Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Перад Сарджэнам зноў былі суцэльныя металічныя дзверы з замыславатым іерогліфам пасярэдзіне. А потым іерогліф гэта афарбаваўся раптам у залацісты колер… яшчэ імгненне – і “ключ”, зноў раз’яднаўшыся са сваёй выявай на дзвярах, звонка зваліўся на падлогу...

* * *

- Ну што?

Адкінуўшыся ў крэсле, Холін з нейкім задавальненнем нават разглядваў збянтэжаныя твары падначаленых. Дакладней, падначаленым Холіна з прысутных з’яўляўся адзін толькі Зіберт...палкоўнік Хэнк, які камандаваў дэсантнай групай, рэзідэнту планетынепасрэдна не падпарадкоўваўся, і пры кожным зручным выпадку ўсяляк стараўся падкрэсліць гэты свой незалежны стан…

Тым не менш, выгляд у яго зараз быў не меншзбянтэжаны, чым у Зіберта

- Дык што было далей?

Пытанне адрасавалася непасрэдна Хэнку, таму і адказваць прыйшлося менавіта яму.

- Разумееце, - пачаў Хэнк, - мы даволі доўга не маглі патрапіць у гэты… гэты…

Тут палкоўнік змоўк, так і не завяршыўшы фразы.

-У няўзбоены ціхаходны транспартнік! – прыйшлося завяршаць за яго Холіну. – Скажыце, палкоўнік, а колькі ўсяго плазменных зарадаў вы выпусцілі ў Свенсана, перш, чым…

Палкоўнік нічога не адказаў, замест яго адказаў Зіберт.

-Вы ж разумееце, сэр, - пачціва і, разам з тым, крыху паблажліва сказаў ён, - што, хутчэй за ўсё, кіравала транспартнікам адна з гэтых жанчын. Калі б за пультам кіравання знаходзіўся Свенсан, мы б лёгка збілі гэты транспартнік усяго за некалькі хвілін пагоні…

-Мы! –з нейкай нават доляй ганарлівасці удакладніў Хэнк. – Мы б яго збілі ўсяго за некалькі хвілін!

-А каб збіць “дзікую кошку” вам спатрэбілася амаль паўгадзіны! – рэзка асадзіў палкоўніка Холін. – Ды вы яе нават і не збілі, шчыра кажучы, –дадаў ён яшчэ больш рэзкім тонам,памаўчаў крыху, і, не стрымаўшыся, вылаяўся ўголас: - Дэсантнікі, маць вашу!

Успыхнуўшы, Хэнк хацеў, здаецца, адказаць Холіну рэзкасцю на рэзкасць… але, чамусьці,так і не рашыўся гэтага зрабіць. Успомніў, магчыма, што зараз ён разам са сваёй групай знаходзіцца ўсё жна тэрыторыі, якая падначаленаХоліну і толькі яму аднаму…

Замест Хэнка зноўадказаў Зіберт.

- Але дэсантнікі ўсё ж перамаглі іх, сэр!

-Згубіўшы пры гэтым дзве сваіх шлюбкі? – з’едліва-лагодным тонам пацікавіўсяХолін. – Гэта значыць, што “дзікая кошка”, не маючы на борце сваёй нязграбнай пасудзінкі аніякай, больш-менш ладнай зброі, схітрылася, тым не менш, знішчыць дзве баявыя шлюбкі, якімі кіравалі дэсантнікі! Дзве баявыя дэсантныя шлюбкі, падумаць толькі! І ты называеш гэта перамогай, Фрыдрых?!

-Гэта не зусім так, сэр! – пакрыўджана сказаў Хэнк, і Холін з задавальненнем адзначыў, што збіў усё ж з гэтага пыхлівага індыка крыху ягонай невыноснай фанабэрыстасці… вось ён ужо і слова “сэр” успомніў…

- Проста адна шлюбка выпадкова патрапіла пад агонь сваіх жа… - дадаўЗіберт.

-Выпадкова патрапіла пад агонь сваіх! – паўтарыў Холін насмешліва і адначасова з нейкай горыччу. – Ды не выпадкова гэтая шлюбка аказалася раптам пад агнём сваіх жа, зусім не выпадкова! Скажыце, палкоўнік, - нечакана звярнуўся ён да Хэнка, – у вас былі выпадкі, каб дэсантнікі збівалі сваіх? Хай нават не шлюбку, а невялікі боцік ці кацер…

-Такога ніколі не было, сэр! – вымушаны быў згадзіцца з Холінам Хэнк. – За ўвесь тэрмін маёй службы, а гэта больш за дваццаць пяць гадоў…

-Вось бачыш, Фрыдрых! – сказаў Холін стомлена. – А ты кажаш – выпадкова! Ну а другая шлюбка? – зноў звярнуўся ён па Хэнка. – Другую шлюбку яна проста збіла, хіба не так?

-Не зусім так, сэр! – пачціва сказаў Хэнк. – Напэўна, зразумеўшы, што іншага выйсця ў яе няма, гэтая жанчына проста накіравала свой транспартнікна бліжэйшую шлюбку. Гэта быў элементарны жэст адчаю, сэр!

- Гэта было мэтанакіраванае, заранне пралічанае дзеянне!

Узняўшыся з-за стала, Холін нейкі час моўчкі хадзіў па кабінеце. Хэнк і Зіберт засталіся сядзець на ранейшых месцах, яны толькі шматзначна пераглянуліся. Абодвы дэсантнікі, і дзеючы, і былы, са значнай доляй пагарды адносіліся да ўсіх, хто не належыў да іх прывілегіяванай касты. Холін, хоць і з’яўляўся зараз рэзідэнтам, але дэсантнікам не быў ніколі … і гэтым было ўсё сказана…

- У стане адчаю яна б не магла так дакладна патрапіць!

З гэтым сцвярджэннем дэсантнікі не сталі спрачацца, ці таму, што яно, сцвярджэнне гэтае, з’яўлялася бясспрэчным, ці таму толькі, што выказана сцвярджэннебыло непасрэдным начальнікам.

На нейкі час у кабінеце ўсталявалася поўнае і даволі працяглае маўчанне. Холін, крыху супакоіўшыся, апусціўся на ранейшае сваё месца.