Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Магчыма, гэтая Ізіда таксама была вельмі прыгожай жанчынай, магчыма, яна была нават прыгажэйшай за тую… ва ўсім гэтым Свенсан зможа пераканацца толькі зняўшы з яе дэсантны скафандр… але ж не дзеля яе ён гэтак рызыкаваў. Свенсан паставіў на карту, здаецца, усё, што ў яго яшчэ заставалася ў гэтым жыцці: сваю бездакорную двухгадовую службу ў ФІРМЕ, сваю даволі паспяховую кар’еру, сваё добрае імя, само жыццё сваё нават… паставіўі прайграў усё гэта ў адно кароткае імгненне…

Цяжка дыхаючы, Сарджэн хутка крочыў па адным з незразумелых гэтых калідораў, часам ён нават пераходзіў на бег, спадзяючыся, што вось-вось калідор закончыцца, і ён акажацца раптам у такой знаёмай акруглай зале. Але калідор і не думаў заканчвацца, ён усё працягваўся і працягваўся… а час ішоў, няўмольна ішоў час і вельмі хутка ўжо Мэры вернецца дадому і не застане там яго. А, можа, яна ўжо і вярнулася, бо ў паніцы Нікалязусім згубіў усялякае адчуванне часу. Колькі ён ужо блукае тут: гадзіну?...тры гадзіны?...дзесяць гадзін?

Самым непрыемным было тое, што Сарджэн нават не быў упэўнены, што ідзе зараз у правільным накірунку. З такім жа поспехам ён мог ісці ў накірунку прама процілеглым правільнаму…

“Добра яшчэ, што калідоры гэтыя маюць стабільнае асвятленне – міжволі падумалася Сарджэну. – Бо інакш…”

А ўрэшце рэшт, наўрад палез бы ён сюды, калі б тут было цёмна!

І тут Сарджэн убачыў перад сабой такія знаёмыя металічныя дзверы (ці перагародку) і зразумеў, што, на жаль, і сапраўды рухаўся не туды. Спыніўшыся, ён з адчаем і нават злосцю глядзеў нейкі час на дзіўны малюнак-іерогліф на самай сярэдзіне перагародкі, потым штосьці прымусіла яго перавесці погляд сабе пад ногі.

Там, знізу, ляжаў прадмет з нейкага залацістага метала… і Сарджэн не адразу нават зразумеў, што абрысы незразумелага гэтага прадмета поўнасцю супадаюць з такім жа незразумелым іерогліфам на перагародцы.

“Ключ! – усхвалявана падумалася Сарджэну. – Я нарэшце знайшоў ключ ад адных з гэтых дзвярэй”

Нахіліўшыся, ён ухапіў залацісты прадмет і адразу ж зразумеў, што гэта ніякае не золата. Прадмет быў занадта лёгкім для залатога… магчыма, ён быў проста пазалочаным, магчыма, зробленым з нейкага асаблівага сплаву… але не гэта было галоўным зараз. Галоўным было іншае…

Што адбудзецца, калі ён усё ж прыставіць гэты своеасаблівы “ключ” да малюнка на дзвярах?

Ці адчыняцца пасля гэтага загадкавыя дзверы?

І што чакае Сарджэна там, за “дзвярыма”? І ці надта гарыць ён жаданнем сустрэцца з тым, што можа яго там чакаць?

Нічога гэтага Сарджэн пакуль што не ведаў. Нейкі час ён моўчкі стаяў з “ключом” у руках і ўсё глядзеў і глядзеў на дакладную выяву гэтага “ключа” на металічнай перагародцы. Потым, рашыўшыся нарэшце, усё ж прыклаў “ключ” да выявы.

І адразу ж зразумеў, што не памыліўся – гэта і сапраўды быў ключ. Ён адразу ж літаральна зліўся са сваёй выяваў у нейкае адзінае цэлае… а потым у металічнай заслоне, якраз на месце гэтага іх зліцця, з’явілася раптам маленькая круглая адтуліна, якая пачала павольна пашырацца.

Узрушаны да самай глыбіні душы, Сарджэн бліжэй падсунуўся да адтуліны і ўбачыў за ёй… пустыню. Так, самую сапраўдную пустыню, толькі пясок там быў не жоўтым, як звычна ўяўляў сабе пясок пустыні Сарджэн, а нейкім цьмяна-фіялетавым.

У рэшце рэшт, тут, на Аграполісе, сапраўдных пустынь не існавала… дакладней, іх не існавала ў паўночнай частцы мацерыка. Тут жа, у нязведаных прасторах Поўдня ўсё было магчыма, але ж як далёка адыйшоў ён тады ад будынка?І няўжо ўсе гэтыя доўгіякалідоры заканчваюцца простымі выхадамі знадворак?

Круглая, ці, хутчэй, авальная адтуліна ўсё працягвала і працягвала пашырацца. Вось яе дыяметр стаў такім вялікім , што хударлявы чалавек мог спакойна, прыгнуўшы толькі галаву, пераступіць праз яго…

Магчыма, калі б там, знадворку, буялі такія знаёмыя джунглі, Сарджэн яшчэ б раздумваў, як яму быць, бо вельмі добра памятаў сваю адзіную экскурсію ў тое зялёнае пекла. Але пустыня, што знаходзілася зараз за адтулінай, выглядала зусім бяскрыўдна, прынамсі, нічога жывога, а тым больш, небяспечнага, не назіралася ў ёй … ды і заблукаць на адкрытай гэтай мясцовасці, страціўшы накірунак, было даволі праблематычна. Таму Нікаля, пасля нядоўгіх ваганняў, усё ж рашыўся на эксперымент і пераступіў праз тыя невялікія рэшткі, што засталіся зараз ад суцэльнай металічнай перагародкі. Пераступіў і адразу ж азірнуўся.