Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Свенсана скруцілі так, што ён не мог нават варухнуцца. Было балюча нават зараз, а што будзе потым, калі лоўчая сетка пачне паступова сціскацца. Яна проста задушыць сваю ахвяру… што ж, магчыма, гэта і будзе найлепшым варыянтам у дадзеным канкрэтным выпадку…

Усё гэта так, толькі вось што стане тады з Ізідай, якая засталася адна на самым ускрайку кукурузнага поля ў даволі ненадзейным сховішчы. І зараз яна зусім бездапаможная… да таго ж у любы момант яе могуць выявіць там…

-Нясіце яго ў кацер! – радасна кіраваў канферансье. – А вы… - гэта ўжо датычыла жанчын… -таксама збірайцеся! Зараз адпраўляемся! Чакайце, ды вы ж не ўсе! Дзе яшчэ адна?

-Яна там,з Адамам, - падаў голас хтосьці з фермераў. – А што гэта вы збіраецеся рабіць?

-Мы ад’язжаем, - патлумачыў канферансье. – Хто-небудзь паклічце сюды гэтага вашага Адама…

- Э, не!

Рык, распіхваючы гасцей, рашуча выбраўся наперад.

-Мы заказалі гэтых жанчын на дванаццаць гадзін, хіба не так?! – спытаўся ён у канферансье. – А пакуль і шасці гадзін яшчэ не прайшло!

Астатнія фермеры дружна загулі ў знак згоды.

-Ану, расхоплівай жанчын! – скіраваў Рык. – Каму якая больш падабаецца! І за стол усе разам!

- Чакайце, гэтага нельга!

Але яго ўжо ніхто не слухаў.

- Жонка, віна! – роў Рык, грукаючы кулаком па стале. – І як мага больш!

- Вы ж ім толькі шмат не налівайце! – марна надрываўся наглядчык. – Ім нельга шмат!

-Можна! Сёння ўсё можна! – Рык усё стукаў і стукаў па стале пудовым кулаком, ды так, што нават талеркі падскоквалі. – Мы яго затрымалі, так?

- Так, затрымалі! Крымінальны злачынец… а мы яго…

- За гэта трэба выпіць?

- Чакайце, а ўзнагарода? – успомніў раптам хтосьці. – Нам семьдзесят пяць працэнтаў!

- Пяцьдзесят! – піскнуў наглядчык, але яго па-ранейшаму ніхто не слухаў.

- Семьдзесят пяць працэнтаў ад дзесяці тысяч – гэта… колькі ж гэта будзе?

- Многа будзе! На ўсіх хопіць!

- А чаму семьдзесят пяць! Хіба гэты недамерак нам хоць чымсьцідапамог?

-Правільна, мы самі яго схапілі! Значыцца, нам - усе сто! Мы самі яго адвязем куды трэба!

-Чакайце, мы ж не так дамаўляліся! – спрабаваў засяродзіць на сябе ўвагу наглядчык, і зноў без усялякага выніку.

- Жанчыны… дзе жанчыны! Давай іх да нас!

– І сцягніце з іх гэтыя хламіды, яны толькі выгляд псуюць! Жанчына павінна быць без нічога, правільна?!

-Не трэба, вы параздзіраеце на іх адзенне!- адчайна закрычаў наглядчык. – Адзенне… яно ж грошы каштуе!

- Адзенне? Ды хіба ж гэта адзенне!

- І што нам грошы? У нас дзесяць тысяч, правільна?!

- Не дзесяць, а пяць! Мы ж з вамі дамовіліся!

- Ды пайшоў бы ты са сваёй дамовай!

- А ў мяне ідэя! Няхай жанчыны самі распранаюцца!

- Правільна, няхай самі! І пад музыку каб… Чаму не грае музыка?

- Дык вы ж самі пажадалі, каб яны з вамі… за сталы…

- Хай граюць! Распранаюцца і граюць! А мы пакуль будзем піць…

- І ім нальем! Так?

- Нальем, не шкада! Хай толькі хутчэй распранаюцца!

- А вось і наш Адам! Адам, як ты?

- Ідзі да стала, Адам! Выпі са мной!

- Адам, выпі з Кардзі! Ён жадае з табой памірыцца!

- Адам, у што гэта ты апрануў сваю жанчыну? Навошта?

- Сапраўды, Адам… Мы тут іх распранаем, а ты – наадварот? Чаму яна - не як усе?

- Правільна! Няхай зноў распранаецца!

- І танцуе! Яна ж так прыгожа танцуе!

- Ды не налівайце ж вы ім так шмат, прашу вас!

І тут Свенсан згубіў прытомнасць. Неяк рэзка і адразу… так, нібыта паляцеў раптам кудысці ўніз, у чорную халодную бездань…

* * *

Ачуняў Свенсан ад болю. Боль быў ва ўсім целе, пякучы, невыносны, і, успомніўшы ўсё, што адбылося перад гэтым, Свенсан зразумеў, што боль гэты прычыняе яму лоўчая сетка. Якраз зараз яна і пачала паступова сціскацца…

Расплюшчыўшы вочы, Свенсан не адразу і ўцяміў, дзе ж ён зараз знаходзіцца. Вакол было цёмна, але збоку, праз вузкую шчыліну ў дзвярах прасочвалася крыху святла. Таму тое сёе вакол можна было разглядзець.

Ён ляжыў на падлозе, ля самай сцяны, а насупраць, ля другой сцяны стаяла невысокаяканапа, на якой хтосьці зараз п’яна соп і варочаўся. Наогул, пакойчык і сам па сабе быў даволі невялікім.Апрач канапы, у ім не мелася больш аніякай мэблі…калі не лічыць за мэблю маленькую тумбу з нейкім цёмным скруткам зверху. Хутчэй за ўсё, гэта было адзенне таго, хто так грузна і п’яна варочаўся зараз на канапе.

Вочы Свенсана крыху прызвычаіліся да цемры, ды і боль як быццам часова адступіў кудысьці, стаўшы зараз не такім моцным і пякучым …таму Свенсан змог разглядзець, што на канапе ляжаць і валтузяцца двое. Хтосьці з гасцей Рыка (у цемры Свенсан так і не змог яго распазнаць) спрабаваў там авалодаць жанчынай-арфісткай, але пакуль што анічога, здаецца, у яго не атрымлівалася. Потым Свенсану стала не да гэтых двух, боль зноў вярнуўся, ды й такі моцны, што Свенсан, як не стрымліваўся, усё ж не змог утрымацца ад стогну…