Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Перад вачыма ягонымі прадстала даволі дзіўнае відовішча: авальная адтуліна як бы “вісела” ў паветры сама па сабе. Вакол была ўсё тая ж фіялетавая пустыня: і справа, і злева, і адразу ж за адтулінай…

Але ж так не бывае… не павінна быць, ва ўсялякім разе!

Узрушаны да самай глыбіні душы Сарджэн павольна пачаў абыходзіць адтуліну, каб зірнуць на яе са зваротнага боку і…адчуў раптам яшчэ большае ўзрушэнне.

Адтуліна знікла. Перад Сарджэнам расцілалася толькі бясконцая фіялетавая пустыня і нічога больш не было бачна на шмат міль вакол...

Няўжо яна зачынілася так раптоўна?! І што ж яму рабіць у такім выпадку?!

Увесь здранцвелы ад жаху, Нікаля кінуўся назад і з невыразнай палёгкай зноў убачыў ранейшы ўваход у калідор. Уваход гэты нікуды не знік, проста ён быў бачны чамусьці толькі з аднаго гэтага боку і ніадкуль больш…

Стараючыся не выпускаць яго з поля зроку, Сарджэн пачаў павольна прасоўваццанаперад, асцярожна ступаючы па зыбучым фіялетавым пяску, але ўсяго праз некалькі дзесяткаў метраў нервы Нікаля не вытрымалі, і ёнзноў кінуўся да чорнай адтуліны ўвахода.Страціўшыяеаднойчы і ледзь не страціўшы ад гэтага розум, ён не жадаў больш рызыкаваць.

Штосьці непакоіла яго яшчэ, акрамя дзіўнага становішча ўваходу ў калідор, толькі вось што?

Можа, фіялетавы колер пяску, бо пясок такога колеру ніколі не сустракаўся там, на поўначы?

Але ж поўнач ёсць поўнач, а тут, на поўдні, без сумнення, магчыма ўсё…

Тады, можа, здзіўляючая бясконцасць гэтай пустыні, дзе да самага небакраю не назіраецца нават чагосьці падобнага на зялёную палоску лесу. Праўда, вельмі цяжка разглядзець штосьці зялёнае ў такой далечыні, асабліва калі зялёным выглядае само неба…

Стоп, а чаму яно выглядае зялёным, гэтае неба?! Бо неба, яно ж адно для ўсяго Аграполіса! Ці янопроста здаецца зялёным тут, на фоне фіялетавага пяску пад нагамі?

Сарджэн узняў галаву, спадзяючыся, што хоць там, зверху, неба будзе мець звычайнае сваё блакітнае адценне…

Але неба ўсё роўна засталося зялёным… і цэлых тры сонцы ярка свяцілі ў зялёным гэтым небе: адно зусім маленькае, чырванаватае, другое, крыху большае за першае, было асляпляльна белага колеру, і нарэшце, трэцяе, вялізнае і зялёнае, напэўна ж, і надавала небу яго незвычайны колер…

Зялёнае сонца было амаль у самым зеніце, чырвонае і белае - ці то заходзілі, ці то толькі ўзыходзілі …

Але ж на Аграполісе проста не магло быць трох сонцаў! Нідзе не магло, ні там, на поўначы, ні тут, на поўдні, а значыцца…

Значыцца, гэтае месца ніяк не магло знаходзіцца на планеце Аграполіс!

“Дзе ж я тадыапынуўся? – разгублена падумалася Сарджэну. – І як такое магло здарыцца?

Ён ужо зразумеў, што знаходзіцца зараз на нейкай іншай планеце, і планета гэтая, магчыма, знаходзіцца зусім у другой частцы Галактыкі…можа,за сотні нават светавых год ад Аграполіса.

Незразумелым заставалася толькі пытання, якім чынам ён змог патрапіць сюды? Але Сарджэну зараз было зусім не да вырашэння гэтай загадкі, бо, азірнуўшыся, ён з жахам заўважыў, што загадкаваяадтуліна не толькі пачала ўжо звужвацца, але і паспела звузіцца за гэты часда небяспечна малых памераў.

З крыкам роспачы Нікаля кінуўся да выратавальнай гэтай адтуліны. Няхай там, за ёй, чакалі яго зноў доўгія і заблытаныя калідорныя мілі, дзе ён, магчыма, зноў будзе блукаць немаведама колькі, беспаспяхова шукаючы выйсця… няхай ён нават памрэ там, у калідоры, ад голаду і смагі… але там была ягоная родная планета, між тым, як тут…

Апынуўшыся, нарэшце, зусім побач з адтулінай, Нікаля зразумеў, што яму ніякім чынам не пралезці туды, такой маленькай яна зараз зрабілася…і ўсё працягвала і працягвала звужвацца. У адчаі Сарджэн ухапіўся аберуч за яе краі, спрабуючы хоць нейкім чынам запаволіць,спыніць няўхільнае гэтае звужэнне.

І сапраўды гэта яму ўдалося. Адтуліна больш не памяншалася, але, як не намагаўся Сарджэн хоць крышачку пашырыць уваход- нічога пакуль што не выходзіла. Больш таго, як толькі ён на імгненне аслабіў націск на краі адтуліны, яна зноў нечакана прыйшла ў рух… і Нікаля, перш чым змог спыніць гэты рух,прайграў яшчэ некалькі сантыметраў…

Становішча Сарджэна станавілася адчайным. Ён не мог адпусціць рук нават на самае кароткае імгненне, але і вечна стрымліваць краі адтуліныСарджэн таксама быў не ў стане. Рукі ўжо пачыналі павольна нямець… яшчэ крыху - і яны поўнасцю адмовяцца падпарадкавацца свайму гаспадару. І тады…

Разуменне таго, што адбудзецца тады, здавалася б, прыдало Нікаля новыя сілы. Закрычаўшы ад жаху і роспачы, ён зноў прыналёг на краі адтуліны і… о, цуд!... яна пачала паддавацца пакрысе гэтаму адчайнаму ягонаму націску. А, магчыма, націск гэты быў тут ні пры чым, проста спрацаваў нейкі іншы механізм, і працэс пайшоў паступова ў зваротным напрамку. Так ці інакш, але ўваход у калідор зноў пачаў паступова пашырацца і калі ён зрабіўся шырокім настолькі, што плечы Сарджэна ў яго праходзілі, Нікаля не стаў больш чакаць. Ён кінуўся у гэты ўваход рукамі наперад, нібы ныральшчык у ваду, балюча стукнуўшыся пры гэтым аб металічны край адтуліны, затым яшчэ больш балюча прызямліўся на каменную падлогу калідора. Ад моцнага ўдару ў патыліцу ў яго нават у вачах пацямнела, праўда, прытомнасці Нікаля ўсё ж не страціў. І, лежачы на спіне, добра бачыў, як адтуліна зноў пачала хутка звужвацца. Вось ад яе застаўся толькі невялікі прасвет… вось ужо адна толькі яркая зеленаватая кропка… вось і гэтая кропка прапала зусім.