Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Яна спрабавала паўтарыць тое, што толькі што зрабіў Сарджэн… ды толькі нічога ў яе не выйшла. Больш таго – у сцяне суха і непрыемна штосьці трэснула… і Іруму імгненна адкінула назад,ды так, што яна ледзьве на нагах утрымалася……

- Чорт! І як гэта ў яго… - Не дагаварыўшы, Ірума змоўкла, кінула на Сарджэна хуткі позірк.. – Ты мела рацыю, Маргана, калі пакінула яго ў жывых! Ён нам спатрэбіцца, гэты фермер!

- Мяне завуць Нікаля! – нечакана нават для сябе самога сказаў Сарджэн. – Нікаля Сарджэн! Вось і называйцемяне так, калі жадаеце супрацоўнічаць!

- Супрацоўнічаць?!З табой?!

Вочы Ірумы неяк нядобра звузіліся… яна зрабіла крок па напрамку ла Сарджэна.

- Ірума! – перасцерагальна прагаварыла Мэры, засланяючы сабой мужа. – Не ўздумай яго чапаць!

- І не збіралася!– прагаварыла Ірума з халодным шаленствам ў голасе. – Я проста хацела напомніць яму, што ні аб якім супрацоўніцтве рэч не ідзе! Рэч ідзе толькі аб падпарадкаванні!

- Вось як? – Сарджэн нечакана ўсміхнуўся. – І хто ж каму будзе падпарадкоўвацца?

- Ты ўсё ж не пераходзь мяжу! – сказалаМэры. – Ведай усё ж сваё месца!

- Я ведаю сваё месца! – сказаў Сарджэн. - Маё месца тут!

І ён правёў рукой па паветру.

І адразу ж рознакаляровыя сцены залы зноў набылі свой шэры бетонны колер…

-Дакладней, зараз я сам буду вызначаць сваё месца! Вось так!

Яшчэ адзін кароткі ўзмах рукі – і зноў каляровая гама вярнулася на сцены…

- Магу ітак!

Каляровая гама на сцяне зараз афарбавалася ў адзіны крывава-чырвоны колер…

- Ці вось так!

Чырвоны колер сцен раптам зрабіўся зялёным, потымсінім… жоўтым… аранжавым…

- Хопіць ці яшчэ?!

- Хопіць! – прагаварыла Мэры… неяк дзіўна прагаварыла… і тон яе голаса быў так не падобны на ранейшы яе халодны і пагардлівы тон. Потым яна нечакана ўсміхнулася і, абняўшы аберуч Нікаля за шыю, прыпала да ягоных вуснаў доўгім шматабяцальным пацалункам. – Гэта будзе пачаткам нашага плённага супрацоўніцтва, хіба не так?

- Працягам! – прашаптаў Сарджэн. – Працягам, а не пачаткам! Хай будзе, як ты жадаеш… я на ўсё згодны,толькі…не пакідай мяне!

- Ты яшчэ паспрабуй ад мяне пазбавіцца! – ці то жартам, ці то ўсур’ёз прыгразілаМэры. – Тая хвіліна, калі ты паспрабуеш пакінуць мяне, будзе самай апошняй хвілінай твайго жыцця!

- А я згодны! – сказаў Сарджэн, адчуваючы, як шчаслівая і, адначасова, дурнаватая нейкая ўсмешка сама сабой з’яўляецца на ягоным твары. – Я на ўсё згодны… толькі б з табой…

- Ну вось і дамовіліся!

Крыху адхіліўшыся ад Сарджэна, Мэры запытальна і крыху трывожна нават паглядзела на Іруму. На прынцэсу Іруму.

- Ну што ж! – нечакана спакойна і нават добразычліва прагаварыла Ірума. – Няхай будзе так! – Яна змоўкла, уважліва паглядзела на Нікаля. - Я буду называць цябе Сарджэнам. Ці нават Нікаля Сарджэнам, калі табе так больш падабаецца! А цябе? – яна змоўкла, уважліва паглядзела на Мэры. – Як мне называць цябе зараз? Ты хто? Мэры?Маргана?

- Для цябе я – Маргана! – сказала Мэры ціха. – Лічы, што ў нашых адносінах нічога не змянілася!

- Змянілася! – уздыхнула Ірума. – І шмат чаго! Але… можа,гэта і да лепшага…

- Сігнал трывогі! – прагаварыў Сарджэн заклапочана. – Вы не чуеце?

Абедзьве “дзікія кошкі” паглядзелі на яго недаўменна, і ён зразумеў, што нічога яны так і не пачулі. Тады ён працягнуў ім рукі, абедзьве адразу.

- Каб адчуць тое, што адчуваю я – дастаткова проста дакрануццца да маёй рукі…

- І мы будзем адчуваць тое, што адчуваеш ты? – недаверліва спытала Ірума.

-Не толькі адчуваць, - сказаў Сарджэн. – Вы зможаце кіраваць усёй гэтай сістэмай без дапамогі пультаў…

* * *

-Да аб’екта атакі не больш за сто міль! – паведаміў Зіберт і, нахіліўшыся да мікрафона, дадаў: - Увага! Усім шлюбкам! Гатоўнасць нумар адзін!

Адкінуўшыся зноў у крэсле, начальнік бяспекі Аграполіса кінуў хуткі позірк у бок Холіна.

- Прабачце, што я пачаў кіраваць без узгаднення з вамі, сэр!

-Усё правільна! – сказаў Холін і сам нават здзівіўся свайму голасу, так вяла і нават безжыццёва ён прагучаў зараз. – Вайсковыя аперацыі – ваш непасрэдны абавязак! Дарэчы, чаму генерал Хэнк не з намі?

- Не ведаю! – Зіберт паціснуў плячамі. – Перадаў праз ад’ютанта, што адпраўляецца ў тэрміновую камандыроўку ў Цэнтр…

- Ясна! – прагаварыў Холін, а пра сябе падумаў, што Хэнк адправіў сябе ў камандыроўкунездарма. Адчуў, пэўна, што лаўры пераможцаў ў гэтым паходзе ім не асабліва свецяць, вось і вырашыў застацца ў баку…