час моўчкі глядзеў на чалавека, які над ім схіліўся.

-Ты – Адам? – ціха, аднымі вуснамі прашаптаў ён, пазнаўшы, нарэшце, маладога фермера. – Што ты тут робіш?

- Табе дапамагаю.

-Дапамагаеш? – Свенсан зноў заплюшчыў вочы, паляжаў так крыху, чакаючы нязбежнага вяртання болю, аде боль так і не вярнуўся. – Ты можаш зняць сетку?

-Я спрабаваў, - неяк вінавата адазваўся малады фермер. – Але ж для гэтага патрэбна спецыяльнае прыстасаванне, а я яго нідзе пакуль не знайшоў…

Пачуліся яшчэ нечыя асцярожныя крокі. Свенсан зноў расплюшчыў вочы і ўбачыў побач з Адамам жанчыну. На ёй была чамусьці не белая хламіда арфісткі, а нейкая доўгая і шырокая мужчынская кашуля… у руцэ жанчына трымала вядро. Потым яна крыху нахіліла вядро і Свенсан раптам адчуў, як на ягонае змучанае цела тонкім прыемным струменьчыкам ліецца вада…

-Не ўсю адразу, Ева, - сказаў Адам ціха. – Вось так, паступова… І каб на ўсяго хапіла…

Толькі цяпер Свенсан зразумеў, чаму знік боль. Сетка сцягваецца, калі высыхае, а зараз яна больш чым вільготная. Праўда, вызваліцца нават з вільготнай сеткі ўсё роўна немагчыма без спецыяльнага прыстасавання…

-Прынясі яшчэ вады, Ева, - сказаў Адам. – Толькі асцярожна… глядзі, каб цябе не заўважылі.

Жанчына ўзяла парожняе вядро і моўчкі накіравалася да дзвярэй.

- Калі ўсё ж заўважаць, скажы, што гэта для мяне! – крыкнуў ёй услед малады фермер. – Каб астыць адлюбоўных баталій!

- Чаму ты называеш яе Евай? – спытаў Свенсан. – Хіба гэта яе імя?

- Не ведаю! – фермер паціснуў плячамі. – Я – Адам… ну а яна… няхай яна тады будзе Евай.А што, гучыць? Слухай, -прашаптаў ён, амаль ушчыльную прысунуўшыся да твару Свенсана, - яны дазволяць мне ўзяць яе сабе? За грошы, зразумела… Як лічыш, яны мне яе прададуць?

Свенсан нічога не адказаў.

-Сапраўды, што гэта я… - прамовіў Адам амаль вінавата. – У цябе столькі сваіхпраблем, а я…Ты выбачай, што нічым не змог пакуль табе дапамагчы. Толькі зрабіць так, каб не балела…