Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Не зразумеў? – сказаў Свенсан.

- А тут і разумець няма чаго! – Холін нечакана засмяяўся. – Няўжо ты лічыш, што яны б зрабілі напад на аддзяленне без супрацоўнікаў, нічога не западозрыўшы пры гэтым?

* * *

Будынак, у якім размяшчалася дваццаць дзевятае аддзяленне ФІРМЫ, значна адрозніваўся ад будынку аддзялення дваццаць першага. Гэта была прысадзістая, амаль квадратная пабудова ўсяго толькі ў тры паверхі. Але Свенсан ведаў, што шмат якія службы аддзялення і амаль усе ягоныя складскія памяшканні размешчаны не тут, на паверхні, а ў трох падземных ярусах будынка.

Непадалёку, на вышыні якіх-небудзь двух дзесяткаў метраў ад зямлі застылі ў грознай сваёй нерухомасці дзесяць баявых дэсантных шлюбак.Тут жа, вакол будынка, размяшчалася і вялікае мностварознакаляровых транспартнікаў…у любы момант яны таксама маглі ўзняцца ў паветра.. Дэсантнікі ў скафандрах стаялі асобнымі баявымі групамі і, здавалася, толькі чакалі загаду. Іх было не менш за тры ўзводы…апрач дэсантнікаў, тут жа, у шчыльным кальцы аблогі знаходзілася і каля сотні ўзброенных да зубоў ахоўнікаў ФІРМЫ…

- І ўся гэтая моц супраць усяго толькі двух жанчын! – сказаў Холін. - Ці не смешна?

-Супраць двух “дзікіх кошак”, - паправіў яго Свенсан. – Дарэчы, а пра трэцюю нічога пакульне чуваць?

Замест адказу Холін толькі насцярожана і нават некалькі недаверліва ўпіўся калючым поглядам у твар Свенсана.

-Я ведаю, дзе яна, - сказаў ён пасля нядоўгага маўчання. – Дакладней, я здагадваюся, дзе тая жанчына можа знаходзіцца ў дадзены момант. Але гэта потым… пасля таго, як мы пакончым з гэтымі…

Да іх ужо спяшаўся усхваляваны Зіберт.

- Ну што? – спытаў у яго Холін. – Яны там?

Зіберт кіўнуў галавой.

- Тады пачынайце аперацыю, - сказаў Холін. – Чаго марудзіць!

- Дык… гэта… - Зіберт усхваляваны сглытнуў. – А як жа заложнікі? Можа, перамовы?

-Ніякіх перамоў! – рэзка сказаў Холін. – Вы ўжо вялі з імі перамовы тыдзень таму! І што?

Зіберт нічога не адказаў.

- Пачынайце аперацыю!

- Ёсць!

Зіберт казырнуў, прагаварыў штосьці ў мікрафон на адвароце мундзіра…і амаль адразу ж усе дэсантныя шлюбкі апусціліся крыху ніжэй, аказаўшыся такім чынам на адным, прыкладна, узроўні з пасадачнай пляцоўкай, што знаходзілася на плоскім даху аддзялення. Адначасова з гэтым іх манеўрам шчыльнае чалавечае кальцо вакол асуджанага на смерць будынка сінхронна падалося назад.

-Можа і нам крыху адыйсці? – задумліва прагаварыў Холін. – А, урэшце рэшт,мы і так знаходзімся далекавата …

І ў гэты час не менш дзесяці плазменных установак пачалі пачаргова біць па будынку…

Гэта было жудаснае відовішча. Жудаснае і прыгожае адначасова… На месцы вялізнай трохпавярховай пабудовы бушавала цяпер адзінае, блакітна-зеленаватае полымя, падобнае на нейкую гігантскую экзатычную кветку. Выжыць у гэтым пекле было практычна немагчыма…

І тут Свенсан успомніў пра падземныя ярусы.

- Вядома ж, яны зараз там, пад зямлёй, - сказаў Холін, нібыта імгненна прачытаўшы думкі Свенсана. – Рабочых жанчын “кошкі”, без усялякага сумнення, таксама схавалі ў адным з падземных памяшканняў. А вось што датычыцца астатніх заложнікаў…

Холін не дагаварыў, але Свенсан яго і так зразумеў.

-Ты лічыш, што яны маглі пакінуць заложнікаў там? – Ён паказаў рукой на смертаносную “кветку” на месцы будынка… полымя з кожным імгненнем разгаралася ўсё мацней і мацней, нават з гэтай адлегласці адчувалася смяротнае ягонае дыханне… а плазменныя ўстаноўкі са шлюбак па-ранейшаму працягвалі пачаргова выкідваць у той бокзеленаватыя альбо блакітныя згусткі энергіі… - Што яны робяць?! Загадай ім спыніць агонь!

Холін нічога не адказаў.

- Яны трацяць энергію без усялякага сэнсу!

-Яны ведаюць, што робяць! – нечакана рэзка адазваўся Холін. - Дарэчы, вось яны і закончылі сваю справу…

І сапраўды, шлюбкі, усе як адна, павярнуліся раптам і, зрабіўшы шырокі паўкруг над рэшткамі будынка, паляцелі прэч. Далёка, праўда, яны не адляцелі… зноў спыніліся ў паветры такім жашырокім паўкругам.

А на месцы будынка працягвала бушаваць полымя. Тэмпература там дасягнула такіх памераў, што плавілася нават жалеза. Будынак не проста разбураўся, ён неяк асядаў, павольна сцякаючы ўніз…

- Праблематычна, што яны выжывуць нават у падземных ярусах, - прамармытаў Холін, ні да каго канкрэтна не звяртаючыся. – На першым з іх – дык без усялякіх сумненняў загінуць…

- Але ж там маюцца і больш глыбокія! – напомніў яму начальнік бяспекі, які стаяў побач. – Самы ніжні, дарэчы, мае сваю аўтаномную сістэму энергазабяспячэння…