Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

І тут, нібы прачытаўшы думку Свенсана, жанчына прагаварыла, не паварочваючыся да яго:

- Ты хочаш мне дапамагчы?

- Так, - сказаў Свенсан. – Хачу!

На імгненне азірнуўшыся, жанчына кінула кароткі позірк на Свенсана.

- Мала часу, - прагаварыла яна, зноў усю сваю ўвагу засяродзіўшы на кіраванні. – Скажы, ты памятаеш яшчэ, як карыстацца аптэчкай скафандра?

- Яшчэ памятаю! – Свенсан міжволі паглядзеў на Ізіду, якая нерухома ляжала побач з ім. – Што з ёй?

- Не ведаю! – сказала жанчына, зніжаючыся так, што чырванаватыя кукурузныя мяцёлкі пачалі стукацца аб днішча кацера, уздымаючы пры гэтым цэлыя воблакі чырванаватага пылку… ні даць, ні ўзяць – сапраўдная дымавая заслона… – Але ты павінен ёй дапамагчы! Не тут! – крыкнула раптам яна, заўважыўшы, што Свенсан пацягнуўся да аўтаматычнай сістэмы, якая дапамагала амаль імгненна вызваліцца ад скафандра. – Бо часу ўжо няма! Поле хутка скончыцца!

- Дык што рабіць? – прагаварыў Свенсан з трывогай. – Што ты прапануеш?.

-Я зараз адчыню люк, - прагаварыла жанчына, робячы рэзкі паварот ўлева. - Вось яно і скончылася амаль! Поле, я маю на ўвазе!

- І што? – крыкнуў Свенсан. – Навошта люк?

- Навошта? – Жанчына зноў павярнулася да яго на нейкае імгненне. – Я павяду кацер па самаму краю поля, а ты, як толькі адчыніцца люк,абхапі Ізіду як мага мацней і проста скачыце ўніз! І адразу ж уключай антыгравітатар!

- Што? – Свенсан не адразу нават уразумеў, аб чым ідзе гутарка… і толькі калі зусім побач з ім і сапраўды расчыніўся ніжні люк, ён, нарэшце, зразумеў, чаго ж канкрэтна ад яго чакаюць зараз. – А ты, як жа ты?

- Я паспрабую адцягнуць іх увагу!

Яна прагаварыла гэтыя словы такім спакойным, абыякавым нават тонам, што Свенсану стала не па сабе неяк. Гэтая жанчына ішла на смерць дзеля сваёй сяброўкі, і не бачыла ў гэтым сваім учынку нічога звышасаблівага...

-Хутчэй! – прагаварыла яна крыху ўжо нервова. – Інакш яны здагадаюцца, у чым справа!Скачыце, антыгравітатар двух вытрымлівае!

Свенсан міжволі зірнуў у адчынены люк. Там, знізу, праносіліся з вялізнай хуткасцю кукурузныя вершаліны, а значыцца, да зямлі было не так і далёка. Некалькі дзесяткаў метраў.Нават з працуючым антыгравітатарамяны апусцяцца ўсяго за некалькі хвілін…

І застануцца жывымі. А гэтая жанчына памрэ…

- Не! – крыкнуў ён, адмоўна матнуўшы галавой. – Я не пакіну цябе!

- Не будзь дурнем! –усё гэтак жа спакойна прагаварыла жанчына, зноў павярнуўшы галаву ў іх бок. –Скачы!

- Скачыце вы ўдвух, - унёс прапанову Свенсан. – А я павяду кацер далей!

- Я ж сказала – не будзь асталопам!

Кацер раптам рэзка заваліла на левы бок, і Свенсан, ніяк не чакаўшы гэтага, вываліўся з яго разам з нерухомай Ізідай.Ужо падаючы ўніз між таўшчэзных кукурузных ствалоў, ён абхапіў скафандр аберуч, навобмацак знайшоў і націснуў такую знаёмую кнопку на ягоным шырокім поясе.

І адразу ж іх імклівае падзенне неяк запаволілася. Яны ўжо не падалі каменем уніз, зараз яны плаўна апускаліся паміж кукурузных сцяблоў і лістоў… яшчэ крыху і Свенсан адчуў пад нагамі цвёрдую паверхню. Машынальна зірнуў уверх і, вядома ж, нічога там не разгледзіў, акрамя суцэльнага зялёнага перапляцення.

Але справа ад яго, паміж таўшчэнных ствалоў бачыўся ўяўны прасвет, і Свенсан, асцярожна апусціўшы нерухомае цела ў скафандры на тоўсты слой сухой і не вельмі яшчэ высахлай апалай лістоты, кінуўся туды, на самы край поля. Дабегшы да яго, паглядзеў уверх, у блакітную і бязвоблачную нябесную прастору.

Ён разлічваў, што жанчына, пакінуўшы іх тут, крута паверне кацер на зваротны маршрут і зноў будзе, цесна прыціснуўшыся да выратавальных кукурузных вершалін, працягваць сваю небяспечную гульню з праследавацелямі. Але гэтага не адбылося. Узняўшыся амаль да двухмільнай вышыні, маленькі чырванаваты кацер адчайна лавіраваў ва ўсе бакі, ратуючыся ад асляпляльных разрадаў, якія амаль бесперапынна выпускалі па ім шлюбкі. І тым не менш, ні адзін з гэтых разрадаў у кацер пакуль яшчэ не патрапіў… хоць доўга так працягвацца, зразумела ж, не магло…

- Дурніца! – з роспаччу прашаптаў Свенсан, кусаючы сабе вусны. – Якая ж ты дурніца! І я дурань, што звязаўся з табой!

Невядома, на што разлічвала жанчына… хутчэй за ўсё, тут проста спрацаваў прыроджаны інстынкт “дзікай кошкі” - змагацца да апошняга. Але, як бы там ні было, заканчэння гэтага няроўнага паядынку Свенсан так і не змог пабачыць. І маленькі безабаронны кацер, і велічэзныя баявыя шлюбкі, якія ўсё ніяк не маглі і не маглі ў яго патрапіць… усё гэта знікло раптам за лініяй небакраю… і толькі пасля гэтага Свенсан павярнуўся і панура накіраваўся да другой жанчыны, Ізіды, каб паспрабаваць выратаваць ёй жыццё…