Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

-Так, маецца… - Холін памаўчаў крыху і дадаў. – Не меркаванне нават, а так, гіпотеза…

-Ну вось і падзяліцеся са мной гэтай сваёй гіпотэзай… - сказаў РАДЖА, стомлена адкідваючыся на спінку крэсла і заплюшчваючы вочы. – Толькі як мага карацей, у мяне не так шмат часу…

Прайшло яшчэ некалькі дзён, на працягу якіх Нікаля Сарджэн на дзіва хутка змог прыстасавацца да новага свайго становішча. Кожную раніцу Мэры (яна ж, Маргана) накіроўвалася кудысьці ў непралазныя гэтыя джунглі, адкуль вярталася толькі позна вечарам, стомленая і заўсёды чымсьці незадаволеная. Дзе яна была, чым канкрэтна займалася ў небяспечным гэтым гушчары… аб гэтым Мэры (Маргана) ніколі нічога не расказвала, сам жа Нікаля таксама не рашаўся ў яе хоць штосьці выпытваць. Тым больш, не рызыкаваў ён спрабаваць яе там адшукаць… адной-адзінай спробы гэта зрабіць хапіла Сарджэну надоўга…

Увайшоўшы, Мэры адразу ж скідвала з сябе мокры, запэцканы камбінізон… услед за ім на падлогу ляцела і ўсё астатняе яе адзенне. Нават не зірнуўшы на Сарджэна, які заўсёды пры гэтым знаходзіўся побач з ёй, Мэры накіроўвалася ў ванную, дзе прымала душ. Таропка падабраўшы раскіданае гэтае адзенне, Нікаля кідаў яго ў вялікі металічны чан, заліваў чан да краёў кіпнем і спяшаўся на кухню сервіраваць стол для вячэры. Пры гэтым ён чуйна прыслухоўваўся да ўсплёскаў вады, якія прыглушана даносіліся нават сюды, каб, ні прывядзі бог, не прапусціць той адказны момант, калі Мэры пакліча ягода сябе ў ванную. З усіх “хатніх” абавязкаў Сарджэна гэты быў, бадай што, самым прыемным, калі не лічыць ночы…

Потым яны вячэрылі, і Мэры была ўжо ў добрым настроі і нават жартавала над ягонымі кулінарнымі здольнасцямі. А яшчэ потым яны разам клаліся ў ложак...

А раніцай Мэры зноў накіроўвалася немаведама куды, і Нікаля заўсёды з трывогай і нейкай шчымлівай пяшчотай глядзеў ёй услед. І зноў пачынаўся для яго чарговы дзень, доўгі і нудны, як і ўсе папярэднія...

Ніякіх асаблівых спраў, акрамя прыгатавання ежы і мыцця забруджанага адзення жонкі, у Нікаля не было. Мыццё, наогул, і справай нельга было назваць – усё рабіла пральная машына-аўтамат, якая была ўманціравана прама ў сцяну ваннай. Прыгатавання ежы займала, праўда, пэўны час, тым больш, што Сарджэн стараўся уносіць нейкую разнастайнасць у іх з Мэры харчавання. Дзічыну іўсялякія ядомыя плады з джунгляў увечары прыносіла Мэры, Сарджэну заставалася толькі правільна іх прыгатаваць. Для гэтага на кухні мелася не толькіэлектрычная пліта, але і невялікая мікрахвалёвая печка. Тут жа стаяла халадзільная ўстаноўка ўнушальных памераў… і ўсё гэта, як не дзіўна, было ў ідэальным рабочым стане…

Хто жыў тут да іх, і чаму пакінуў тут усе гэтыя так неабходныя ім рэчы, ды яшчэ і ў такім выдатным стане – аб гэтым Нікаля Сарджэн не меў ніякага нават уяўлення, як і аб тым, адкуль у памяшканнях бярэцца электрычны ток. Магчыма, аб усім гэтым ведала альбо здагадвалася Мэры, але калі аднойчы ноччу Сарджэн асмеліўся задаць ёй такое пытанне, Мэры толькі засмяялася і паклала тонкія свае пальцы на крыху засмяглыя ад працяглых пацалункаў вусны мужа.

-Не будзь такім цікаўным, - прашапталі прама ў вуха Сарджэну яе ўласныя вусны. – Хто менш ведае – даўжэй жыве!

Гэта прагучала даволі двухсэнсоўна, але амаль адразу ж услед за гэтым Мэры пяшчотна абняла мужа і вусны іх зліліся ў палкім пацалунку… а яшчэ потым ім стала ўжо зусім не да пытанняў, тым больш,не да адказаў на іх…

Але, як бы тое не было, а пытанне гэтае існавала, і Сарджэн задаваў яго штодзённа (самому сабе, праўда), і штодзённа ж, хоць і безвынікова, шукаў на яго адказ. Магчыма, адказ хаваўся ў калідорах, бясконца доўгіх, звілістых каменных калідорах… і Сарджэн, зразумела ж, пачаў даследваць гэтыя калідоры, амаль адразу ж пасля таго, як толькі даведаўся аб іх існаванні.

Але і калідоры гэтыя мала чым яму дапамаглі. Як бы доўга яны не цягнуліся, але заканчваліся заўсёды аднолькава: масіўнымі металічнымі дзвярыма, адчыніць якія ў Сарджэна не было аніякай магчымасці. А, можа, і не дзверы гэта былі, а суцэльныя металічныя перагародкі, тым больш, што ні ручак, ні хоць нейкіхшрыфт-кодаў на перагародках гэтых не было зусім… нічога, акрамя таго ці іншага малюнка, выціснутага на металічнай перагародцы... нават не малюнка, а своеасаблівага іерогліфа …

І ўсё ж, пакутваючы хутчэй ад бяздзейнасці і цікаўнасці, чым ад сапраўднага навуковага азарту, Нікаля Сарджэн старанна, дзень за днём працягваў даследваць дзіўныя гэтыя,калідоры. А яны і сапраўды былі нейкімі дзіўнымі: з мноствам бакавых атгалінаванняў, алебез адзінага нават бакавога памяшкання, вузкія (два чалавекі ледзь-ледзь размінуцца)… і, што самае дзіўнае - з зусімнезразумелым асвятленнем, бо ні свяцільнікаў, ні хоць чаго-небудзь падобнага на іх, у калідорах гэтых проста не існавала, сцены самі па сабе таксама ніяк не свяціліся, і, тым не менш, у калідорахзаўсёды было дастаткова святла…