Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- А, можа, гэты ты нічога не можаш, Кардзі? – насмешліва крыкнуў з-за стала адзін з гасцей, самы, дарэчы, малады з усіх прысутных. – Я чуў, што ты кожны вечар збіваеш уласную жонку менавіта з-за гэтага… хоць, прычым тут яна?!

- Ах ты, шчанюк!

Выпусціўшы, нарэшце, валасы жанчыны, Кардзі кінуўся да крыўдзіцеля. Але ўжо некалькі фермераў, ускочыўшы з месца, павіслі на ім, пачалі супакойваць.

- Я яго кончу! – роў нібы бык Кардзі, марна спрабуючы вырвацца. – Пусціце мяне!

Хітон жанчыны ён упарта сціскаў у руцэ, размахваючы ім, нібы сцягам. Сама ж жанчына засталася на ранейшым месцы, побач з канферансье, які штосьці злосна ёй выгаварваў. Жанчына стаяла, нізка апусціўшы галаву і, здавалася, зусім не заўважала сваёй аголенасці. Астатнія арфісткі, нават не павярнуўшыся ў той бок, з абыякавым выглядам працягвалі перабіраць струны сваіх інструментаў, хоць з-за агульгага шуму і лаянкі іх музыкі стала не зусім чуваць…

-Пусціце мяне! – працягваў раўсці Кардзі. – Гэта ён з-за маёй жонкі! Ён сам хацеў яе набыць, а я апярэдзіў!

Кардзі, нарэшце, крыху супакоілі і паспешліва вывелі на свежае паветра, прычым, скамячаны хітон жанчыны ён схітрыўся захапіць з сабой у якасьці баявога трафея. Астатнія госці таксама пакрысе супакоіліся, селі на ранейшыя месцы і глядзелі цяпер на жанчыну, якая па-ранейшаму стаяла перад імі, нізка апусціўшы галаву. І зноў стала чуваць у пакоі цудоўная пяшчотная музыка арфаў…

-Танцуй! – прашыпеў канферансье, ушчыльную падыйшоўшы да жанчыны. – Ці ты і гэтага ўжо не можаш, жывёліна?!

Жанчына пачала танцаваць, закінуўшы за галаву рукі і плаўна выгінаючы тонкі стан. Гэта было прыгожае відовішча, прыгожае і прыцягальнае… і ўсе прысутныя, і Свенсан ў тым ліку, застылі ў маўчанні, любуючыся аголеным жаночым целам. Жанчына не рухалася нават, яна нібыта плыла па пакою, ледзь кранаючыся пальцамі босых ног халоднай мармуравай падлогі… яна поўнасцю аддалася танцу, яна не проста танцавала зараз у такт ціхай шчымлівай мелодыі арфістак - танцавала асобна кожная частка яе цела. Плаўна перамяшчаліся па пакою стройныя загарэлыя ногі, гэтак жа плаўна працягваў выгінацца ва ўсе бакі яе тонкі стан… сваю асобную партыю танцавалі плечы жанчыны, яе грудзі, жывот…Вось толькі рукі жанчына па-ранейшаму працягвала трымаць сашчэпленымі за галавой, і твар яе, сумны і нерухомы, як і раней анічога не выражаў, акрамя рэшткаў былога спалоху...

- Прадай, а?!

Той малады, які незадоўга перад гэтым кпіў з Карді, ускочыў з-за стала і, падбегшы да жанчыны, ліхаманкава схапіў яе за руку.

- Колькі яна каштуе?

Наглядчык задаволена ўсміхнуўся, а некалькі гасцей, наадварот, незадаволена забурчалі.

-Адыйдзі ўбок, Адам, і не перашкаджай глядзець! – крыкнуў адзін з іх. – Няхай далей танцуе!

-Але я хачу яе набыць! – патлумачыў Адам і, павярнуўшыся да канферансье, спытаў: - Дык колькі з мяне?

-Ніколькі, - сказаў наглядчык і, заўважыўшы недаўменны погляд маладога фермера, паспешліва патлумачыў: - Зараз ты можаш рабіць з ёй усё, што пажадаеш, у разумных межах, зразумела…А купіць яе назусім ты не можаш, на вялікі мой жаль!

-Чаму? – спытаўся Адам з нейкай юнацкай гарачнасцю. – Чаму я не магу купіць гэтую жанчыну для сябе?

-У цябе што, няма жанчыны? – пытаннем на пытанне адказаў наглядчык. – Ты абыходзішся без жанчыны?

Адам неяк раптоўна пачырванеў і нічога на гэта не адказаў. Замест яго адказаў гаспадар памяшкання.

-Наш Адам ніяк не можа выбраць сабе жонку па сваім гусце, - прабурчэў ён, крыва ўсміхнуўшыся. – Адну знайшоў, было…ды й тую…перахапілі…

Той сёй з гасцей п’яна зарагатаў, але Адам, здавалася, нават не пачуў здзеклівага гэтага рогату. Ён працягваў глядзець на жанчыну, не выпускаючы са сваіх далоняў яе тонкіх пальцаў.

-Прадай мне яе! - амаль умольна прагаварыў ён, зноў паварочваючыся да канферансье. – Хай нават за падвойную плату!

-Ды не магу я! – ужо з нейкім нават раздражненнем у голасе адказаў той. – Гэта, наогул, не ў маёй кампетэнцыі!

- А ў чыей, тады? Скажы, да каго мне звярнуцца з гэтым пытаннем?

“Трэба зматвацца, - вырашыў Свенсан. – Дзелавыя пытанні з гаспадаром я сёння ўсё роўна не вырашу, а тое, як глядзеў на мяне зусім нядаўна гэты наглядчык, мне вельмі і вельмі не падабаецца. І, пакуль ён зараз вырашае свае прафесійныя справы, паспрабую я непрыкметна знікнуць…”

Але непрыкметна знікнуць Свенсану не ўдалося. Устаўшы ціхенечка з-за стала і рушыўшы, было, да дзвярэй, ён каля самага ўваходу сутыкнуўся з Кардзі.