Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Дарэчы, у тыхпамяшканнях, якія Мэры выбрала для іх сумеснага пражывання (кухня, ванная, спальня і той вялікі пакой, які Сарджэн пра сябе называў залай), асвятленне было самым звычайным. На сценах былі размешчаны розных памераў і формаў свяцільнікі, меліся тут таксама і пульты для уключэння і адключэння гэтых самых свяцільнікаў. І свяцільнікі, і душ, і ўсе кухонныя прылады і прыстасаванні былі зроблены рукамі чалавека, у Сарджэна нават сумнення ў гэтым не ўзнікала. А вось што датычыцца дзіўных тых калідораў…

Было ў іх штосьці чужароднае, штосьці такое, чаго Сарджэн не мог растлумачыць нават сабе самому, і гэтае “штосьці” заўсёды выклікала ў яго нейкае незразумелае пачуццё: ці то жах, ці то агіду, ці то ўсё гэта разам……І, выходзячы назадз чарговага калідора, Сарджэн заўсёды адчуваў пэўную палёгку ў душы, нейкі ўнутраны голас падказваў яму, што трэба заканчваць гэтыя дылетанскія даследванні, бо аднойчы яны скончацца для яго вельмі і вельмі кепска…

Такое і сапраўды магло стацца, бо заблукаць у бясконцых гэтых калідорах было прасцей простага. Хоць усе яны пачыналіся з аднаго вялікага і амаль ідэальна акруглага памяшкання, якое Сарджэн зусім выпадкова “адкрыў” побач са сваім“жытлом”, але затым калідоры гэтыя раптам пачыналі шматразова разгаліноўвацца і нават пераплятацца, звіваючыся, нібы сапраўдныя змеі. Больш таго,Сарджэн заўважыўнеяк, што і сама колькасць уваходаў у калідоры з боку акруглага памяшкання непастаянная. Адзін дзень Нікаля налічыў там дваццаць два уваходы, а калі прыйшоў туды на наступны дзень – іх колькасць скарацілася да пятнаццаці. А яшчэ на наступны дзень іх было ўжо аж дваццаць чатыры…

Было яшчэ адно пытанне, якое ніяк не давала спакою Нікаля: ведае ці не ведае аб гэтых калідорах Мэры? І, калі ведае – што яна аб іх думае?

Адказ на гэтае пытанне, вядома ж, магла даць толькі сама Мэры, а ёй – і Сарджэн уяўна гэта адчуваў – было зараз зусім не да гэтага. Штосьці яна рабіла (ці шукала) ў сваіх джунглях, і штосьці ў яе пакуль што не атрымлівалася так, як трэба. Дні Мэры былі напоўненымі да адказу, іх нават не хапала на ўсё… Сарджэн жа знемагаў ад тугі і адзіноты,і нават штодзённыя бадзянні па таямнічых гэтых калідорахамаль не дапамагалі іх развеяць...

Быў у Нікаля яшчэ адзін штодзённы, дакладней, штовечаровы клопат: цярплівае чаканне жонкі на каменных прыступках будыніны, бясконцая трывога за жыццё Мэры ў небяспечных джунглях… асабліва, калі чаканне гэтае раптам зацягвалася… і потым - уяўная палёгка ісалодкае прадчуванне чарговай чароўнай ночы ў яе пяшчотных абдоймах…

Дзіўна, але нават зрабіўшыся зноў “дзікай кошкай”, па начах Мэры вяла сябе амаль як раней, цалком аддаючыся палкім ласкам Сарджэна. А ён, амаль губляючы розум ад кахання, стараўся ўсялякі раз не думаць аб тым, што за ноччу зноў надыйдзе такая непазбежная раніца. І што зноў ягоная Мэры, такая пяшчотная і такая паслухмяная ноччу Мэры, ператворыцца раніцай ў “дзікую кошку” Маргану, якая, не звяртаючы аніякай увагі на Сарджэна, устане з ложка і з пахмурным выглядам пачне рыхтавацца да чарговага свайго рабочага дню…

Потым яна суха і холадна паўторыць сваё штодзённае папярэджанне, аб тым, каб ён не смеў нікуды адсюль высоўвацца (ведала б яна пра ягонае штодзённае блуканне па незразумелых гэтых калідорах!), аддасць тое ці іншае распараджэнне наконт вячэры…і зноў знікне ў жудасных сваіх джунглях, знікне да самага вечара…

А яму, Сарджэну, застанецца толькі чакаць яе вяртання і… наступнай чароўнай ночы…

* * *

Свенсан увайшоў у вялізную, багата абстаўленую прыёмную рэзідэнта і нечакана ўбачыў на месцы прэм’ер-сакратара… рабочую жонку Холіна. Хоць, чаму нечакана! Ведаючы Максіміліяна, гэтага і трэба было чакаць…

Свенсан раптам уявіў сабе, як заходзяць сюды загадчыкі аддзяленняў, бізнесменырознага калібру, проста прадстаўнікі іншых планет і міжпланетных арганізацый…салідныя, упэўненныя ў сябе людзі… заходзяць і… трапляюць у поўную залежнасць ад простай рабочай жонкі! Бо пасада прэм’ер-сакратара рэзідэнта – даволі важкая пасада, і той, хто яе займае, па праву лічыцца другім чалавекам на Аграполісе…

Дакладней, лічыўся, бо Холін, як заўсёды, усё зрабіў па свойму.

Сам Свенсан, дарэчы, ніколі не адносіўся да рабочых жонак з той доляй знявагі і абыякавасці, што з’яўлялася амаль абавязковым для мужской паловы насельніцтва на гэтай, цалкомфермерскай планеце (ды ці толькі на ёй!). Але і лічыць рабочых жонак за сапраўдных, паўнацэнных людзей ён, пражыўшы тут амаль два гады,таксама ўжо не мог… ды і не былі яны людзьмі ў прамым сэнсе гэтага слова. І хоць сваёй уласнай жанчыны Свенсан так і не займеў за час сваёй вымушанай працы на Аграполісе – карыстацца паслугамі гэтых няшчасных стварэнняў яму даводзілася і не раз. І ў Агры, неафіцыйнай сталіцы Аграполіса, дзе ён неаднаразова бываў па тых ці іншых службовых справах, і на шматлікіх курортах паўночнага ўзбярэжжа… ва ўсіх гатэлях і дамах адпачынку меўся цэлы штат жанчын, адзіным заняткам якіх была тая самая старажытная прафесія, якая да гэтага часу шырока практыкавалася ва ўсіх, нават самых далёкіх кутках той частцыСусвету, што абжылі ці толькі пачынаюць абжываць людзі. Праўда, для рабочых жонак Аграполіса прафесіяй гэты занятак назваць было цяжка. Жанчына з’яўлялася тут звычайнай прыладай працы, такой, скажам, як электракар або пральная машына. Проста, у кожнай з гэтых прылад была сваярабочая функцыя, толькі і ўсяго…