Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Сэр! – звярнуўся Зіберт да Холіна, не звяртаючы аніякай увагі на Свенсана, які таксама з цікаўнасцю глядзеў зараз на экран. – Усё атрымалася, як вы і планавалі!

- І што? – узняўшыся з месца, Холін літаральна ўпіўся ў экран прагным позіркам. – Ну, не маўчы!

Зіберт звярнуў нарэшце ўвагу на Свенсана, коратка яму кіўнуў. Свенсан, гэтак жа коратка, кіўнуў у адказ.

-Ну, што яшчэ там?! – амаль закрычаў Холін. – Зноў штосьці сарвалася?! – Ён перахапіў недавердівы погляд, які Зіберт зноў кінуў у бок Свенсана. – Гавары, пры ім можна!

-Сэр, - хуценька прагавараў Зіберт, -яны і сапраўды зрабілі напад на адно з аддзяленняў. І менавіта на дваццаць дзевятае, як вы і прадбачылі…

- І што?!

Такім усхваляваным Холіна Свенсан яшчэ не бачыў.

- Мы блакіравалі іх там! – Зіберт памаўчаў крыху і дадаў: - Разам з супрацоўнікамі…

- Добра, вылятаю!

Экран патух, а Холін, узняўшыся з-за стала, уважліва паглядзеў на Свенсана.

- Ты ўжо ў адпачынку? – спытаўся ён. – Ці яшчэ не?

-Усё залежыць ад абставін, – ухіліўся ад прамога адказу Свенсан. – Калі ты хочаш запрасіць мяне з сабой…

-А чаму б не? – крыху павагаўшыся, сказаў Холін. – Мне здаецца, ад цябе там будзе больш карысці, чым ад усіх гэтым…

І, не закончыўшы фразы, ёнтолькі ўздыхнуў…

- У мяне тады два пытанні, - пачаў Свенсан, не спускаючы вачэй з твару свайго непасрэднага начальніка, які ў гэты самы час аддаваў па селектару нейкі, нячутны з таго месца, дзе стаяў Свенсан, загад… хутчэй за ўсё,гэта быў загад аб тым, каб ім падрыхтавалі транспарт…

Аддаўшы, нарэшце, гэты загад, Холін узняў галаву і ўважліва паглядзеў на Свенсана.

- Ты штосьці ў мяне запытаў?

- Яшчэ не, - сказаў Свенсан. – Але ў мяне да цябе і сапраўды маецца пытанне. Нават два…

- Давай свае пытанні, толькі хутка! – Холін зноў і яшчэ больш уважліва паглядзеў Свенсану ў вочы. – Дарэчы, першае з іх я ўжо ведаю загаддзя.Як я здагадаўся, што адбудзецца напад, ішто мэтай нападу будзе менавіта дваццаць дзевятае аддзяленне?

Свенсан кіўнуў, крыху здзіўлена.

- Атрэфакты! – коратка кінуў Холін.

- Артэфакты? – недаўменна перапытаў Свенсан.

-Яны былі толькі ў двух аддзяленнях: дваццаць першым, якое зараз тваё, і на якое напад ужо адбыўся, як ты памятаеш… ну, і ў дваццаць дзевятым.Праўда, іх там зараз няма, але ж згадзіся, адкуль гэтым жанчынам ведаць такія падрабязнасці…

-Артэфакты… - паўтарыў Свенсан,нібыта штосьці ўспамінаючы. – Гэта, здаецца, тыя металічныя прадметы незразумелага прызначэння, пра якія…

-Пра якія я гаварыў табе, - падхапіў Холін. – Толькі не пытайся ў мяне, што гэта за прадметы і навошта яны спатрэбіліся “дзікім кошкам”. Адказваю адразу: уяўлення нават не маю!

-І дзе яны зараз, артэфакты з дваццаць дзевятага аддзялення? – спытаўся Свенсан і адразу ж здагадаўся сам, які пачуе адказ. – Яны ў цябе, у гэтым вось кабінеце?

Холін нічога не адказаў, але маўчанне ягонае было больш красамоўным, чым любыя словы.

-Кацер на трэцяй пасадачнай пляцоўцы, – прагучаў у селектары прыемны жаночы голас і Свенсан не адразу ўцяміў нават, што гэты прыемны голас належыць ні каму іншаму, я рабочай жонцы Холіна.

-Усё, ідзем! – Холін пляснуў Свенсана па плячу. – Дарэчы, у цябе ж было і нейкае іншае пытанне!

-Было, - сказаў Свенсан, выходзячы ў прыёмную следам за Холінам. –Гэтыя людзі, супрацоўнікі дваццаць дзевятага аддзялення, якія зараз, калі я не памыляюся, сталі заложнікамі… што з імі будзе далей?

- З імі? – не азіраючыся нават, Холін неяк абыякава паціснуў плячамі. – Не ведаю. Хутчэй за ўсё, яны ўсе загінуць. А што?

- Нічога.

У гэты час Холін і Свенсан якраз спыніліся каля ліфта. Ліфцёр з пачцівасцю адчыніў пазалочаныя дзверы… і вось ужо яны павольна паплылі ўверх, на дах памяшкання, дзе і былі размешчаны галоўныя пляцоўкі для пасадкі і ўзлёту паветранага транспарту.

- Табе іх шкада? – спытаўся раптам Холін, уважліва гледзячы на Свенсана. – Іх там дарэчы, каля дваццаці… гэта, калі не ўлічваць рабочых жонак для продажу…

- Тады яшчэ пытанне, - павольна прагаварыў Свенсан, упарта не адводзячы позірку. – Калі ты загаддзя ведаў, што гэтыя жанчыны здзейсняць напад менавітана дваццаць дзевятае аддзяленне, чаму б тады было не аддаць загад, каб усе людзі пакінулі памяшканне, не чакаючы нападу? Дарэчы, замест іх у будынку можна было загаддзя размясціць тры-чатырыдэсантныя групы.Такім чынам мы б і людзей выратавалі, і…

- І сарвалі б усю аперацыю, так? – Холін задумліва пакачаў галавой. – Ведаеш, асабліва я не лічу, як некаторыя,гэтых жанчын нейкімі вышэйшымі істотамі… але ўсё ж не будзем забываць, што гэта “дзікія кошкі”…