Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

-Ты што? –Холін забыўся пра ўсё, нават пра “дзікую кошку” за спіной… зараз ён глядзеў на жонку і толькі на яе. – Ты што… усё разумееш? Я маю на ўвазе, у цябе ўжо няма гіпнаблакіроўкі?

-Няма! – сказала жонка… яна таксама глядзела зараз на свайго мужа… ці, хутчэй, на былога свайго мужа… - Марганазняла мне яе! І не зараз, як ты, магчыма, думаеш. Яна зняла мне блакіроўку яшчэ тады, у час свайго нападу на аддзяленне…

-Пачакай, дык ты… - ашаломлены і разгублены, Холін зноў апусціўся ў крэсла, - дык ты, значыцца, увесь гэты час прыкідвалася?А гэтай ноччу… а я падумаў, было, што мне гэта падалося…

Замест адказу жанчына толькі ўсміхнулася… і ўсмешка яе была такой прыцягальнай, такой чароўнай, што Холіна нават у пот кінула. Ён зразумеў раптам, што кахае гэтую жанчыну, даўно кахае… нават тады кахаў ужо, калі яна была яшчэ звычайнай рабочай жонкай… і тады, калі яна так артыстычна прыкідвалася рабочай жонкай… а яшчэ больш ён кахае яе зараз, пасля гэтай непаўторнай ночы… калі зразумеў нарэшце, што ж яна для яго значыць…

-Гэтай ноччу табе, пэўна, было вельмі непрыемна прыкідвацца рабочай жонкай? – сказаў ён без усялякай злосці, але з горыччу. – Прабач!

-Нічога ты не разумееш! – ледзь чутна прагаварыла жонка, і нечакана дадала: – Гэта ты мяне прабач!

-Ну ўсё, хопіць! – Маргана неяк нечакана хутка апынулася каля стала. – У нас мала часу. – Яна зірнула на Холіна, і ў гэтым яе халодным, бязлітасным позірку Холін прачытаў раптам сваю будучыню… дакладней, адзін з яе магчымых варыянтаў…- Гэтамужчына, ніжэйшая істота…і не трэба прасіць у яго прабачэння!

- Ну, зразумела ж! – Холін уздыхнуў. – Скажы, Маргана, свайго былога мужа ты захапіла з сабой пасля нападу на аддзялення дзеля чаго? Куды прасцей было б проста забіць яго на месцы. Як астатніх. Але ж ён быў патрэбны табе для абраду ачышчэння! Спадзяюся, ён не вельмі доўга пакутваў?

Нейкі час Маргана моўчкі глядзела на Холіна ўсё тым жа халодным бязлітасным позіркам

-Калі б ты ведаў, як мне хочацца забіць цябе зараз! – прагаварыла, а, дакладней, працадзіла яна, нарэшце, праз зубы. – Вось цябе б я сапраўды забівала доўга і пакутліва!

-Я ў гэтым нават не сумняваюся! – сказаў Холін падкрэслена спакойна. – Але ж ты не заб’еш мяне, як бы гэтага табе не хацелася. Пытанне – чаму?

- Не таму, што твая былая жонка прасіла мяне аб гэтым!

-А яна прасіла? – Холін павярнуўся да сваёй жонкі. – Ты што, і сапраўды прасіла яе не забіваць мяне?

Жонка нічога не адказала, але Холін раптам разглядзеў, як дрыжаць яе вусны…

Вусны, якія з такой асалодай ён цалаваў сённяшняй ноччу…

-Я акажу табе сёння літасць таму толькі, - працягвала між тым Маргана, - што прынцэса чамусьці катэгарычна забараніла мне забіваць цябе! Перад тым, як адправіць мяне сюды, яна некалькі разоў паўтарыла гэтую забарону. Чаму – не ведаю! Магчыма, ты сам ведаеш прычыну…

-Не больш, чым ты, - сказаў Холін. – Але, тым не менш, гэта прыемна чуць! Прынцэса… і клапоціцца пра мяне… гэта вельмі прыемна…

-Яшчэ б не прыемна! – фыркнула Маргана. - А тое, што прынцэса Ірума ўсё ж засталася жывая, хоць ты так жадаў яе смерці…гэта табе таксама прыемна чуць?

- Ірума? – паўтарыў Холін і голас ягоны раптам задрыжаў. – Яе завуць Ірума?

-Ірума! – Маргана неяк здзіўлена паглядзела на Холіна. – Ты так прагнуў забіць яе ды не змог…Яна жывая, хоць табе гэта, пэўна ж, вельмі непрыемна!

-Ты не паверыш, - павольна, усё яшчэ думаючы аб нечым сваім, прагаварыў Холін, - але мне вельмі прыемна, што прынцэса Ірума засталася ў жывых!

-Ну яшчэ б! – Маргана зноў фыркнула. – Каб не яе загад, ты б ужо даўно быў нябожчыкам!

Выцягнушы з шуфлядкі тонкую баваўняную сумку, Маргана пачала зграбаць туды артэфакты. Холін з даволі абыякавым выглядам назіраў за гэтымі яе дзеяннямі, але, калі Маргана, загрузіўшы ўсе артэфакты ў сумку, на імгненне паклала яе на стол, Холін нечакана схапіў сумку і кінуў яе ў адчынены сейф, адначасова з гэтым звонка пляснуўшы ў далоні. Сейф з металічным лязгатам зачыніўся.

- І што цяпер?– спытаўся Холін, падыходзячы да сейфа і засланяючы яго сабой.

-Не чапай яго! Я сама ведаю, як адчыніць сейф… я адчыню яго зараз! – амаль умольна прагаварыла жонка Холіна, звяртаючыся да Марганы. Потым яна падыйшла да мужа… на нейкае кароткае імгненне іх погляды сустрэліся –Адыйдзі!Я цябе вельмі прашу!

- Навошта? – сказаў Холін. – Забіць мяне яна не можа, так што…

-Яна можа цябе пакалечыць! І моцна! На гэта забароны не было! Толькі на забойства…