Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Ты бачыш тут штосьці асаблівае? – спыталася яна ў Сарджэна, нават не гледзячы ў ягоны бок. – Калі бачыш – то што?

Сарджэн уважліва прыглядзеўся да неафарбаванага кавалка сцяны перад сабой.

- Тут нейкая выемка, - прашаптаў ён. – І яна… яна нібыта зацягнута шэрым туманам… вельмі шчыльным…

- Працягні руку і дакраніся да гэтага тумана! – працягвала кіраваць прынцэса. – Проста дакраніся!

-Пачакай! – крыкнула раптам Мэры (Сарджэн і не заўважыў, калі яна паспела падыйсці). – Пачакай!

Яна падыйшла яшчэбліжэй і, спыніўшыся побач з Нікаля, нечакана ўзяла яго за руку.

- Цяпер можна, - сказала яна. –Можаш пачынаць!

Але Нікаля спачатку паспрабаваў вызваліць руку.Безпаспяхова.

- Я не буду нават спрабаваць, пакуль ты не адыйдзеш, - сказаў ён. – Адпусці руку.

- І не падумаю! – сказала Мэры і яшчэ мацней сціснула руку Сарджэна.

-Не рабі глупстваў, Маргана!- сказала прынцэса. – Гэта можа быць небяспечна для цябе!

- А для яго?! – спыталася Мэры з нейкім нават выклікам.

- Для яго таксама!

- Тады навошта ты прымушаеш яго рабіць гэта?

-Я прымушаю яго рабіць тое, што патрэбна зараз Барсуму! – сказала, як адрэзала прынцэса. – А ты мне перашкаджаеш … не магу зразумець, чаму!

-А чаму ты вырашыла, што лепш за ўсіх ведаеш, што патрэбна і што непатрэбна Барсуму? – спыталася раптам Мэры такім тонам, што ў Сарджэна нават мурашкі па спіне пабеглі. – Толькі таму, што ты прынцэса, так?!

Прынцэса на гэта нічога не адказала, і нейкі час абедзьве жанчыны толькі моўчкі глядзелі адна на адну. Сарджэну, які стаяў якраз паміж імі, было даволі няўтульна, але што ж рабіць… Мэры па-ранейшаму моцна трымала яго за руку і адпускаць яе, па ўсяму бачна, нават не збіралася…

-Я бачу, Маргана, што твае адносіны з гэтым фермерамзайшлі даволі далёка! - сказала прынцэса холадна. – Ты не знаходзіш?

-Не знаходжу! - Мэры падкрэслена пяшчотна правяла далонню па даўно няголенай шчацэ мужа. – Мае адносіны з гэтым фермерам - гэта мая асабістая справа, Ірума! І толькі мая!

- Вось нават як?!

- Менавіта так! Ты што робіш, крэтын?!

Апошнія словы, вядома ж, прызначаліся для Сарджэна, бо ён, выкарыстаўшы гэтую кароткую перапалку “дзікіх кошак”, паспеў выхапіць руку і хуценька тыцнуў ёю ўшэры туман перад сабой… ірука ягоная лёгка прайшла праз падманную гэтую шэрасць… і адразу ж шэрая завеса знікла, як быццам яе і не было, а на тым месцы заблішчэла, заміргала мноства рознакаляровых агеньчыкаў…

- Пульт! – крыху расчараванапрагаварыла прынцэса ( яна ж – Ірума). – Зноўпульт! Ты бачыш яго, Маргана?

Мэры нічога не адказала.

- Толькі ён нейкі дзіўны. Не такі, як астатнія…

Мэры зноў нічога не адказала. Яна глядзела на Сарджэна… дзіўна неяк глялзела….

- Усё ў парадку, Мэры! – хуценька прагаварыўСарджэн. – Я жывы! Калі жадаеш – можаш даць мне яшчэ адну аплявуху!

- А ведаеш, Маргана… - як ні ў чым не бывала сказалаІрума, - з гэтага пульту нам будзе куды зручней кіраваць!

Мэры і на гэты раз прамаўчала… за яе нечакана адказаў Сарджэн.

-Гэта не зусім пульт… - Ён памаўчаў крыху і дадаў: - Дакладней, гэта і не пульт зусім…

- Не пульт? – здзіўлена прагаварыла Мэры. – А што ж гэта тады?

-Стоп! – Ірума ўзняла руку. – Пытанне першае: адкуль ты, наогул, ведаеш пра пульты? Пытанне другое: з чаго ты ўзяў, што гэта не пульт? Ну а тваё пытанне, Маргана… - яна кінула хуткі позірк на Мэры, - яно ўжо будзе трэцім па ліку…

Чакаючы адказаў на свае пытанні, Ірума глядзела на Сарджэна ўважліва і з нейкім нават падазрэннем. Мэры таксама ўважліва глядзела на былога мужа і таксама, здаецца, чакала ягоных тлумачэнняў…

-Я не ведаю, - сказаў Сарджэн ціха і неяк нават вінавата. – Дакладней, не ведаў нічога, пакуль не зрабіў вось гэтага…

Ён зноў працягнуў руку ў бок рознакаляровых агеньчыкаў у выемцы сцяны… асцярожна да іх дакрануўся.

-Гэта нейкая інфармацыйная база… - прагаварыў ён пасля нядоўгага маўчання. – І яна дае інфармацыю. Зараз я ведаю ўжо, як адчыняць парталы пры дапамозе…

- Хопіць! - нечакана закрычала на Сарджэна Ірума. – Адыйдзі адтуль!

Адразу ж адхапіўшы руку, Нікаля з нейкім нават недаўменнем паглядзеў на Іруму. Ён проста хацеў растлумачыць гэтай прынцэсе, тое, што зразумеў сам… проста адказаць на яе пытанні…

-Усё ў парадку! – прашаптала Мэры на вуха Нікаля. Потым яна асцярожна правяла пальцамі па ягонай руцэ і дадала гэтак жа ціха: - Пакуль я побач – нічога не бойся!

“А я і не баюся!” – хацеў, было, запярэчыць ёй Сарджэн, але зразумеў раптам, што ён…і сапраўды не баіцца. Нікога і нічога!Тым больш – у гэтай зале! Таму ённічога не адказаў і толькі моўчкі пачаў назіраць за тым, як Ірума сама асцярожна працягнула руку да сцяны....