Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Космадэсантнікі знішчаны, іх баявыя шлюбкі захопленыя усе да адной… так што ніякага арганізаванага супраціўлення “дзікія кошкі” тут не сустрэнуць. Ды і неарганізаванага таксама, бо фермеры, разрозненныя і распешчаныя празмернай апекай ФІРМЫ, наўрад ці возьмуцца за зброю. Хіба толькі ахоўнікі… ды колькі іх, тых ахоўнікаў. І чаго яны вартыя супраць “дзікіх кошак”, гэтыя ахоўнікі…

А “дзікія кошкі” ўсё ішлі і ішлі праз адчынены партал, дзе адлегласць у многія і многія кілапарсекі скарачалася раптам да аднаго-адзінага кроку. І Свенсан успомніў раптам, як крыху раней праз партал гэты прайшлі ў зваротным напрамку, на Барсум, жанчыны-арфісткі, рабочая жонка фермера Рыка і яшчэ некалькі жанчын, якіх Свенсан раней не бачыў. Праўда, адна з жанчын, Ева, усё ж адмовілася ад Барсума. Моцна трымаючыся за руку Адама, яна на ўсе прапановы зрабіць гэта, толькі адмоўна матляла галавой. І “дзікія кошкі”, як не дзіўна, пайшлі ёй насустрач. Еву разам з Адамам перакінулі праз іншы партал якраз на яе родную планету, назву якой Свенсан так і не змогутрымаць у памяці…

“Імгненны пераход, - нечакана падумалася яму. – Спрадвечная мара чалавецтва… і вось яна здзейсненая. І не патрэбны зараз вялізныя і дарагія лайнеры… і іх экіпажы… столькі прафесій адразу ж становіцца непатрэбнымі… А яшчэ гэта канец ФІРМЕ, бо менавіта даходы адгалактычных перавозак састаўляюць заразільвіную долю яе бюджэту…”

Побач са Свенсанам нечакана з’явілася Ірума. Ён нават не заўважыў, калі ж яна паспела падыйсці.

- Ну як? – спыталася Ірума. – Уражвае?

-Не тое слова! – Свенсан памаўчаў крыху і дадаў: - Ты думаеш, ФІРМА з гэтым змірыцца?

-З чым? – ці то не зразумела, ці то зрабіла выгляд, што не зразумела Ірума. – З чым яна не змірыцца, твая ФІРМА?

-З усім! – сказаў Свенсан. – З крахам галактычных перавозак… са стратай Аграполіса…

Ірума адказала не адразу. Нейкі час яна глядзела на круг у цэнтры залы, які ўжо пуставаў нейкі час і змяняў пры гэтым сваю чырвоную афарбоўку на звычайную чорную.

-Аграполіса больш няма! – прагаварыла яна жорстка. –Ёсць Барсум-2, і тваёй ФІРМЕ прыдзецца з гэтым змірыцца!

- Яна - не мая! – сказаў Свенсан.

-А наконт перавозак… - Ірума зноў памаўчала крыху. – Ты, пэўна, лічыш, што мы вырашылі стаць нейкімі касмічнымі рамізнікамі? – Яна яшчэ крыху памаўчала. – На гэтыя парталы ў нас свае планы і да касмічных перавозак яны не маюць аніякага дачынення…

У гэты час да іх наблізілася Маргана са сваім нязменным Нікаля, а таксама Холін, які кінуў хуткі погляд на Свенсана і адвярнуўся.

Свенсан яго выдатна разумеў. Яму, з самага пачатку іх вымушанай сустрэчы ў гэтай зале, было неяк няёмка ў прысутнасці Холіна… зараз жа, калі ён даведаўся ад Ірумы пра тое, што Холін яе брат…

- Мы – на Барсум! – сказала Маргана. – Ты з намі, прынцэса?

-Не, я пакуль што застануся тут, - сказала Ірума. Яна змоўкла, паглядзела чамусьці на Свенсана і дадала: - На нейкі час.

- Ну што ж, тады да сустрэчы!

Маргана ўвайшла ў круг, Сарджэн, вядома ж, за ёй… яшчэ імгненне – і яны зніклі, а Свенсану, які назіраў за імі ўвесь гэты час, прыйшла раптам у галаву нечаканая думка, што гэты малады фермер, сам таго не падазраваючы, зрабіў за “дзікіх кошак” значную частку іх работу. І хто ведае, ці прайшоў бы захоп планеты так хутка і паспяхова, не акажыся тут у самы адказны момантгэтага Сарджэна?Нікаля, так, здаецца, ягонае імя…

Свенсана так і карціла запытаць аб гэтым Іруму, але, па-першае, побач з ёй усё яшчэтырчэў насуплены Холін, па-другое – і гэта галоўнае – Свенсан чамусьці падазраваў, што шчырага адказу на сваё пытанне ён так і не атрымае…

А Ірума раптам узяла Холіна за руку.

- Не жадаеш наведацца на Барсум, брат? – спыталася яна нечакана мяккім і нават спагадлівым нейкім голасам. – Не бойся, там цябе не чакаюць ніякія непрыемнасці.

- Нягледзячы на тое нават, што я ўвесь гэты час процідзейнічаў, як мог, вашай аперацыі па захопу Аграполіса? – спытаўся Холін у Ірумы, па-ранейшаму поўнасцю ігнаруючы Свенсана. – А ці ведаеш ты, што гэта менавіта я настаяў на тым, каб вас знішчылі ў самым пачатку. І дзве “дзікія кошкі” сапраўды былі знішчаны па непасрэднаму майму загаду!

Свенсану здалося, што пры гэтых словах Холіна Ірума крыху ўздрыгнула… а, можа, яму гэта толькі здалося…

-Гэта не мае значэнне, - прагаварыла Ірума, мякка, як і раней. – На вайне толькі перамога мае значэнне!

-Ірыдыя… - прагаварыў раптам Холін нечакана змяніўшымся голасам, - як даўно яна загінула?