Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Асноўная база экпедыцыі размяшчалася на тым самым месцы, дзе потым і быў заснаваны галоўны горад Аграполіса і ягоная неафіцыйная сталіца Агра (адзіны, дарэчы, больш-менш буйны горад на ўсёй планеце). Але ў экспедыцыі былі і іншыя, другарадныя базы: і на паўночным узбярэжжы, і ў самых розных месцах стэпавай і лесастэпавай зоны. Навуковыя супрацоўнікі эспедыцыі ўсебакова даследавалі стан вады, паветра і глебы, вывучалі мясцовую флору і фауну, адбіраючы з яе віды, найбольш перспектыўныя для далейшага прыручэння і выкарыстання, шукалі (без асаблівага поспеху, праўда) радовішчы тых ці іншых карысных выкапняў… але ўсё гэта адбывалася толькі ў паўночнай, найбольш спрыяльнай для каланізацыі частцы мацерыка. Паўднёвую, лясістую ягоную частку ніхто ўсур’ёз не даследваў, бо тады ўжо было вырашана, што планета стане тыповай фермерскай…

І ўсё ж адна навуковая база з’явілася і тут, сярод непралазных і небяспечных гэтых джунгляў…

І тут была пабудавана не нейкая там стандартная часовая стаянка, а дыхтоўная пастаянная база для працы і адпачынку…

І некалькі мясцовых гадоў каля двух дзесяткаў навуковых супрацоўнікаў вялі тут нейкія свае ці то пошукі, ці то даследванні …

Вось толькі вынікаў гэтых пошукаў і даследванняў, на жаль, не захавалася аніякіх. Толькі некалькі металічных прадметаў невядомага паходжання і незразумелага прызначэння засталіся ад усёй гэтай шматгадовай працы. Засталіся, каб без малога дзве сотні гадоў правесці потым у цёмных запасніках … і за ўвесь гэты час імі ніхто так і не зацікавіўся па-сапраўднаму, нікому яны так і не спатрэбіліся за ўвесь гэты час…

А вось цяпер раптам спатрэбіліся.

І спатрэбіліся не каму іншаму, як “дзікім кошкам”…

І адна з гэтых “кошак” хаваецца зараз там,на пакінутай, занядбанай гэтай базе…

Што гэта, простае супадзенне?

Устаўшы з канапы, Холін падыйшоў да сейфа, набраў на ім патрэбны код доступу і, адчыніўшы масіўную стальную дзверку, нейкі час проста глядзеў на некалькі дзіўных прадметаў з метала, так падобнага на золата. Потым ён дастаў гэтыя прадметы з сейфа, расклаў шырокім паўкругам на нізкім мармуравым століку, што стаяў каля канапы. Расклаў, сеў сам, зноў нейкі час моўчкі і ўважліва разглядваў незразумелыя гэтыя прадметы…

Ён не ведаў пакуль анічога ні аб паходжанні, ні аб прызначэнні дзіўных гэтых прадметаў, але, здаецца, самі “дзікія кошкі” штосьці аб гэтым ведалі. А, магчыма, яны ведалі аб гэтым усё.

І залацістыя гэтыя артэфакты былі ім патрэбныя настолькі, што дзеля гэтага пяць “дзікіх кошак” згадзіліся правесці больш года ў якасці рабочых жонак, прычым, дзве з іх так ізагінулі ў ганебнай гэтай якасці, асабліва ганебнай менавіта для “дзікіх кошак”…

Ды не, такога проста не магло быць! Такога проста быць не магло!

Ці ўсё ж магло?

Уздыхнуўшы, Холін узяў адзін з артэфактаў у руку.Потым, крыху павагаўшыся, узяў у другую руку яшчэ адзін з артефактаў. Нейкі час так і трымаў іх у далонях, як бы параўноўваючы паміж сабой.

Адзінае, што яднала абодвы гэтыя прадметы – метал (дакладней, сплаў), з якога яны былі выраблены. У астатнім жа – анічога агульнага…

Паклаўшы артэфакты зноў у сейф, Холін паглядзеў на гадзіннік. Надыходзіў час вячэры, рабочая жонка напэўна зараз накрывала на стол.

І сапраўды, калі Холін увайшоў у сталовы пакой, вячэра ўжо чакала яго. Як заўсёды, усё было не толькі смачна прыгатавана, але і прыгожа аформлена. І хоць Холін піў мала і амаль ніколі не піў за вячэрай, бутэлька ягонага любімага віна стаяла, як заўсёды, на звычайным сваім месцы. Побач з ёй знаходзіўся высокі келіх з ружовага паўпразрыстага крышталю…

“Нап’юся сёння!” – нечакана нават для сябе самога падумаў Холін, і яму раптам стала лёгка івесела.

Напіцца, каб забыцца аб усім гэтым! Аб здрадніку Свенсану, якога ён пачаў нават лічыць сваім сябрам, аб незразумелых залацістых прадметах у сейфе, аб “дзікіх кошках”, што немаведама чаму палююць заразза гэтымі прадметамі.Праўда, у жывых засталася на дадзены момант толькі адна з “кошак”, так што ліквідаваць яе будзе зусім не цяжка, калі толькі…

Калі толькі яна і сапраўды засталася адна…

Набухаўшы сабе поўны келіх, Холін выпіў віно адным залпам…зноў напоўніў келіх да самых краёў.

Упэўніваючы Раджу ў тым, што дзве “дзікія кошкі” загінулі, Холін адначасова спрабаваў упэўніць у гэтым і сябе самога…

На жаль, безвынікова…

Бо гэта было б неяк занадта проста для “дзікіх кошак”…