Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- З якой доляй верагоднасці можна сцвярджаць, што яны ўсе загінулі? – спытаўся ён, не звяртаючыся канкрэтна ні да Зіберта, ні да Хэнка. – Я нават задам пытанне крыху інакш: ці ёсць шанц, няхай і самы мінімальны, што хтосьці з гэтых трох змог застацца ў жывых?

- Шанцаў аніякіх, сэр! – ажывіўшыся, запэўніў Холіна Хэнк. – У час выбуху шлюбкі тэмпература ў эпіцэнтры дасягнула, судзячы па паказаннях прыбораў, трох з паловай тысяч градусаў. Таму мы і не здолелі знайсці аніякіх рэшткаў загінуўшых. На зямлю проста падаў дождж з кропляў расплаўленага металу…

- Больш таго, - паспешліва дадаў Зіберт, - тры бліжэйшыя шлюбкі атрымалі значныя пашкоджанні ў выніку гэтага выбуху, і з цяжкасцю змаглі дасягнуць пасадачнай пляцоўкі. Зараз яны рамантуюцца, сэр!

- Гэта мне вядома, - сказаў Холін і, уздыхнуўшы, дадаў: - Адзін маленькі транспартны кацер змог у няроўным баю знішчыць дзве нашых шлюбкі і яшчэ тры пашкодзіць.Ці не занадта вялікая плата за перамогу над адной-адзінай жанчынай, хай сабе і “дзікай кошкай”?

- Іх было дзве, сэр! – пачціва напомніў Зіберт. – І яшчэ гэты… Свенсан…

- Яна была адна! – стомлена сказаў Холін, зноў устаючы з-за стала. – Другая, хутчэй за ўсё, валялася без прытомнасці! А Свенсан… што Свенсан…

Ён падыйшоў да акна, нейкі час моўчкі глядзеў кудысьці ўніз.

- На ўсялякі выпадак аб’явіце іх ва ўсепланетны вышук, - сказаў ён, не паварочваючыся. – І прэмію назначце. Скажам… па дзесяць тысяч за кожнага…

- Вы што, не верыце ў тое, што яны загінулі? - здзівіўся Зіберт.

У гэты час з селектара данёсся мілагучны жаночы голас, пачуўшы які, і Хэнк, і Зіберт скрывіліся так, быццам абодвы сербанулі раптам па лыжцы неразбаўленага воцату.

- Сэр, - прагаварыў прыемны гэты голас. – З вамі хоча размаўляць Цэнтр. Тэрмінова.

- Злучай! - таропка сказаў Холін, паварочваючыся да манітораў на сцяне… і амаль адразу ж адзін з іх засвяціўся. На ім з’явілўся твар Раджы, таго самага, што некалькі дзён таму наведваў Аграполіс. – Добры дзень, сэр! – яшчэ больш таропка прагаварыў Холін, а Хэнк і Зіберт як па камандзе ўзняліся з-за стала і застылі па стойцы смірна.

Нейкі час Раджа моўчкі і без усялякага выразу на прадаўгаватым твары разглядваў усіх трох халодным позіркам блакітных вачэй. Потым ягоны позірк спыніўся на Холіне, і той раптам адчуў сябе даволі няёмка пад уважлівым пранізлівым гэтым позіркам.

-Як ідуць справы? – спытаўся Раджа і ў голасе ягоным нічога не прагучала: ні раздражнення, ні гневу, ні наватцікаўнасці… гэта быў роўны, лянівы голас звышчалавека, які вымушаны звяртацца зараз да нейкіх ніжэйшых істотаў… вымушаны, што ж рабіць… - Спадзяюся, зараз вы інфармуеце мяне аб сваіх несумненных поспехах…

-Поспехі ёсць, сэр! – сказаў Холін, адчуўшы раптам, як нечакана перасохла ў роце, якім чужым і непаслухмяным зрабіўся язык. – Праўда, маюцца і значныя страты з нашага боку. Па-першае, гэта…

Раджа ляніва ўзняў руку, перапыняючы Холіна.

-Не трэба аб стратах, - сказаў ён усё тым жа абыякавым тонам. – Гэта вы выкладзеце потым у справаздачы. Зараз мяне больш цікавяць вашы поспехі. Вядома ж, калі яны ў вас ёсць… - дадаў ён шматзначна і, здаецца, з нейкай нават пагрозай у голасе.

-Яны ёсць, сэр! – паспешліва сказаў Холін. – Дзве жанчыны знішчаны! У жывых засталася зараз толькі адна з “дзікіх кошак”.

-Толькі адна, - задумліва паўтарыў Раджа. – Ну, што ж, гэта абнадзейвае…. Ідзе ж яна зараз, гэтая “кошка”? – спытаўся ён нечакана рэзка. – Колькі часу вам патрабуецца, каб яе абяшкодзіць?

Халодны погляд блакітных вачэй літаральна паралізаваў Холіна, не даваў яму нават варухнуцца. У роце перасохла яшчэ больш, а да ўсяго іншага Холін адчуў раптам як па твары збягаюць уніз кроплі халоднага поту. Чаго я так расхваляваўся? – міжволі падумалася яму. – Ці я баюся яго? Напэўна, і сапраўды баюся! А, можа, не яго нават? Можа, я баюся таго, што гэтыя жанчыны… хоць адна з гэтых жанчын усё ж засталася ў жывых? Ды не, глупства! Такое немагчыма… немагчыма нават для “дзікіх кошак”! Яны ж, нягледзячы на ўсе плёткі аб іх, звычайныя людзі… самыя звычайныя людзі, і ніхто больш! І каму, як не мне, ведаць гэта…

-Што ж вы маўчыце, Максіміліян? – прагаварыў Раджа нечакана мякка і нават спагадліва… але гэтая ягоная мяккасць і спагадлівасць чамусьці ўстрывожылі Холіна куды больш, чым ранейшы халодны абыякавы тон. – Я спытаўся: як і калі вы збіраецеся пакончыць з гэтай апошняй “кошкай”?

-Я зараз усё растлумачу, сэр? – сказаў Холін, з усяе сілы, хоць і без асаблівага поспеху стараючыся трымацца ўпэўнена, асабліва ў вачах уласных падначаленых. – Зірніце сюды!