Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Атака! – загадаў Холін, зноў нахіляючыся да пульта. – Масіраваная атака!

Атака дэсантнікаў – гэта заўсёды захапляючае відовішча, асабліва масіраваная атака. Вось і зараз на абзорных экранах было відаць, як спрытна выслізгваюць з люкаў кожнай са шлюбак дэсантнікі ў скафандрах, адзін за адным…Як яны прама ў паветры групуюцца ў баявыя падраздзяленні… як гэтыя падраздзяленні потым пачынаюць хуткае зніжэнне… усё бліжэй і бліжэй да нябачнай гэтай перашкоды…

Зарады плазмераў гэтая перашкода затрымала, ракеты прайшлі праз яе, нават не заўважыўшы, але чамусьці ні адна з іх потым не спрацавала. А што будзе з дэсантнікамі?

“А раптам гэты нябачны бар’ер неяк затрымае і іх? – запознена падумалася Холіну. – Ці проста заб’е іх усіх у самы момант пераходу! Чаму я аб гэтым не падумаў загаддзя?”

Ён ужо хацеў аддаць дэсантнікам загад спыніць атаку, але яны і самі прыпыніліся ў паветры, на самай мяжы з бар’ерам. Дарэчы, прыглядзеўшыся паўважлівей, бар’ер гэты можна было заўважыць нават няўзброенным вокам: у тым месцы, дзе ён праходзіў, іскрылася і пералівалася штосьці, вельмі нагадваючае вялізны мыльны пухір.

Дэсантнікам, пэўна, прыйшла ў галаву тая ж думка, што і Холіну, таму яны і не спяшаліся рызыкаваць. Але вось хтосьці з дэсантнікаў, па ўласнай ініцыятыве альбо па загаду, усё ж вырашыў рызыкнуць. Імкліва зніжаючыся, ён прайшоў праз бар’ер, зноў прыпыніўся ў паветры і зрабіў астатнім нейкі знак рукой.

Здаецца, гэты незразумелы бар’ер на людзей усё ж ніякне дзейнічаў… і, зразумеўшы гэта, дэсантнікі кінуліся ўніз. Вось яны ўжо па той бок бар’ера, вось да зямлі засталося ўсяго толькі каля двух дзесяткаў метраў…

І ў гэты час, насустрач ім, з зямлі ірванулі ў неба, не дзесяткі нават, сотні жанчын у чорных бліскучых камбінізонах…

“Дзікія кошкі” Барсума сустрэліся нарэшце з элітай космадэсантных войск ФІРМЫ ў смяротнай бітве…

-Гэтага не можа быць! – пранізліва ўскрыкнуў прама над вухам Холіна Зіберт. – Адкуль яны маглі ўзяцца тут, ды яшчэ ў такой колькасці? Ні адзін чужы зоркалёт нават не набліжаўся да планеты за апошнія некалькі месяцаў!

У Холіна мелася сваё меркаванне на гэты кошт, але тлумачыць яго Зіберту не хацелася. І, наогул, надзвычайным і паўнамоцным рэзідэнтам ФІРМЫ на Аграполісе авалодала раптам нейкая незразумелая апатыя. Ён ужо разумеў, што поўнасцю прайграў гэтыю партыю, што, нягледзячы на прыблізна роўныя суадносіны сіл у паветры, перамога будзе не за дэсантнікамі…

Гэта і сапраўды было так. Хуткасць руху “дзікіх кошак” была амаль удвая вышэйшай, чым мог развіць дэсантны скафандр… а пра манеўранасць і казаць не было чаго. За кошт чаго трымаліся ў паветры гэтыя жанчыны ў тонкіх сваіх камбінезонах… гэтага Холін так і не змог зразумець. Магчыма, уся справа была ў шырокіх паясах… а ўрэшце рэшт, у “кошак” заўсёды меліся свае баявыя сакрэты…

Цяпер гэта ўжо быў не бой, а бойня. Нерухомыя целы космадэсантнікаў валіліся ўніз раз за разам… але, колькі Холін не ўглядваўся, ён так і не змог заўважыць, ці звалілася ўніз хоць адна з чорных і бліскучых жаночых фігурак.

Яны выглядалі так прывабна на адлегласці, гэтыя зграбныя бліскучыя фігуркі…

-Чаму яныне выкарыстоўваюць плазмеры?! – закрычаў Зіберт, зноў нахіляючыся над мікрафонам, і ў голасе свайго начальніка бяспекі і былога космадэсантніка Холін адчуў не трывогу нават, а самую сапраўдную паніку. – Выкарыстоўвайце плазмеры, чорт бы вас пабраў! Што? Не працуюць?! А, чорт!

У гэты час шлюбка нечакана задрыжала і пачала раптам зніжацца сама па сабе.

- Куды ты?! – зароў Зіберт, звяртаючыся да пілота. – Утрымлівай шлюбку ты, ідыёт!

- Я не магу! – закрычаў у адказ пілот. – Яна… яна мне не падпарадкоўваецца!

- Што?!

Адштурхнуўшы пілота ўбок, Зіберт заняў ягонае месца.

-Адыходзім! – аддаў ён загад на ўсе шлюбкі. – Зараз жа адыходзім! Разварочвайце шлюбкі!

-А яны? – разгублена прагаварыў пілот, не зводзячы вачэй з экрана. – Яны ж усе загінуць!

- А ты хочаш, каб і мы загінулі разам з імі!Ды што гэта з ёй?!

Нягледзячы на ўсе ягоныя намаганні, шлюбка працягвала зніжацца. Астатнія шлюбкі таксама хутка гублялі вышыню. А дэсантнікі ўсё працягвалі і працягвалі сваё безнадзейнае супраціўленне, хоць засталося іх зараз ужо менш нават за палову ад першапачатковай колькасці. Але ні адзін з тых, што засталіся, не спыніў супраціўленне, не кінуўся наўцёк, не здаўся ў палон…

А можа “дзікія кошкі” проста не жадалі браць палонных у гэтым смяротным баі?